MR. STYLES

"O DA YAŞAMIŞ MIYDI ?"

Çok uzun bir aradan sonra yeniden merhabalar ! Öldüğümü düşünmenizi istemem doğrusu cidden fazlaca bir zamandır yeni bölüm yazamıyordum.
Sebebini profilimde belirtmiştim zaten ama kısaca özetlemem gerekirse; zor bir dönemden geçtim bir de üstüne sınav haftam eklenince yazmak inanın bana imkansız bir hâl almıştı. Ama dedim ki benim tatlış okuyucularım yeni yıla Mr. Styles okumadan girmesin Sjsjsjsjs bu yüzden de yeni bölümü yazmaya karar verdim! -alkışlar efekti şeysi jsjsjs-

Ufak bir notcuk; bu bölümü telefondan yazacağım için yazı tipini ayarlayamaz isem -ayarlayamadı- şimdiden çok üzgünüm beybiler.

Umarım beğeneceğiz bir bölüm olur. İyi okumalar !

***
Amy;  

İnsanlar, bazen öyle bir durumun ortasında kalırlar ki sanki küçücük bir çocuğun annesini kaybetmesi misali çaresizlik sarar bütün bedeni. Ne yapacağını bilememezlik vücudu kaplar ilk önce daha sonrasında da anın akışına bırakılır her şey. Günün sonunda o küçük, annesine kavuşur. Bu bir klasik mutlu sondur.

Peki ya benim sonum ?

Anın akışına bırakmam normal miydi ?

Patronum olan kişinin beni öpmesine izin vermek ?

Bunu bilemiyorum. Ama bir gerçek de var ki ; bunu yaptığım için pişmanlık ya da suçluluk hissetmiyorum.

Ben sanırım özel hissediyorum...

Tamam. Kabul. Çok ama çok klişe gelebilir birazdan diyeceğim şey fakat, cidden Harry beni öptüğü zaman bütün dünya durmuş gibiydi.

Sanki, bütün güneş sistemi bizim etrafımızı sarmalamıştı... Güneş'in sıcaklığı tenimi kavururken, onun öpücüğü aynı zamanda beni ferahlatıyordu da.

Tek bildiğim özel hissettiğimdi sanırsam. Ancak, ya bu his bir anda yok olursa ?

Sanırım en çok bu beni ürkütüyor...

Şimdi hepiniz Harry nerede diye merak ediyorsunuz, değil mi ?

Hayır, hayır beni öptükten sonra kalkıp gitmedi. Yanımda kaldı ve-

"Amy ! Sanırım yardımın gerekiyor !"

Agh. Sanırım düşüncemi bölmüş olan bu sesin kime ait olduğu gayet açık.

Neden düşüncelerim ile boğuşurken beni bölmek zorundasın Styles ??

Şuanda 'bize' yemek hazırlayacağını söyleyip aradan yarım saat sonra beni mutfağa çağırdığına göre önümüze şu ihtimaller çıkıyor;

1- Mutfağımı batırdı.
2- Mutfağımı batırdı?
3- Mutfağımı ba-tır-dı !

Aklıma yalnızca bu maddeler gelince ister istemez gözlerimi irileştirdim ve ışık hızına meydan okuyacak bir hız ile mutfağa doğru geldim.

Ama mutfak gayet temizdi ?

Yerde hiç bir çöp yoktu ?