Dierenfluisteraar 2: Nieuwe Gaves (voltooid)

Hoofdstuk 18

POV Alena
We stapten de deuren door van het vliegveld, en de zon verblinde ons even. We keken om ons heen. Eindelijk, na twee keer overstappen en lang te hebben gevlogen waren we er dan: Australië. Met pijn in mijn hart heb ik Wolf achter moeten laten. Je kan wel honden mee nemen met het vliegtuig, maar Wolf lijkt te veel op een wolf. Je ziet gewoon dat het een wolf is, geen hond. Daardoor kon ik hem niet meenemen, en dat is best pijnlijk vind ik. Ara is wel meegekomen, en hij zit op Ivo's schouder. Er kwam een vrouw op ons afgelopen, en mijn moeder ging voor ons staan. 'Miranda?' Vroeg de vrouw. Mijn moeder knikte 'ja, dat ben ik' 'ik ben Maya, hoofd waarzegster van het VZ'. Mijn moeder en Maya schudde elkaar de hand. 'Dit zijn Ivo, Jack, Zoë en Alena' zei mijn moeder, en ze wees ons aan. 'Alena als in dé Alena?' 'Ja'. Maya knikte 'kom maar mee, dan gaan we naar het hoofdkwartier. Het is een uurtje rijden'. Ze liep naar een busje toe, en we stapten in. Daarna begonnen we te rijden. Na ongeveer een uurtje te hebben gereden, stopten we. Ik keek uit het raam. We waren vlak bij de kust, want ik zag links van ons duinen. Om ons heen lag een verlaten weg en mooie natuur. Voor ons lag een grote steen, beter gezegd een rots, hij was minstens vijf meter hoog en zes meter breed. Het was een reusachtig ding. Tot mijn verbazing verschoof de wand plotseling en reden we naar binnen, waarna de rots zich weer sloot. We stapten uit het busje en Maya leidde ons door een paar gangen heen naar een soort kantoor, waar een man achter een bureau zat. Zodra we binnenkwamen stond hij op en hij schudde mijn moeder de hand. 'Goed je weer te zien, Miranda. Het is een tijd geleden, en het spijt me heel erg voor je verlies van vier jaar geleden' zei hij. Mijn moeder knikte 'het is ook goed om jou weer te zien, Ray'. De man die dus Ray heet richte zich op ons. 'Ik ben Ray, momenteel de leider van het VZ. Er gebeurt hier niks wat ik niet weet'. Hij draaide zich naar mij toe. 'Jij moet Alena zijn, je lijkt sprekend op je moeder'. Ik glimlachte 'dat hoor ik wel vaker'. Ray legde ons wat dingen uit, waarna hij Maya ons een rondleiding liet geven die eindigde bij de slaapkamers. Ik en Zoë sliepen op dezelfde kamer, en Ivo en Jack sliepen op dezelfde kamer. We liepen onze kamers in die naast elkaar lagen, en ik zag dat het best klein was. Er stond een stapelbed, een kleine kleding kast en aan weerskanten van de kast stond een stoel. Aan het plafond hing een lamp die een zwak licht verspreiden. 'Klein, maar wel knus' merkte Zoe op. 'Ik claim het bovenste bed!' Riep ze meteen daarna. Ik grinnikte 'prima hoor. Ik slaap wel onder'. Ik ging op het bed zitten, en zag dat er een lichtgevende klok boven de deur hing. 'Zullen we meteen even gaan slapen? Ik ben uitgeput na dertien uur vliegen' zei Zoë. Zonder op antwoord te wachten klom ze het bed op en niet veel later sliep ze. Ik zuchtte. Morgen zouden we al gaan beginnen met onze trainingen, en Jack zal geholpen gaan worden om zijn gave te ontdekken. Ik had er best veel zin in, om eerlijk te zijn. Ik gaapte, ik was best moe. Ik volgde Zoë's voorbeeld en deed mijn ogen ook even dicht. Zelf was ik ook uitgeput. Dertien uur vliegen is niet niks.