Dierenfluisteraar 2: Nieuwe Gaves (voltooid)

Hoofdstuk 39

POV Alena
Ik zit nog steeds met het idee van Jack in mijn hoofd. Het idee dat we de laatste tovenaar gaan zoeken en hem vragen ons dingen te leren, aangezien we er niks van kunnen. Het toveren, bedoel ik dan. Ik verbaas mezelf dat ik daar zelf niet mee had gekomen, met dat idee. Zoiets had namelijk zo uit míjn mond kunnen komen, maar ja. Een idee blijft een idee. Ik heb het er nog niet over gehad met mijn moeder, of met een van mijn vrienden. Nou ja, met Jack natuurlijk wel, maar verder... ik bedoel, hoe moeten we hem gaan vinden? En daar komt ook bij dat Alexander overal mensen heeft. Ik hoor dat niet te weten, maar ja. Wolf kon me heel wat informatie geven. Zo weet ik dat Alexander op zoek is naar de laatste tovenaar, maar hem niet kan vinden. En als wij hem dus ook gaan zoeken, is er een kléine kans dat wij Alexander tegenkomen. En dat is dus net niet de bedoeling. Waarom moet alles nou weer zo ingewikkeld zijn? Ik had een normaal leven kunnen leiden. Maar nee. Ik moest zonodig alle gaves krijgen. Ik heb ze ook gewoon bijna allemaal, ik heb alleen maar de gave van waarzegger niet ontdekt. Ik heb dan ook geen idee wat ik me daarbij voor moet stellen. Misschien krijg ik een keer een droom die iets voorspelt ofzo? Ik zuchtte, en kwam overeind van mijn bed waarop ik al die tijd had gelegen. Het was tijd om mijn hoofd even leeg te maken van alle gedachtes... en de perfecte manier om dat te doen is het oefenen met mijn elementen.

Ik liep de trainingszaal binnen, die leeg was. Wat ook niet zo gek is aangezien het tien uur s'avonds is. Iedereen is zijn eigen ding aan het doen of aan het slapen. Ik ging in het midden van de zaal staan, en besloot dat ik kon gaan beginnen met het element aarde. Ik sloot mijn ogen, ontspande mezelf, en voelde de vertrouwde tintelende energie zich een weg dor mijn lichaam banen. Ik opende mijn ogen weer, en in één beweging had ik de grond van de trainingszaal omgetoverd tot een groot grasveld. Ik liet bomen uit de grond groeien, de een nog groter dan de andere. Struiken, planten en bloemen verschenen er overal en de muren liet ik begroeien met klimop. Vervolgens maakte ik mega grote, langwerpige stenen van een klein beetje zand, en die zette ik in een kring om me heen. Zo... nu kon het echte werk beginnen.

Ik besloot als eerste met lucht te gaan spelen. Ik creëerde een windstroming, en die vuurde ik op de bomen af. In een windvlaag vielen alle blaadjes van een paar bomen af, en ze werden meegenomen in een wervelstorm van wind en blaadjes. Ik maakte van de wervelstorm een tornado, en die liet ik alle kanten op gaan. Hij rukte de bomen die ik had laten groeien uit de grond, maar de stenen om me heen blijven staan waar ze stonden. Ik liet de tornado vervagen, en liet alle bomen en bladeren verdwijnen in het niets. Vervolgens liet ik nieuwe bomen en planten groeien, en zag het er net zo uit als voordat ik met wind aan de slag ging.

Ik haalde water uit het zwembad(je) -daar had ik natuurlijk geen gras overheen laten groeien- en maakte er een grote bol van. Ik liet hem zo hoog mogelijk zweven, totdat hij bijna tegen het plafond botste. Daar liet ik de bol groter worden, nog groter dan hij al was. Uiteindelijk bedekte hij bijna het hele plafond, en toen liet ik de bol uit elkaar spatten. Het begon te regenen. Na een korte regenbui was alles, inclusief ikzelf, helemaal doorweekt. Met één handbeweging draaide ik een rondje en alles bevroor en veranderde in mooi, blauw ijs.

Het gras was in ijs veranderd. Al het boomschors van de bomen was bedekt met een laagje ijs. De bladeren van de bomen waren van ijs. Om de stenen heen zat een laag ijs. Alleen de wanden en het plafond waren niet bedekt met ijs. Een kleine glimlach verscheen er op mijn mond, gewoon omdat ik er plezier in had. In creëerde een kring van vuur om me heen, en door een afwerende beweging met mijn armen te maken verspreidde het vuur zich door de hele zaal heen. Door het vuur smolt het ijs, en zodra het vuur de wanden van de zaal had bereikt liet ik het vuur verdwijnen. Ik zuchtte, en besloot dat het genoeg was geweest. Ik liet de bomen verdwijnen, net zoals de stenen. Als laatste liet ik het gras verdwijnen.

Niet veel later stond ik in een gewone trainingszaal, en het leek alsof er niets was gebeurd...