When I look in his eyes (Luke Hemmings)

17

Luke Hemmings

Ik ren terug naar de kamer waar Isabelle ligt. Ze ligt er nog steeds heel stil bij. "Moeten we geen ambulance bellen?" "Nee, dan heeft ze haar moeder nodig voor medische toestemming." "Maar..." "Niks maar, het komt wel goed." Ik laat ze maar kibbelen, ik heb alleen maar oog voor Isabelle. We zijn een tijdje stil. "Het eten is klaar!"

Het is bijna 12 uur, eigenlijk zou ik moeten gaan slapen, maar ik kan Isabelle niet alleen laten. "Luke, wij gaan slapen, weet je zeker dat je hier wil blijven?" "Ja, ik weet het zeker, slaaplekker." Calum loopt weg. Ik blijf hier heel stil zitten, en na een tijdje kan ik toch niet wakker blijven, en val ik in een onrustige slaap.

Ik word wakker van iets, ik weet niet wat het was. Ik heb haar hand niet losgelaten, en ze voelt al wat warmer. Ik kijk op de klok, half 5 gapend kijk ik een beetje rond, totdat ik een klein kneepje voel in mijn hand. Ik kijk naar Isabelle, die volgens mij langzaam wakker aan het worden is. Ik wil haar niet alleen laten, maar ik moet de jongens waarschuwen. Wanhopig bel ik Ashton, en ik hoor zijn ringtone boven afgaan. "Luke... Waarom bel je?" zegt hij slaperig. "Isabelle, volgens mij wordt ze wakker!" "Wat!" opeens klinkt hij super fit. "Ik kom eraan, en zal de andere jongens ook wakker maken. Ik hang op en zie dat Isabelle een beetje meer beweegt, en ze heeft weer een gezonde kleur gekregen. Ze trekt een moeilijk gezicht, en ik wacht gespannen af. Haar ogen gaan open, en kijken me recht aan.

We zitten aan de keukentafel, we zitten over wat dingen te praten, ik kan niet verstaan wat. Wij zijn de enige in de ruimte, de andere jongens zitten zo te horen in de chill-kamer. Isabelle loopt richting de keuken, terwijl ik word gebeld, het is een privé-nummer. Ik neem op. "Met Luke..." een verdraaide stem zei: "breng dat meisje naar mij..." Ik hoor glas breken en er komt een gil uit de keuken. "Isabelle!" ik loop richting de keuken. "Of wacht, ik heb haar al." de persoon heeft opgehangen. Ik zie Isabelle nergens, er ligt een plasje bloed, en het raam is kapot geslagen...

Michael is met zijn hand voor mijn gezicht aan het zwaaien, om me weer terug te brengen naar de echte wereld. "Wow je gezicht is helemaal wit."