BENDEN ÖNCE ÖLME

1. Bölüm ^Abimin Arkadaşı^

Keyifli okumalar...

Beğenmeniz dileğiyle...

~~1. Bölüm~~

Sevda Yıkılmaz

İçini sokak lambalarının sarı ışıklarının aydınlattığı küçük odamda pencerenin kenarına dikilmiş yıldızları izliyordum.

Gökyüzünün karanlığını aydınlatan küçük parıltılar huzur bulmamı sağlıyordu. Karanlık şehrin bütün kötülüklerini saklıyordu. Bazı geceler; kötülüklerden arınmış bu şehrin, yıldızlarla olan uyumunu ve sokakların sessizliğini izlemeyi seviyordum. Bunun yanı sıra geceleri kendimle baş başa olmak yorgunluğumu dizginliyordu.

Saate baktığım da gece yarısını çoktan geçmiş olup, üçe yaklaştığını gördüm. Pencereden son kez Nevşehir'in sessiz ve virane sokaklarına baktım. Yarın bu şehre veda ediyordum.

Kendimi güçlükle pencereden ayırdığımda yatağın altındaki küçük valizimi çıkardım ve kalan bir kaç parça kıyafetimi yerleştirmeye başladım.

Valizi kapatıp diğerlerinin yanına koyduğumda kalbimdeki o burukluğu hissettim. Gecenin tek sevmediğim yani buydu ışte. Aradan iki yıl geçmesine rağmen o sızı hep kalbimde bir yerlerdeydi ve gece bana babamın eksikliğini hatırlatmaktan hiç gocunmuyordu.

Babamı iki yıl önce bir iş kazasında kaybetmiştik. O zamanlar üniversite üçüncü sınıf öğrensiydim ve babamın ölüm haberi üzerine okulumu dondurup ailemin yanına yerleşmiştim. Babam benim en kıymetlimdi, bu yüzden aylarca kendime gelememiştim ve abim de bana bir iyilik yaparak okulumu dondurmama izin vermişti. Kendimi topladıktan sonra da maddi imkansızlıklar yüzünden okuluma devam edememiştim.

Istanbul'da özel bir üniversitenin okul öncesi öğretmenliği bölümünü burslu olarak kazanmıştım ve yarın bu saatlerde üniversite hayatım yeniden başlayacak ve ben Istanbul'da olacaktım.

Bolluk içinde büyümemiştim ama sevgisini, sıcaklığını hissettiğim bir aileye sahiptim. Yiyecek ekmeğim, başımızı sokacak bir evimiz vardı. Bu zamana kadar üzülmemi gerektirecek bir olayla karşılaşmamış olmam beni narin bir insan konumuna getirmişti. Babamın ölümü ise beni öyle derinden sarsmıştı ki toparlanmam çok uzun sürmüştü.

Yine de mutlu olmaya çalışıyordum. Biliyordum ki babam da benim mutlu olmamı ve okulumu başarılı bir şekilde bitirmemi isterdi. Onu hiçbir zaman üzmemiş, küçüklüğümde de uslu bir çoçuk olmuşken şimdi de onun isteklerini yerine getirecektim.

Gözyaşlarım yanaklarımdan usul usul süzülürken elimin tersiyle yanaklarıma düşen yaşları sildim.

Yorganı kaldırıp yatağın içine girmeye hazırlanırken küçük odamın tahta kapısı gıcırtıyla açıldı.

"Sevda?" diye soran uykulu sesin sahibi biricik abime aitti.

Hafifçe gülümseyip "Abi?" dedim sorarcasına. Abim kapıyı yavaşça aralayıp yanıma geldiğinde yatağıma usulca oturdu.

"Neden uyumadın güzelim?" diye sorduğunda umursamadığımı belirtmek adına omuzlarımı silktim.

"Uykum gelmedi." dediğimde elini yanaklarıma koyup kuruyan gözyaşlarımın bıraktığı izlere dokundu.