Dierenfluisteraar 2: Nieuwe Gaves (voltooid)

Hoofdstuk 1

POV Alena
Het is inmiddels een paar maanden geleden dat ik mijn totemdier kreeg: een valk, genaamd Valka. Ik wist niet hoe, maar ik wist meteen haar naam. Ik was ook al klaar met het leren van het element lucht, en ik wacht eigenlijk tot ik een droom krijg waarin het dier dat het element vuur me bezoekt. Ivo is niet heel goed in vuur, zei hij, dus daarin kon hij me niet helpen, zei hij. Ik weet inmiddels hoe ik Valka in een tatoeage kan veranderen, en weer terug. Valka moet het ook zelf willen, anders werkt het niet, maar in principe zou het geen punt zijn, volgens mijn moeder. Zij had vroeger ook een totemdier, en ze schijnt nog steeds te leven en en zit in een tatoeage op haar arm. Ze wil alleen niet meer tevoorschijn komen, volgens mijn moeder komt dat doordat ze ernstig verwond was en verminkt voor het leven. Haar totemdier is een wolf, die Lida heet. Omdat ze zelf een totemdier heeft, kon ze me alles uitleggen over totemdieren en helpt ze me een band te krijgen. Het is wel wennen, sowieso is het nog steeds moeilijk te beseffen dat ik alle gaves heb. En ik heb er nog maar twee, en de tweede heb ik ook nog maar sinds kort. Mijn moeder vertelde me dat als ik veertien ben, de andere mensen met gaves weten dat er nog een Dierenfluisteraar is. Het zal dan niet lang meer duren voor ze me vinden, en als ik gevonden ben, kan ik niet makkelijk meer weg en word het nog moeilijker om de gaves te oefenen omdat ze me dan willen testen, hoe goed ik ben. Verder wist ze er niet veel van, maar ik weet wel dat ik voor mijn veertiende verjaardag, dat over drie maanden is. Ik moet dus proberen om in drie maanden tijd mijn andere gaves te "wekken". En ik denk niet dat dat sneller zou gaan, puur omdat ik ze snel moet beheersen. Op dit moment sneeuwt het buiten. Het is februari, dus dar is ook niet zo gek. Ik zat binnen op de bank tv te kijken, en mijn moeder zat naast me. Ivo zat op zijn kamer iets te doen, geen idee wat. Ik zuchtte, het leven van een normaal meisje is al lastig door school, dn dan kom ik aan met mijn gave. Enden ben ik nog bijzonder ook! Zie het zo: ik ben niet normaal, ik ben bijzonder omdat ik gaves heb. En van de bijzondere mensen ben ik weer het bijzonderst. Zo ongeveer moet het wel kloppen. Verder helpt niet alleen mijn moeder me, ik ga ook wel eens naar Sara toe. Zij kan me dingen ook echt laten zien, want haar totemdier sluit zich niet op in een tatoeage. Haar egel is heel lief en schattig, en hij heet Stekeltje. Een schattige naam voor een schattig egeltje. Mijn moeder weer niet van Sara af, omdat ik bang ben dat ik anders niet meer naar haar toe mag en ze me dan in de gaten zal gaan houden. Ik werd wakker geschud uit mijn gedachtes door mijn moeder, die vroeg of we wat zullen gaan bestellen. 'Ja, zullen we frietjes doen?' Vroeg ik. Ze knikte 'is goed. Ik ga ze wel halen. Jij wilt een patatje met mayo en ketchup, Ivo een patatje oorlog. Wat voor snack?' 'Ehm, doe maar kroket. Voor Ivo een frikadel, daar is hij namelijk dol op en je moet maar kijken wat je zelf wilt. Logisch. Maar ga maar snel, hoe eerde je weg gaar, hoe eerder je weer terug bent' zei ik grijnzend. Mijn moeder keek me nep-boos aan, en liep daarna lachend naar de deur 'ik ben zo weer terug, oke?' 'Ja, doei!' 'Tot zo!' En ik hoorde de deur open en dicht slaan. Ik keek naar de tv. Er begon net Utopia. Blegh, een verschrikkelijker programma is er niet! Snel zapte ik verder (misschien zijn er mensen die Utopia wel leuk vinden, sorry voor die mensen dan). Ik stopte bij een documentaire over fantasie wezens die volgens sommige mensen echt bestaan, en hoe ze er uit zouden zien. Het was best interessant, en ze hadden het ook over mensen die gaves zouden hebben, zoals de elementen besturen. Ik grinnikte, ze weten niet hoe dicht ze bij de waarheid zitten, die mensen. Echt, serieus waar. Ivo verscheen om de hoek van de muur 'het, Alena, waar is je moeder?' 'Die is net de deur uit om patat te halen, hoezo?' 'Nou, er loopt een enge oude vrouw door de tuin heen die paniekerig om zich heen kijkt' 'hoe ziet ze er uit?' Vroeg ik meteen allert. 'Ze heeft grijs haar, en een rode jurk met bruine laarzen' 'dat is Sara! Wat zou zei hier doen? Waar is ze?' 'Bij de vijver'. Ik knikte, en renden naar de achterdeur. Ik liep naar buiten, en renden meteen door naar de vijver. Daar zag ik inderdaad Sara staan. 'Sara!' Riep ik, en ze keek meteen op. Een blik van verlichting verscheen op haar gezocht. 'God zij dank, Alena, jij bent het. Ze hebben mijn locatie bijna ontdekt, ik moet ergens anders heen, anders branden ze mijn huis plat, en dan kan ik nergens heen. Ik wil niet naar een stom tehuis, of wat dan ook, maar ik moet ergens anders heen...' 'Sara, rustig. Kom mee naar binnen, en vertel me wat er is gebeurd' zei ik, en ik nam Sara mee naar binnen. Ik nam haar mee naar de keuken en ik ging tegenover haar aan de keukentafel zitten. 'Vertel nu is rustig wat er is gebeurd'. Sara zuchtte 'ik maakte een wandeling, en ik zag verderop twee herten staan. Ze hadden paarse ogen, wat betekent dat het totemdieren zijn. Ze zitten achter me aan, Alena. Ik weet niet wat ik moet die . Als ze mijn huis i trekken, gaan ze het hele bos uitkammen tot ze me vinden...' 'Is er niet iets wat je er tegen kan doen?' 'Nee. Althans, het kan wel, maar dat zou betekenen dat ik naar de grotten moet verhuizen. En dar wil ik niet. In dit dorp woont mijn dochter, Alena. Ik wil niet bij haar vandaan. Maar ik moet wel, want anders zullen ze mij vinden, en later ook haar' 'dus, de mensen met totemdieren die de baas willen zijn hebben je gevonden?' 'Ja. Dat kan niet anders' 'en als het nou totemdieren waren van mensen die bij het verzet horen?' 'Dat zou kunnen, maar dan zouden ze wel een bericht sturen' 'en als het dringend was? Weet je, morgen gaan wij samen naar de heide op zoek naar die totemdieren. Ik heb een va... Een wolf en de elementen. Samen kunnen we ze echt wel aan aks het vijanden zijn'. Ik slikte, ik had me bijna verraden. Sara knikte aarzelend 'misschien heb je gelijk... Maar toch. Binnenkort, binnenkort komen ze me halen' zei ze.