When I look in his eyes (Luke Hemmings)

16

Luke Hemmings

We komen bij ons huis aan. We tillen voorzichtig Isabelle naar binnen. "Isabelle?" "volgens mij is ze bewusteloos." zei Calum. We leggen haar opde bank. Ik kijk naar haar, naar haar bleke gezicht, en dat maakt me alleen maar bozer. Ik schop een lamp omver. "Luke.." Michael probeert me te stoppen, maar ik negeer hem, en blijf tegen dingen aan schoppen, en kapot maken. "Nu is het genoeg, jij gaat met mij mee, even afkoelen." Michael trekt me mee naar buiten. We gaan op het stoeprandje zitten. Opeens barst ik in tranen uit. "We hadden haar niet alleen naar boven moeten laten gaan." Snik ik. "En we hebben dat rare knopje niet meegenomen! Je weet hoe die moeder is, die kan het de hele dag in blijven drukken." Michael klopt een beetje onhandig op mijn rug. Ik weet dat hij het goed bedoeld. "Luke, het komt echt wel goed met haar." "beloof je het?" hij pakt mijn pink vast met de zijne, iets dat we van jongs af aan al deden als we iets beloofden. "Ja, ik beloof het." Ik kijk hem aan, sta op. "Kom we gaan kijken hoe het met haar is." We lopen weer naar binnen, mijn maag knort. "Shit, ik ben helemaal vergeten om te ontbijten vandaag." ondertussen kijk ik op mijn mobiel, het is al 5 uur. Wow, de tijd is wel heel snel gegaan vandaag. Ik neem een korte stop om wat brood te pakken. Als ik de woonkamer binnen kom word ik meteen weer verdrietig. Ik pak een stoel en ga bij haar zitten, en pak haar hand vast. "Je houd van haar, of niet?" Ik kijk op naar Ashton, en haal mijn schouders op, "ik weet het niet." zo zitten en staan we een tijdje, totdat iedereen honger begon te krijgen. "Ik maak wel wat, zo te horen hebben jullie honger." "weet je het zeker?" Zonder te reageren liep ik door naar de keuken. Ik pak wat groentes uit de koelkast en hak ze helemaal kapot. Al mijn frustratie gaat naar de groentes. "Luke, pas op, dalijk hak je je eigen vinger eraf." Ik kijk op, en zie Calum op me af komen "Hier, ik maak het wel af." Ik kijk hem dankbaar aan. "Jullie zijn allemaal zo aardig en zorgzaam, terwijl jullie haar amper kennen, ze mag gewoon bij ons in huis wonen, is dat niet een beetje raar?" "We kennen je, toen de eerste keer dat je over haar sprak, hoorden we meteen dat ze niet zomaar een fan was." ik bloosde. "Dankje Calum." "No problem, maar ga maar snel naar je meisje toe." Zegt hij met een knipoog.