When I look in his eyes (Luke Hemmings)

28

Madison Engelen

"Mam?" ik kijk haar geschokt aan. "Hoe kan je zoiets doen? Je zei altijd dat je druk was met je werk, maar je hebt me nooit verteld wat je deed, en dan ontvoer je mijn beste vriendin?" Ze kijkt me geschokt aan, "Madison hou je hier buiten." "Nee ik hou me er niet buiten, ik storm op Isabelle af, duw mijn moeder aan de kant, help Isabelle overeind, en trap de deur in.

Luke Hemmings

We zien Madison Isabelle achterna gaan, het is moedig van haar, ze twijfelde er geen seconde over. Ze is nu net naar binnen gegaan, we horen een harde gil, Isabelle... De gedachte aan haar, met verschrikkelijke pijn doet mij ook pijn, diep vanbinnen. "Je houdt echt van haar of niet?" Michael geeft me een knuffel om me te troosten. "Ja ik hou van haar, meer dan ze ooit zal weten." we horen nog een gil, deze keer klonk het anders, en een hard krakend geluid... "Trapt die meid nou een deur in ofzo?" verwonderd kijkt Ashton naar boven. "Ik moet ze helpen!" ik trek Michael mee naar binnen, we rennen naar de trappen, en sprinten zo snel mogelijk naar de tweede verdieping, we gana op het geschreeuw af. Het is ene groot gebouw, en er zijn verschikkelijk veel gangen. Het is hier niet veilig, Isabelle zei dat het of mij, of haar is. We blijven door rennen. Slaan een paar hoeken om, ik word opeens vanachter vast gegrepen, en ik hoor iemand zeggen: "We hebben Luke!" Het klinkt als een man, dus ik doe een gerichte trap naar achteren, en die komt precies goed aan, want de man laat me los, en valt op de grond van de pijn. "Sorry, not sorry." Michael geeft me een high-five, en we rennen verder. We komen eindelijk in de goede gang aan, want we zien Madison en Isabelle rennen, of beter strompelen. "Michael, breng Isabelle veilig naar buiten." Ik handel dit wel af. Madison komt naar me toe gerend.

"Luke... Het is mijn moeder! Ze heeft Isabelle ontvoerd, ze zit achter ons aan."

"Je moeder? Hoe heet je moeder?"

"Anne-Marie Engelen."

"Shit, dat is de ex van mijn vader, ik snap jet nu."
Ik ren naar de plek waar ze vandaan kwamen, met Madison op mijn hielen. De moeder komt ons schreeuwend tegemoet. "Luke Hemmings!" ze komt steeds dixhter bij, ik moet beslissen wat ik zal doen. Ik kijk Madison aan met een vragende maar strijdlustige blik. Ze knikt. De moeder is nu nog dichterbij, nog 5 meter. Opeens sprint ik op haar af, iets wat ze niet verwacht. Ik spring en pak haar schouders, zodat we allebei op de grond vallen. Ik pak haar armen, en houd haar in de houd-greep. "Help iemand! Help, het is Luke pak hem!" er komt iemand van een gang links aan. Ik geef een extra ruk aan haar arm, en trap haar in haar buik, zodat ze te veel pijn heeft om meteen op te staan. Er komt weer een meneer aan. Hij pakt me vast bij mijn polsen, en draait die om. Het doet verschrikkelijk veel pijn, maar ik geef niet op.