Wynah's POV
Masakit. Sobra. Pero bakit ka ba tumakbo Wynah? May sakit pa yung tao oh. Aalagaan mo pa siya. Wala lang sa satili si Tyrone kaya niya nagawa't nasabi yun sayo.Mahal ka nun. Mahal ka niya.
Yeah right. Sobrang tanga ko na ba para paasahin ang sarili ko? Para pati sarili ko nililinlang ko pa't niloloko? ANO?! SOBRANG KATANGAHAN NAMAN BA TONG GINAGAWA KO?!
Totoo naman eh. Mahal daw ako ni Tyrone. Araw-araw pa nga niyang sinasabi saakin yun eh. Kaso dati yun... dati. Pero miski na diba?! Mahal niya ko! Mahal ko ni Tyrone!
*tears flowing*
Pero bakit ang layo layo niya parin? Bakit sa bawat araw na nagdaraan, sa bawat pagmamakaawa't pagluhod ko sa harap niya, lalo lang siyang lumalayo?
Bakit wala na kong ibang ginawa kundi ang umiyak tuwing gabi at pagsapit naman ng umaga ayan nanaman ako, magmamakaawa sakanyang muli?
Di ko magawang mapagod. Bakit? Mahal ko eh.
Pero sobrang awang awa na ko sa sarili ko. Unti unting nadudurog yung pagkatao ko kasabay ng pagkadurog ng puso ko.
He's the reason why I'm hurt, but I know that he's also the cure to ease my pain.
Im currently here sa favorite place namin ni Tyrone. Remember a hanging bridge inside the forest? Im sitting here while enjoying the view infront of my eyes. Looking at the river flows peacefully.
Well we found this place when we we're still at our young age.
Nasiraan kasi kami ng sasakyan nung pauwi kami galing school. Tanging si Manong driver lang ang kasama naman that time. Habang busyng busy si Manong na inaayos yung kotse. Bumaba kami ni Tyrone kasi nacurious kami dun sa forest sa gilid ng hinintuan namin. Due to curiosity, pumasok kami. And we both suprised and at the same time amazed for what we saw. Ang ganda sobra ng place lalo na nung ambiance ng lugar at lalong nakapagpaattract samin itong hanging bridge.
Kaya simula nung time na yung considered and called this place our SECRET PLACE. Dito kami pumupunta when we are upset and depressed.
That why im here nung time na di umuwi sina Mommy and Daddy nung nagluto ako at ngayong nasasaktan ako. I just want to be alone to think.
Kaso badtrrip lang kasi biglang bumuhos yung ulan. Mukang nakikidalamhati saakin ngayon ang langit ah.
Nagstay muna ako doon na nakaupo habang dinadamdam ang bawat patak ng ulan sa katawan ko. And after some minutes passed, I decide na umalis na.
Kaso nung patayo na sana ako, biglang nadulas ang paa ko. Good thing napakapit ako sa lubid.
But, I think its still not a good thing kasi wala namang hihila saakin paakyat.
Kinakabahan ako, nagpapanic at natatakot. Dahil once na mapabitaw ako, mahuhulog ako to think na may mga malalaki't matutulis na batong naghihintay saakin sa baba. Siguradong mamatay ako.
I tried to shout for help but I know its useless kasi wala namang mga taong pumupunta dito. Naghihysterical na ko.
I even pray to God to save me. Help me.
Kaso di na kinaya ng kamay ko't napabitaw, but I was surprised ng may maramdaman akong maiinit na kamay na humagip sa akin.
"Oh sht! Wynah kumapit kang maigi! Wag kang bibitaw!"
