Run, Princess! Run!

22km

Naramdaman niyo na bang mawalan ng gana na gawin ang isang bagay?

Yung wala ng saysay pa na gawin yun?

I don't even want to get up from this bed.

Ilang araw na akong ganito. Nakailang absent na rin ako sa trainings namin. Kapag naman nakaattend ako, natutulala lang ako. Wala sa wisyo. Para nga daw akong nakadrugs dahil sa eyebags ko.

Buti nalang wala pa si Coach. Masyado atang nagenjoy sa probinsya nila.

Sa school naman . . . hayy kahit na hindi ko gusto talagang pumasok, wala akong magagawa. Hindi ko pwedeng pabayaan ang pag-aaral ko. Kaya kahit mahirap . . . kahit masakit, kelangan kayanin.

Kaya ko naman pumasok kung hindi ko sila makikita kaso sa laki ng school na 'to, ang dalas ko silang nakikitang magkasama. Asan na hustisya dun?!

Alam na ng mga kaibigan ko but tanging yung boys lang ang nakakaalam kung sino while the girls doesn't have any idea who.

Ayokong magalit sila sa kanya or kanila. It's no one's fault. Buti nalang hindi na nila ako tinanong pa. They supported and understand me. Kaya hanggang ngayon hindi pa ako tinatawagan at sinesermunan ni Coach dahil
sa pagiging absent ko sa ibang trainings namin.

Natigil ang pagmumuni-muni ko nang bumukas ang pinto at iniluwa si Faye.

"You need to get up. Adam is downstairs. If you won't be there in 15minutes, he'll dragged you daw."

These passed days Adam is always making sure that I will be attending our class. Every morning he's there to accompany me. I am really grateful to have him.

I lazily sat up and gave her a small smile "Sige, susunod ako."

She gave me a hug before going out.

I let out a breath and forced myself to prepare for school.

We reached our room 5minutes before the bell rings.

"Guys!" I heard and raised my head. Si Jay.

"Captain told me na we need to
present for the training later. It's
something important."

"Okay!" Adam said while I just nod.

Lumapit ito sakin at niyakap ako.

Napangiti ako.

Everytime na makikita nila ako, they will hug me. I'm not a touchy person. I seldom do hugs. Nung una, ang awkward para sakin pero nung tumagal? I found it comfortable. It's their way of saying na 'Everything will be okay' and 'We're here for you' or somesort.

Nagpaalam siya and then we entered our room not minding to look around. Basta dire-diretso sa upuan ko beside Faye.

Ngayon, nagpapasalamat ako sa
kung sino man ang kumuha ng upuan ko dati kasi I don't get to sit beside her. That will be a total torture for me.

Though the chair is back, I still
took my original seat and I am thanking the man up there 'cause our adviser didn't even asked for my reason of changing seats AGAIN.

Hindi nagtagal ay dumating ang adviser namin at saktong tumunog ang bell.

Nakikinig ako sa discussion nang sa hindi ko malamang dahilan ay nalipat ng paningin ko sa pinto.

At dahil nga sa malas ata ako, siya namang sulpot ng dalawang tao na iniiwasan kong makita.

At kapag ang pagkakataon ay talagang nananadya, I had to witnessed as Romero did a smack kiss on her.