Love ya | Texting // Jariana

►Eighteen◄

3 Gün Sonra;

Yaklaşık 2 gün, 21 saat, 49 dakika ve 12 saniyedir Justin ile beraberim. Ayrıca onu izlemeyi de ihmal etmiyorum. Bu güzel bir şey değil biliyorum, fakat bunu yapmam gerekiyor. Hem kendim... Hem de arkadaşım ve arkadaşlığımız için...

Justin bana seslenerek ve dürterek uyandırdığında zorlukla gözümü açıp ona bakabilmiştim. Kaşlarından kötü bir şey olduğunu anlayabiliyordum.

"Bir sorun mu var?" diye sordum. Dikleşirken bende oturur pozisyona geldim. "Sanırım... Evet." dedi. Boğazını temizledi ve "Sabah Toulouse* ile dışarı çıktım... Hayranlar beni görünce üstüme atıldılar... Ve fotoğraf çekilirken kaçtı. Yani elimden kaçtı. Çözülüverdi, kayıverdi elimden, düğümü çözülüv-" Ağzını kapattığımda sonunda susmuştu. Susmuştu. Dünya varmış.

Sonra farkına vardım. Toulouse gitmişti. Onu kaybetmişti!

"Ne?!" diye çığlık atarak yataktan fırladım. "Sen... Sen ciddi misin!" dedim. "Üzgünüm." dedi. Gözümü kapatıp bunun bir kabus olmasını istedim. Ama olmadı!

"Beceriksizsin sen! Bir köpeğe sahip çıkamadın!" dedim sinirle. Kafasını eğerek parmaklarıyla oynadı. Yanına giderken "Üzgünüm... Ama yani... Yani YUH Justin!" dedim.

"Geç olsa bile peşinden koşturdum ama... Yetişemedim gözden kayboldu. Sonra hayranlarımla fotoğraf çektirip geri geldim... Üzgünüm." dedi ve bana baktı. Bir süre bakıştıktan sonra "Çık." dedim. Anlamadığını yüz ifadesinden anladım. "Giyineceğim. Çık." dediğimde başıyla onaylayarak çıktı.

Tam dolabımın önüne geldiğimde yine kapıyı açarak kafasını çıkardı ve "Çabuk ol." dedi. Ardından tekrar kapıyı kapattı. Gülerek dolabımı karıştırarak giyeceğim şeyleri aradım.

****

"Tam burada." dedi. Oflayarak etrafa bakındım ve "Toulouse!" diye seslendim. Ama yoktu işte. YOKTU!

Bu sefer "Justin!" diye çığlık attım. "Niye ya of, niye!"

"Ariana, bulacağız. Yani bulacağım." dedi ve bana doğru adım attı. Oflayarak sertçe ayağımı yere vurdum ve arkamı dönerek aramaya devam ettim. O beceriksiz de arkamdan geldi.

Ağlamaya başladım. Ya başına bir şey geldiyse? Ya insanlar onu aldıysa... Ya şimdiye öldüyse!

Tekrar ofladım ama bu sefer sesim titremişti. "Ariana ağlamadığını söyle." dedi. "Ağlamıyorum." dedim. "Ariana!" dedi ve önüme geçerek beni durdurdu. Kazağımın uzun -bayağı uzun- kollarıyla gözyaşlarımı sildim.

"Hadi ama! Onu bulacağız. İnan bana, söz veriyorum." Başımla onayladım ama yine de kötü düşünceler aklıma gelince göğsünden ittirdim. "Niye! Gerçekten Justin! Nasıl!" diye -yüksek olmayan bir şekilde- bağırdım.

Her kelimemde onu biraz daha ittiriyordum. "Ariana!" diye -yine yüksek olmayan bir şekilde- bağırdı ve kollarımdan tutarak beni durdurdu.

"Sus artık! Yeter! Bilerek yapmadım, yemin ederim ve özür dilerim!" dedi. "Tanrı'm... Lanet olsun! Üzgünüm tamam mı?"

Burnumu çektim ve gözyaşlarımı sildim. "Bence de lanet olsun Justin!" dedim. Arkadaşlığımızın bu yüzden bozulmasını asla ama asla istemezdim ama elimde değildi! Şu an onu pataklamak istiyordum!

Suratımı iki elinin arasına aldı ve gözlerimin içine baktı. Sadece sustu. Sustuk... Dudağını yaladığında gözü dudağıma kaydı... İster istemez benimde kaydı ama uzun sürmedi.

"Şuan seni çok pis pataklamak istiyorum, Justin!" diye bağırdım bu sefer. Dudaklarını birbirine bastırdıktan sonra tekrar dudağını yaladı. Hala gözleri dudağımdaydı.

Gözlerimiz buluştuğunda "Bende d-..." dedi sonra benden ayrılarak boğazını temizledi. "Yani, buna gerek kalmayacak çünkü onu bulacağız." dedi.

Yürümeye devam ederken ne diyebileceğini düşündüm... Bende döverim? Bende deliririm? Bende dururum... Bende dudak-

Bunları düşünürken boğazımı temizledim. Bende döverim en uygunuydu bence, evet...

****

*Toulouse: Ariana'nın köpeklerinden biri. Beyaz bir şey çok tatlı... Benim arkadaşım da öyle bir köpeğimi kaybetseydi  ben de böyle kafayı yerdim.

(Zaten bunu sen yazdın Zeynep, diyorsunuz de mi? Evet xD)