When I look in his eyes (Luke Hemmings)

8

Luke Hemmings

"Nee, ik vond het leuk om je te ontmoeten, en je maakt fantastische muziek" met die woorden liep ze gewoon weg. Volgens mij is er meer aan de hand dan wat ze me vertelde. Ze leek me wel aardig, jammer dat ik haar nummer niet heb. Ik kijk een beetje rond, en vang nog net een glimp op van Isabelle die voor het raam wegliep. Iedereen hier ziet er blij uit, en is aan het kletsen met iemand, of aan het werken.

I wish that I could wake up with amnesia.
And forget about the stupid little things.
Like the way it felt to fall asleep next to you.
And the memories I never can escape.

Ik kijk wie me belt: Calum. "Met Luke" "hey dude waar ben je?" "bij de starbucks, hoezo" "nou een uur geleden ben je weggegaan, je zei da je er even uit moest, en we vonden het allemaal wel een beetje lang duren, vooral Michael" ik lach bij de gedachte aan Michael. "Je weet wel dat meisje waar ik over had verteld?" "ja.." "ik lette niet op waar ik liep en toen liepen we tegen elkaar aan, ik keek haar aan recht in haar ogen, en het gebeurde weer. Het voelde alsof er niets meer was behalve haar" "wauw dude, maar wat doe je dan bij de starbucks?" "dat meisje heet Isabelle Peters, ze was helemaal overstuur dus gingen we samen wat drinken" "en weetje wat raar is... Ik ken haar amper, maar toch vind ik haar best wel leuk" ik bloosde een beetje, maar gelukkig kon Calum dat niet zien. "Heb je haar nummer?" "Nee, maar ik kom eraan, ik spreek je zo" ik hing op en liep naar buiten. Ik zag Isabelle op een bankje zitten iets verderop. Zou ik naar haar toe gaan of niet? Te laat, ze is al weggelopen. Wauw Luke, dat is echt dom van jezelf. Ik loop snel naar huis, ik wou net de voordeur openen, wanneer Calum me snel naar binnen trok, en alles wou weten over Isabelle Peters.