Dierenfluisteraar 2: Nieuwe Gaves (voltooid)

Hoofdstuk 2

POV Alena
Ik had vanmiddag met Sara over de heide gelopen, maar we konden niets vinden. Ze was nu weer in haar huis, maar ze vertrouwde het zelf nog steeds niet. Ik lag nu in mijn bed, en ik viel langzaam in slaap. Ik herkende de plek waar ik belandde. Zou ik eindelijk de dierengod van het element vuur ontmoeten? Ik hoopte het. Er begon een licht te schijnende dat steeds feller werd, en uiteindelijk weer doofde. Net als bij de anderen dierengoden gebeurden. Er kwam een grote tijger tevoorschijn. Ik keek hem of haar met grote ogen aan. 'Hallo, Alena' zei de tijger. 'Ik ben Lalima, de dierengod die het element vuur vertegenwoordigd'. Een zij dus. Ze was echt prachtig, en groot. Groter dan elke andere tijger, denk ik. 'Ik zal je helpen met het element vuur. Je hebt er zelf nog niet mee gewerkt, waardoor het langer gaat duren voordat je vuur onder controle krijgt. Ik heb begrepen dat je ook een totemdier hebt. Een valk. Hoe raar het ook klinkt, zij zal je kunnen helpen met het beheersen van de elementen, en dus ook vuur. Het is belangrijk dat je er ook gebruik van maakt. Ik zal je eerst vertellen over vuur, voor we gaan beginnen'. Ik knikte, en luisterde daarna naar het verhaal van Lalima. Ze vertelde me daarna ook de dingen die ik moest weten over de gevaarlijke kanten van vuur, want vuur is nou eenmaal gevaarlijk. Het was allemaal best interssant, ook al had ik het niet verwacht. Veel te snel ging de nacht voorbij, en toen ik wakker werd, had ik niets anders gedaan dan luisteren naar Lalima. Ik gaapte en rekte me uit, waarna ik in beweging kwam. Ik kleedde me aan, poetste mijn tanden en deed mijn haren in een staart. Daarna liep ik naar beneden, naar de keuken waar ik tot mijn verbazing Ivo aantrof. Hij sliep altijd veel langer dan mij. 'He Ivo. Lekker geslapen?' 'Nee' bromde hij chagrijnig. 'Dus je hebt nergens zin in?' 'Nee'. Ik zuchtte glimlachende 'jammer. Ik had graag willen kijken of je water goed genoeg beheerst om daarna met aarde te starten, maar ja, als je daar geen zin in hebt...' Ivo zit al eeuwen te zeuren dat ik hem aarde moet gaan leren, en ik dacht, laten we daar inderdaad maar is mee beginnen. Ivo keek meteen een stuk vrolijker 'is gied, gaan we doen. Wanneer?' 'Wat dacht je van na het ontbijt?' 'Goed. Wachten we op je moeder of niet' 'ja, wat dacht jij dan' 'niks'. Ik grinnikte, dit was echt... Echt geniaal, zo'n moment als dit. Alsof het afgesproken was kwam mijn moeder de keuken binnen. Ze was met iemand aan het praten door de telefoon, en toen ze ophing keek ze me zuchtend aan. 'Ik hoop niet dat je het erg vind, Alena, maar mijn baas vroeg of ik kon invallen. Ik moet vanmiddag al weer weg, met een vlucht naar Amerika. Van Amerika ga ik dan via een tussenstop naar Australië en daar moet ik dan een paar keer heen en weer vliegen van de ene kant van Australië naar de andere kant. Ik ben dan meer dan twee weken weg'. Ik k ikke 'ik vind het niet erg. Als je daarna maar minstens een week lang thuis bent' 'kan ik wel regelen, denk ik' 'mooi' zei ik glimlachend, en ik gaf haar een knuffel. Daarna maakten we een ontbijt. Een paar boterhammen dus. Toen nam ik Ivo mee naar buiten, naar de grote vijver in de achtertuin. 'Oke. Laat maar zien' zei ik. Hij knikte en ging klaar staan.

POV Ivo
'Oke. Laat maar zien' zei Alena tegen mij. Ik knikte en ging klaarstaan. Daarna liet ik in een beweging alles bevriezen. Vervolgens liet het ijs weer smelten binnen een paar seconden. Ik liet Alena zien wat ik allemaal al kon, en toen ik klaar was zei ze even niks. 'Ik denk dat je water goed genoeg beheerst om door te gaan met aarde. Kom mee, dan gaan we naar het ven' zei ze toen. Ik glimlachte blij. Eindelijk, eindelijk kon ik doorgaan naar het laatste element! Ik lip samen met Alena door het bos, tot we bij het ven en de open plek aankwamen. Alena zei dat ik tegenover haar moest gaan zitten, en ik deed haar na. 'Oke. Concentreer je op de bomen en de planten om je heen' zei ze. Ik deed mijn ogen dicht en concentreerde me. Het lukte dus zeg maar voor geen meter. Ik deed mijn ogen open 'ja, dat heeft dus geen zin' 'ogen dicht' zei Alena op een strenge toon waar je wel naar moet luisteren, dus dat deed ik. 'Oke. Nu denk je gewoon aan de bomen. Probeer een bloem ofzo voor je te zien die groeit. Daarna open je je ogen. Langzaam,'. Ik knikte en zei niks. Ik probeerde me een bloeiende bloem voor te stellen, en na een paar minuten opende ik mijn ogen, maar er was niets gebeurd. Geërgerd ging ik op mijn rug liggen. Alena zei niks en liet een paar madeliefjes groeien in een oogwenk en begin er een bloemenbranche van te maken. Ik hoef niet perse zoiets te maken, maar als er nou gewoon iets gebeurde, zoals een bloemetje dat groeide, dan zou ik wel blij zijn. Ik zuchtte en ging weer zitten. Ik sloot mijn ogen weer en probeerde me weer te concentreren. Hopen dat het nu wel lukt...