Dierenfluisteraar 2: Nieuwe Gaves (voltooid)

Hoofdstuk 28

POV Alena
Binnen een mum van tijd was het spel al bijna over. Alleen ik, Ivo en arrogante kwast waren nog over. Ivo als enige van zijn team, en ik en arrogante kwast helaas van het andere team. Joanna was blijkbaar bezig geweest een liaan te maken, wat ze dus nog niet goed kan. Brittany ging af door een vuurbal, die haar arm bijna verschroeide. Brittany, inderdaad. Zo heet het andere meisje. De andere twee jongens zonder naam heten Vico, en... Wat was het nou? Honingbij! Je help niet echt, Zafira. Sorry hoor. Hij heet Tony dank je, dat was het! En die andere heette Luke. Maar wij waren nog over, en arrogante kwast probeerde Ivo af te maken. Wat totaal niet lukte. Ik besloot in te grijpen, en stuurde een wervelwind oo Ivo af. Ivo zag dat natuurlijk aankomen en ontweek hem. Maar daardoor had hij nierdonor dat ik een plens water over hem heen wilde gooien, wat dus lukte. 'Ivo! Af! Alena en Dean zijn over van het winnende team!' Riep Chris. Dean, zo heet arrogante kwast dus. Dean past niet bij hem. Nee, helemaal niet. Ik blijf toch liever bij arrogante kwast denk ik... Ook al is Dean wel korter. Misschien a.g.? 'Ik kon hem zelf wel aan' snauwde Dean naar mij. 'Nou dus niet. En zo der mij had je er nog gestaan' 'ík wilde hem af maken!' 'Dude, je hebt gewonnen. Waar zeur je om?' Dean wierp woedend een vuurbal naar mij. 'Jij verpest alles, arrogante trut! Eerst stoer doen dat je alles al beheerst, vervolgens niks doen tijdens lessen en dan mijn overwinning af pakken!'. Oke. Nou ging hij te ver. Ik schoot de vuurbal terug 'oke, een paar dingen. 1, ik neem niks aan van arrogante kwasten. 2, ik doe niet stoer, ik beheers gewoon alle krachten al. 3, ik kan er niks aan doen dat ik niks doe tijdens trainingen, Chris laat me niks doen. En 4, je hebt gewonnen! Wat nou ik neem je overwinning over!'. Dean brulde woest en begin me te bekogelen met vuurballen. Ik hield ze allemaal tegen. Dit was niks vergelijken de vuur invasie die Lalima op me af stuurde toen ik dacht dat de dierengoden gek werden en mij aan vielen, wat allemaal een test bleek te zijn. Iedereen keek ons nu aan en Chris deed niks om Dean te stoppen. Langzaam maar zeker werd ik ook boos. En het werd steeds erger, tot het in woede veranderde. Die zak staar daar te kijken hoe een van zijn leerlingen aangevallen word en hij doet niks! 'Stop Dean!' Riep ik, maar Dean ging gewoon door terwijl ik alles moeiteloos tegen hield. 'Nee! Jij verpest alles, met je perfecte leventje!'. Dot was de druppel. Ik ontplofte. Letterlijk. Mijn hele lichaam stond in de fik en ik voelde er niks van. 'Mijn perfecte leventje?! MIJN PERFECTE LEVENTJE?!?! JIJ WEET HELEMAAL NIKS OVER MIJN ROT LEVEN!!!!' Riep ik woest uit. Iedereen kromp in elkaar bij het horen van mijn stem en het volume waarmee ik sprak. 'Ik moet elke dag uitkijken of ik Alexander niet tegen kan komen! Mijn vader is vermoord! En ik heb een perfect leventje?! Niks in mijn leven zit mee!!!' Ik vuurde woest vuurballen op hem af tot hij gevangen zat in een kring van vuur. Toen drong het plotseling tot me door dat ík eigenlijk in de fik sta, en ik rende snel weg. Het vuur verdween gelukkig en ik holde de zaal uit.

Ik hoorde voetstappen achter me en wist gewoon dat het Ivo was. Wie anders? Ik draaide me om en zuchtte. 'Ik wil niet praten' mompelde ik. Ivo knikte 'dan praat je niet' zei hij simpel. Ik knikte alleen maar en draaide me weer om. Er begonnen tranen langs mijn wangen te stromen en hij hoefde dat niet te zien. Ik begon stug verder te lopen naar mijn kamer, en Ivo liep gewoon achter me aan. 'Alena... Ik hoor je echt wel' zei hij. Shippies. 'Draai je om'. Ik schudde mijn hoofd en veegde mijn tranen weg. 'Alena...' Met een zucht draaide ik me om. 'Wat?' Vroeg ik zacht. Als ik harder zou gaan praten zouden de tranen weer naar buiten komen en dat wilde ik niet. Ik ging dus echt niet huilen voor de ogen van een jongen. 'Wat is is er aan de hand?' Vroeg Ivo. 'Ik... Ik... Gisteren.... Gisteren was de sterfdag van mijn vader.... Vier jaar gelden werd.... Werd.... Werd hij ver.... Vermoord' fluisterde ik zacht. Ik probeerde niet te huilen maar helaas lukte dat niet. De tranen stroomden weer over mijn wangen en Ivo trok me naar zich toe en gaf me een knuffel. Tot mijn verbazing was hij een kop groter dan ik en kon ik mijn hoofd op zijn schouder leggen. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit zo veel groter was dan ik... 'Het is oké om daarom te huilen. Je hoeft je niet te schamen' zei hij zacht tegen mij, en ik knikte. 'Het is gewoon... Die arrogante kwast... Hij... Mijn vader... En hij... Hij...' 'Ik weet het, ik weet het. Huil gewoon lekker uit, dat lucht op' zei Ivo. De tranen bleven maar stromen, en voor het eerst in mijn leven besefte ik me dat ik me veilig voelde in iemand zijn armen, iets dat me nog nooit gebeurd is. Zelfs bij mijn moeder niet. Ik besefte me dat ivo iemand was op wie ik echt kon vertrouwen.

***

Ahw..... Wat een schattig en lief moment. Wat denken jullie? Zullen ze iets voor elkaar gaan voelen? Gaat er iets tussen hen gebeuren? Ik weet zeker dat ieder van jullie wel is heeft gedacht "misschien word het wel iets tussen die twee", of "die worden sowieso verlieft". Of iets in die richting. Geef het allemaal maar toe, was een moment waarop jullie dat dachten... ;) nu willen jullie vast weten wat er gaat gebeuren he? Nou, voor jullie een vraag, en voor mij een weet! *evil laugh*

En ik weet dat het wat langer duurde met de vorige update maar ik probeer de draad weer op te pakken en om de vier dagen een deel te publiceren, en hopelijk lukt me dat ook.

***