Trajik bir olay bir hayatı soldururken iki hayatı yaşanılmaz kıldı.
Ve beraberinde duygular kalbe mühürlendi.
Aşk bir insan için biterken, bir diğeri için yeni başlıyordu.
Küçük bir kadın, büyük bir AŞK!
Adam bir adım için her şeye hazırken, kadın t...
Nefes almak artık zoruma gidiyor. Nefes alması gereken insanlar varken neden benim gibi gereksiz, varlığı bile bazılarına dert olan insanlar nefes alıyor? Bunu kendime çok sordum biliyor musun, Zeynep? Fakat bu soruma hiç cevap alamadım. Bu suale cevap verecek bir insanoğlu dahi göremedim. Arkam, sağım, solum, önüm ne tarafa dönsem bomboş. Burası çok soğuk üşüyorum. Şimdi yanımda olsaydın "Bu ne hal? Yoksa korkak bir tavuk gibi tir tir titriyor musun?" diye alay ederek bana kızardın. Gerçeği söylemek gerekirse evet korkuyorum, Zeynep! Ama bu büyük maçtan duyduğum bir korku değil, yanımda bıraktığın koca boşluktan. Aslında bir o kadar da sana kızıyorum. Bu maça çıkması gereken kişi sendin. Bu senin hayalindi. Neden ben gerçekleştiriyorum ki? Bunu yapması gereken sendin!
Tam duygularının en doruğuna ulaşmışken arkadaşına tüm gerçekleri haykıracakken kapı aniden açılıverince hızla defteri kapayıp üzerine kollarını koydu. Kapamaya çalıştı. Kenan kapıyı kapatıp Canan'ın yanına doğru yürüdü. Ayağıyla hemen Canan'ın yanındaki sandalyeyi çekip oturdu.Genzini temizledikten sonra :
"Sana son kez söylemeye geldim. Bak bunu yapmak zorunda değilsin. Tamam verdikleri para küçük bir meblağ değil! Ama burada senin canın söz konusu. Lanet olsun Canan ölebilirsin!" dedi.
Canan bıkkın bir ifade ile iç çekip canı gibi koruduğu defteri hemen yanındaki çekmeceye attı.
"Kapa çeneni Kenan. Bana buraya her zaman ki boş nutuklarını çekemeye geldiysen defol git!" Üç yıldır Kenan'ın bu ilgili baba tavırlarını, boş laflarını çekiyordu. Şimdiye kadar anlaması gerekiyordu. Eğer Canan şu ana kadar yaşıyorsa bu an için yaşıyordu. İnsanların bu yüzden üstüne gelmesinden nefret ediyordu. Beni anlamıyorsanız yanımda gölgenizi dahi bırakmayın, diye içinden geçirdi. Oturduğu sandalyeden kalkıp aynadaki suratına baktı. Daha önceki maçtan kalan yaralarla dolu yüzüne tükürmemek için kendini zor tuttu. İnsan aynadaki yüzüne bakınca midesi bulanır mı, kendinden tiksinir mi? O aynadaki yansımasına bakınca bunları geçti kendini boğazlayası geliyordu. Eğer öyle bir şansı olsaydı o gün bir dakika bile durmaz kendini boğazlayıp cehennemin en dibine atardı. Bileğindeki siyah tokanın arasına düz, omzuna kadar gelen kahverengimsi saçlarını sıkıştırdı. Kenan ayağa kalkıp:
"Peki sen bilirsin. En azından ben görevimi yerine getirdim. Can senin karar senin. Umarım Zeynep bunun için sana kızmaz."diyerek genç kadına son darbeyi indirdi ve geldiği gibi sessizce gitti. Canan hiçbir zaman Zeynep'in ona kızabileceğini düşünmemişti. Çünkü bu onun hayaliydi; büyük maça kadar gelmek Zeynep'in yegane hayaliydi ve o gidince Canan bu hayali gerçekleştirmek için hem kendine hem Zeynep'e söz vermişti. Zaten artık vazgeçemezdi. Çünkü anonsla onu çağırıyorlardı. Tabi beraberinde bir alkış tufanıyla... Duvarda asılı duran aynaya baktı. Daha doğrusu aynanın köşesinde duran fotoğrafa, genç kadına gülümseyen o kıza Zeynep'e... Dudaklarına yıllar sonra içten bir tebessüm kondurup:
"Hayaline hayalimize gidiyorum, şans dile!" diyerek adını haykıran insanların o heyecanlı sesini takip etti.
Siz hiç bir başkasının hayaline kendi hayaliniz gibi benimsediniz mi ? Ya da şöyle sorayım; bir insanın hayalini benimseyecek kadar bir dostunuz oldu mu? Canan'ın oldu. Eğer şimdi burada şu ringde duruyorsa bu Zeynep'in başarısıydı. Bu hayal onun hayaliydi. Onun niyetiydi, Canan'ın kısmeti oldu. Yediği sert bir sol kroşe ile yere devrilirken onu endişe ile izleyen Kenan'a gözü kaydı. Sırtınızı dayayacağınız bir dostunuzun olması ne güzel bir duygu. Ama Canan o duyguyu hem kalbinden hem de zihninden def etmişti. Etti ama yine de onu bırakmadı hem peşindeydi. Bazen güldürmeye çalıştı bazen omzunu verdi ama o hep suratına sertçe kapıyı kapadı. Eğer bir insanı kovduğunuz da gelirse ya gerçekten size değer veriyordur ya da yüzsüzdür. Kenan ona değer veren bir dosttu. Kalkması için attığı bağırışları kulağına boğuk geliyordu. Yerden doğrulmaya çalışırken ağzında biriken kanı tükürdü. Karşısındaki iri adam o an saçlarından tutup geriye doğru iyice çekince acıyla inledi. Şimdi Kaybetmenin sırası değil Canan. Bu maçı kazan sonra dilediğince kaybet! Ama bu maç olmaz, kaybedemezsin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
