BENDEN ÖNCE ÖLME

30. Bölüm "Nikah.."

Medya : Sevda 🌹

Bölüm Şarkısı : Tarkan - Beni Çok Sev🙏
/ Çok sevdiğim bir şarkıdır. Bölümün sonlarına doğru açabilirsiniz../

Yazarken acayip heyecanlandım. Heyecanlanmanız dileğiyle keyifli okumalar.. 🙈👏😂

|30. Bölüm|

Abimin söylediği cümleyi hazmetmeye çalışırken gözlerimin odak noktası tutuklu olduğum kahvelerdi. Ellerini yumruk yapmış çenesini sıkmıştı. Ona baktığımı fark ettiğinde Erdem göz kapaklarını usulca kapatıp açtı. Sert çehresine küçük masum ve sevgi dolu bir gülümseme yerleştirdi. Bu da Can'ın bir oyunuydu. Aralarındaki husumet neydi bilmiyorum ama Erdem'in bana olan aşkından en başından haberi vardı. Ve beni kullanarak onun canını yakmak istiyordu.

Abim kolumdan tuttuğunda bakışlarımı yüzüne çevirdim. "Bunu nasıl yaparsın Sevda?" diye bağırdığında kolumu ondan kurtardım. Gözlerimden akan damlalar yanaklarıma indiğinde öfkeyle sildim.

"Asıl sen buna nasıl inandın abi? Böyle bir şey yapacağımı nasıl düşünürsün?"

Abimin bakışları dondu. Vücudunun kasıldığını havada duran elinin usulca düşmesinden anlamıştım. Gözlerini kapattı. Kafasında bir şeyleri tarttığı belliydi. Erdem abimle Can'ı konuşurken gördüğünü söylemişti. Can'ın söylediklerini düşünüyor olmalıydı. Ama yine de bana inanmaması canımı yakıyordu. Sessizliğini fırsat bilip hayal kırıklığıyla konuşmaya başladım.

"Seni tanıyamıyorum abi. Her gece beni görmeden uyuyamayan; ne zaman ağlasam, üzülsem yanımda olup bana sımsıkı sarılan abim nerede? Ben onu istiyorum. Karanlıktan korktuğum gecelerde benimle uyuyan abimi istiyorum. Sen benim abim değilsin! Bırak her gece beni görmeden uyumanı, aylardır bana bir kere bile sarılmadın. Benimle doğru dürüst konuşmuyorsun bile. Sana kızgın olduğum halde, o gün benim Can'la gitmeme izin verdiğin halde bana böyle davranman canımı yakıyor. Bana inanmak yerine sen Can'a inandın. Bana bağırıp çağırmak yerine bir kere sorsaydın zaten böyle bir şey yapmayacağımı hatırladın!"

Sonlara doğru yükselen sesime hıçkırıklarım eşlik ediyordu. Yatağımın üzerine oturup ellerimle yüzümü kapatarak ağladım. Bağırarak ağladım.

Anlamıştım artık! Can, İstanbul'a geldiğimde Erdem'le karşılaşacağımı biliyordu. Erdem'in beni bir şekilde bulacağından emindi. Beni her seferinde Erdem'e uzak tutmak istedi. Çünkü Erdem'in canını böyle yakacaktı. Ama işler istediği gibi gitmedi ve ben ondan kaçmayı başardım. Şimdi ise elini acımasızca oynuyordu. Fakat bilmiyordu ki kumar bir oyundu, kartlar değiştirdi.

Şimdi tek yapmam gereken karşımda duran ve tanıdığım abimden farklı olan adama böyle bir şey olmadığına inandırmaktı. Ama hiç inanacakmış gibi durmuyordu. O çoktan inanmıştı inanacağına.

"Can'la evleneceksin! O kadar!" dedi tüylerimi kaldıran buz gibi sesiyle ve gitti. Amcam ve Şerife yengemde abimin arkasından çıkarken anlamıştım sessiz kalmalarının nedenini. Onlarda bana inanmıyordu.

Nasıl bir sınavdı bu böyle? Nasıl geçecektim bu sınavı? Var mıydı Can'ın bütün yalanlarını kaldıracak gücüm? Gözyaşlarımı hızlıca silip ayağa kalktım. Olmalıydı. Erdem yanımda oldukça her şeye yeterdi gücüm. Yetmeliydi.