BENDEN ÖNCE ÖLME

29.Bölüm " Bu Gece..!"

Medya : Erdem ve Sevda 'temsili'

Bölüm Şarkısı : Selçuk Balcı - Ayrılamam

Selamlar efenim. Öncelikle söylemek istediğim bir şey var. Okuma sayısına oranla oy ve yorumların hayli düşük olması beni çok üzüyor. Bölümü yazarken o kadar hevesleniyorum, heyecanlanıyorum ki. Vote vermediğinizde ya da yorum yapmadığınızda beğenmediğinizi düşünüyorum ve yazma hevesim kırılıyor. Sizden ricam iyi kötü bir yorum yapmanız. En azından vote verin ve beni sevindirin...

Minicik, küçücük olan sahne için uyarımı da bırakıp kaçıyorum..🙈🙈

Keyifli okumalar... 😊😊

|29.Bölüm|

"Erdem!!"

Yumruğunu öyle bir sıkmıştı ki parmakları kıpkırmızı olmuştu. Can bilerek yapmıştı işte Erdem görsün diye. Karşımda duran tek gözünden akan yaşa rağmen gözlerimin için aşkla bakan adama bakıyordum. Can sırıtışını artırdığında Can'ın yakasından tutup yere yatırdı. Yüzüne geçirdiği yumrukları sayamıyordum. Gözlerimi kapatıp daha çok ağladım.

"Lan şerefsiz sen ne hakla benim olana dokunursun! Gebertirim lan seni! Ondan uzak dur demedim mi ben sana!"

Erdem'in bağrışlarını duymamak için iki elimle kulaklarımı kapattım ama nafile.. Öyle bir bağırıyordu ki bir kaç komşu evlerinden çıkmış Can'ı Erdem'in elinden kurtarmaya çalışıyor , bazıları da pencereye çıkmış izliyorlardı.

Bizim evin kapısı açıldığında annem,Sena ve Şerife yengem girdi görüş alanıma. Sena şok olmuş bir şekilde olanlara bakarken Annem kaşlarını çatmıştı.

"Sevda yürü içeriye! " dedi annem kolumdan çekiştirerek. Kolumu ondan kurtarıp Erdem'in koluna yapıştım. "Erdem yalvarırım bırak! " diye fısıldadım hıçkırıklarımın arasından. Erdem kafasını çevirip bana baktı ve Can'ın üzerinden kalktı. Can'ın yüzüne baktığım kısa bir an yüzünde kandan başka bir şey görememiştim. Kavganın bittiğini gören mahalleli evlerine geri girmişti.

Bir kaç kişi Can'ı götürürken ben de Erdem'in peşinden gidiyordum. Dış kapıdan çıkacağı sırada önüne geçip onu durdurdum.

"Dinle lütfen!" dedim ağlamaktan kısılan sesimle. Gözlerini kapatıp sakinleşmeye çalıştı. Eliyle çenesini sıkıp bıraktı. "Sevda içeri gir!" diye uyardı keskin ve sert çıkan sesiyle.

"Konuşmalıyız!"

"Sevda sonra, içeri gir dedim!" diye bağırdığında gözyaşlarım hiç durmaksızın akmaya devam ediyordu. Beni hafifçe kenara ittirip arabasına gitti. Annemin bize doğru gelişine aldırmadan peşinden gittim. Arabanın kapısını açtığında tekrar durdurdum onu.

"Erdem yemin ederim benim bir suçum yok!" Gözlerini kapatıp bir süre bekledi. Gözlerime bakmaktan kaçınıyordu. Sesini daha sakin çıkarmaya çalışarak konuştu.

"Sonra Sevda.. Yanlış bir şey yapmak istemiyorum!"dedi ve yüzüme bile bakmadan arabaya binip gitti. Gözyaşlarım sözümü hiç dinlemiyor aynı hızıyla akmaya devam ediyordu. Böyle gitmemesi gerekiyordu. Beni dinlemesi gerekiyordu. Annem yanıma geldiğinde ona sarılıp daha çok ağladım. Şerife yengemin bakışları hiç iyiye alamet değildi. Umursamadım.