MR. STYLES

"GÜZELİM. BEN HARRY STYLES'IM."

Merhabalar, yeni bir MR. STYLES bölümü sizlerle. Bugün pek bu kısma bir şey yazasım gelmiyor o yüzden sizi bölüm ile baş başa bırakıyor, iyi okumalar diliyorum.
•••

Amy;

Ne saçmalıyor bu çocuk ?
Ne listesi ?
Ne sıralaması ?

-Agh, ne kadar da zekisin! Tanrım! Neden beni bu kızın iç sesi yaptın! Rihanna'nın iç sesi olabilirdim!-

Bende iç sesim nerede kaldı diyordum zaten. Tamam. Harry'nin bahsetmiş olduğu liste pek de masum içerikte olmayacaktır ancak, o gerçeklikten kaçmak istiyorum. Öyle bir liste yapılsın istemiyorum.

Ama bir yandan da onu öpmek istiyorum...

Ulu Tanrım! Yanımda Yunan Tanrısı gibi biri var iken sağlıklı düşünemiyorum!

"Evet, seni dinliyorum güzelim, listenin başına ilk olarak ne gelsin?"

Harry'nin sesi ile düşüncelerimi bir kenera bıraktım ve tam dudaklarımı aralayıp bir şey diyeceğim sırada -daha doğrusu bir şeyler saçmalayacağım sırada- Harry buna engel oldu. Ama, konuşarak değil.

Dudaklarını, dudaklarıma bastırarak engel oldu başlamadığım konuşmama. Ve ben o zaman fark ettim ki; artık Harry'e karşılık veriyordum...

Karşılık veriyor olmam onu memnun etmiş olacak ki, dudaklarımın üstündeki dudakları, yapmış olduğu sırıtış ile gerildi.

Uzun süredir beni belimden tutarak yere düşmemi engellediğinden kolu ağrımış olacak ki, beni biraz sola doğru yöneltip, yavaşça yere bıraktı. Belimde olan eli ise artık saçlarımdaydı. Bir yandan öpücüğe devam ediyor bir yandan da iri ellerini saçlarımda dolaştırıyordu. Artık son vermem gerektiğini düşünüp dudaklarımı ondan ayırdığımda ise çok geçmeden tekrar dudaklarımı, kıvrımlı pembe dudakları ile buluşturdu.

Sanırsam az önce ikimiz de aynı anda boğuk bir ses çıkarttık. -Biz ona inlemek diyoruz sersem.-

Sizce şuan iç sesimi umursayacak mıyım?
Doğru bildiniz.
HAYIR.

Nefessiz kaldığımız zaman dudaklarımızı ayırdık. Harry ilk olarak alnını, alnıma koydu ve derin nefesler almaya başladı.

Benim gibi...

***

Size sessiz ortamlardan nefret ettiğimi söylemiş miydim? Eğer önceden söylememişsem, artık biliyorsunuz.

Sessizlikten nefret ediyorum.

İkimizinde konuşmuyor oluşu, bana evrenin durduğunu düşündürüyor. Belki size bu dediğim saçma gelecek ama, gerçekten böyle hissediyorum. Çünkü etrafta başka hiç bir ses duyulmuyor, sadece bizim sessizliğimiz ve benim, beynim ile kalbim arasında yaşadığım savaşın boğuk düşünceleri var kafamda...

Kalbim, Harry'den hoşlanıyor olduğumu hatırlatsa da aynı anda beynim bunun saçmalık olduğu söylüyor. Bu kasvetli sessizlikte yaşadığım ikilem, ortamı daha da kasvetli bir hale sokuyor.

Bir gün, internette gezinirken bir yazıya denk gelmiştim. Yazı dediğim de öyle uzunca paragraflardan oluşmuyordu. Sadece harflerin birleştirdiği basit cümleden ibaretti. Ama, çok şey ifade ediyordu...