Dierenfluisteraar 2: Nieuwe Gaves (voltooid)

Hoofdstuk 37

POV Alena
Zoë en ik liepen net weg van de leraar, toen ik een man zijn hond zag knuffelen. Ik zuchtte 'weet je Zoë...' begon ik, en Zoë keek me nieuwsgierig aan. 'Vertel, wat zit je dwars?' vroeg ze. 'Wolf. Ik mis hem echt heel erg.... ik zou gewoon willen dat hij hier was' zei ik. Het volgende moment stak er een heftige windvlaag op, en uit het niets verscheen er een paarse draaikolk. 'Wat de...' mompelde ik terwijl Zoë een gil slaakte van verassing. Er vloog een grijs iets met vacht uit de draaikolk, en het volgende moment verdween de paarse draaikolk weer. 'Wolf...?' Bracht ik verbaasd uit. Voorzichtig liep ik op hem af. Ik slaakte een kreet van vreugde toen ik zag dat het hem echt was. 'Wolf!' Riep ik blij uit, en ik stormde op hem af om hem fijn te knuffelen. 'Waar kom jij nou weer vandaan?' Vroeg ik verbaasd. Ik geloof dat je je volgende Gave ontdekt hebt... antwoordde Wolf.

'Ehm, Alena? We hebben een soort van een probleempje' kuchte Zoë achter me. Verbaasd keek ik op, en ik zag dat iedereen me stomverbaasd aankeek. Schnitzel. 'Iedereen heeft het gezien, en Zack kent geen spreuk om geheugens en herinneringen te wissen' zei Zoë. 'Hoe gaan we het ze vertellen? Hoe leggen we deze mensen uit dat er net een wolf hierheen is getoverd? Hoe leggen we überhaupt uit dat Wolf een wolf is?' 'Wolf is vanaf nu een hond' zei Ilse logisch. "Kan iemand mij vertellen wat er hier aan de hand is?" Vroeg een van de leraren na een korte stilte. Ik schudde mijn hoofd "sorry meneer, ik heb geen idee" antwoordde ik zogenaamd verbaasd. "Wat voor dier heb je voor je liggen? Is dat een... wolf?" Vroeg de leraar verbaasd. Ik schudde opnieuw mijn hoofd "nee. Dit is Wolf, mijn hond. Hij leekt veel op een wolf, daarom hebben we hem Wolf genoemd. Ik heb alleen geen idee hoe hij hier terecht is gekomen" legde ik uit. Oh schnitzel. Hoe gaan we ons hier in hemelsnaam onderuit praten? 'Goede vraag. Ik zou hopen op een wonder, als ik jou was' reageerde Zafira.

"Wel kinderen, hoe vonden jullie mijn truc?" Klonk het plots van achter ons. Vliegensvlug draaide iedereen zich om, en ik zag mijn moeder staan met een leeg, glazen flesje in haar hand. Zo een die je in een scheikunde lokaal zou verwachten. "Ik ga niet vertellen hoe ik het heb gedaan, dat is geheim. Maar goe vinden jullie het? Ik wilde Alena verrassen met onze hond, die heeft ze namelijk al drie maanden lang niet gezien" vertelde ze. Zafira, maak kennis met een wonder: mijn moeder. Godzijdank is ze meegegaan en kan ze goed liegen. "Wel mevrouw, dat was knap werk. Im dacht voor een moment dat het echte tovenarij was" zei een van de leraren bewonderend. "Echte magie? Kom nou! Wie gelooft daar nou in?" Zei mijn moeder lachend. "Een geweldige truc" complimenteerde een andere leraar haar. "Ach ja... ik doe mijn best" zei mijn moeder met een verlegen lachje. Mijn moeder is echt een wonder: ze red ons, ze kan goed liegen, haar acteerkunsten zijn niet normaal goed... ik ben nog nooit zo blij geweest dat zíj mijn moeder is. 'Alena, lieverd, ik neem Wolf alvast mee naar huis' zei ze. Ik knikte 'is goed. Heel erg bedankt' antwoordde ik, en mijn moeder knikte 'graag gedaan'. Ze glimlachte even voor ze zich weer omdraaide. "Wolf! Kom maar mee!" Riep ze in het Engels. Wolf stond op, keek me even aan, en liep toen achter mijn moeder aan.

'Jouw moeder is als een reddende engel' zuchtte Jack. 'Ik weet het...' antwoordde ik opgelucht. 'Ik ben zó blij dat ze meeging' zei Zoë knikkend. 'En dat ik meeging, natuurlijk' zei Ilse met een scheve grijns. Ik knikte 'natuurlijk! Het is altijd leuk om dingen met jou te doen!' 'Weet ik. Ik ben gewoon geweldig' zei Ilse terwijl ze een mislukte hairflip deed, waardoor we met zijn allen in lachen uitbarstte. Wat was ik blij dat ik zulke goede vrienden had als deze hier...