Dierenfluisteraar 2: Nieuwe Gaves (voltooid)

Hoofdstuk 42

POV Alena
'Ha, eindelijk. Hier zijn jullie' hoorde ik plots achter me, en geschrokken draaide ik me om. Ik haalde opgelucht adem toen ik zag dat het Ray was. Hij ging naast me zitten, en Jack kwam omhoog. Nieuwsgierig keek ik Ray aan. 'Ik heb besloten dat jullie mogen vertrekken. Naar Canada' zei Ray. Met grote ogen keek ik hem aan 'echt? Serieus? Maar dat is geweldig!' Riep ik vrolijk. Ray knikte 'maar,' begon hij streng, 'er zitten voorwaardes aan. Jullie gaan met zijn tweeën, niemand anders gaat mee. En jullie houden me op de hoogte van de stand van zaken. Afgesproken?' Ik knikte. 'Afgesproken' zei Jack met een vrolijke lach op zijn gezicht. Ray stond weer op 'kom, we gaan naar mijn kantoor. We hebben het een en ander te bespreken'. Ik knikte, en volgde zijn voorbeeld. Jack kwam kreunend omhoog 'ik lag net zo lekker' klaagde hij. Een van mijn wereldberoemde dode blikken zorgde ervoor dat hij zijn mond hield, en samen liepen we achter Ray aan.

'Het is niet de bedoeling dat de anderen weten wat jullie twee gaan doen, dus hier woord vandaag geen woord meer over gezegd. Begrepen?' Zei Ray. Ik knikte 'begrepen'. Ook Jack knikte, en Ray knikte tevreden 'mooi. Goed, jullie vliegtuig vertrekt deze middag nog, om 1 uur. Dat word opschieten dus met inpakken. Ik zal een taxi voor jullie regelen, maar meer kan ik niet voor jullie doen. Het is een rechtstreekse vlucht wat betekend dat je niet over hoeft te stappen, en dat het een lange zit is'. Bij dat laatste keek Ray me doordringend aan. Ik gok dat hij weet dat ik niet lang stil kan zitten... 'het is ook belangrijk dat jullie geen aandacht trekken, begrepen?' Die man zegt wel vaak "begrepen", zeg. Ik knikte 'understood'. 'Mooi' knikte Ray, en hij haalde iets uit een van de lades van zijn bureau.

'Dit is een kaart van Canada. Niet van heel Canada, maar het deel waar de Laatste Tovenaar is. Als jullie de route volgen die op de kaart aangegeven staat, komen jullie hem vanzelf tegen. En denk er aan, nóóit van deze route afwijken. Al helemaal niet als je door de bossen loopt'. 'Hoezo?' Vroeg ik nieuwsgierig. 'Gewoon niet van de route afwijken. Niet denken "maar dat is sneller", gewoon de route volgen. Begrepen?' 'Begrepen' zei Jack voordat ik mijn mond weer open kon trekken. Nou zeg, ik wel wel eens weten waarom we niet van die route af mogen wijken. 'Hier is een kompas dat is ingesteld op deze route. Hij wijst niet naar het noorden, maar naar de kant die je op moet'. Zo, dat is best wel handig. 'En als laatste heb ik hier een portemonnee met Canadese munten. Goed bewaren, en alleen gebruiken in noodgevallen' zei Ray. 'Oke. Alleen voor noodgevallen' knikte ik. 'Oke, dan heb ik alles gezegd wat ik moest zeggen. Pak je spullen, over een kwartiertje verwacht ik jullie buiten voor de ingang' zei Ray, waarna hij de deur van zijn kantoor open deed. Holy schnitzel. Een kwartier om mijn koffer te pakken?

Het scheelde niet veel, maar ik heb het gered. Mijn koffer -nou ja, het is geen koffer, het is een weekendtas- is gepakt, en alles zit er in. Hoop ik. Hijgend rende ik naar buiten, met mijn weekend tas over mijn schouder. Man, dat ding is zwáár. 'Zo, daar ben je eindelijk. Je deed er echt lang over' zei Jack die al buiten stond te wachten. 'Ik ben een meisje. Ik heb normaal gesproken ruim een uur nodig om kleding uit te zoeken, en ik moest het nu in een kwartíer doen' siste ik boos. Jack grinnikte 'het valt al mee dat je niet je grootste koffer hebt gepakt'. 'Die had ik moeilijk mee kunnen nemen op onze rondreis door Canada, denk je niet?' Zei ik sarcastisch. 'Zozo, je hebt nog hersenen ook'. Ik draaide me naar Ray toe die tegen een auto aangeleund stond. 'Kan hij niet hier blijven? Hij irriteert me nogal'. 'Nee' zei Ray beslist, en hij opende de kofferbak. 'Gooi je tassen maar neer, dan kunnen we gaan' zei hij terwijl hij al naar de autodeur liep aan de bestuurderskant. Ik liep achter Jack aan, en legde mijn tas naast die van hem neer. Vervolgens sloeg ik de achterklep met een klap dicht, en stapte ik in de auto. 'Goed, zijn jullie er klaar voor?' Vroeg Ray. Ik knikte, en keek Jack aan. 'Let's go to Canada!'

Als ik eens had geweten dat er morgen hier een strijd op leven en dood zou plaats vinden...