Heavenly

-2-

Ik probeer door het donkere lapstof op mijn hoofd te kijken. Ik vernauw mijn ogen tot dunne spleetjes. Toch zie ik niets. Het is helemaal donker. Ik blijf tellen in mijn hoofd en tracht nog maals door het dun stof te kijken naar de andere meisjes achter me. We waren enkel met meisjes. Geen jongens. Waarom? Ik tel voort en steek een hand uit wanneer we een bocht maken en begin helemaal opnieuw te tellen zonder het vorige getal te vergeten.

Ik kan het blond meisje achter me horen wenen. Ik zou ook willen wenen maar het heeft geen nut. Ik zou tonen hoe bang ik ben en dat maakt mannen zoals hun enkel blijer. Ik kijk neer naar mijn schoot al zie ik niets. Het is beter om mijn angst te verbergen - diep vanbinnen te verbergen.

'Ben je aan het tellen? Waarom tel je?' Vraagt een man. Ik weet niet precies de welke. ik probeer mijn vingers te verbergen zonder de tel kwijt te raken. 

'Omdat ze slim is,' antwoord een andere. 'en jij bella. Je zou beter stoppen met tellen omdat het geen nut heeft. Je zult ons niet ontsnappen,' ik bol mijn handen tot vuisten. Ik bijt nerveus op mijn onderlip. De manier waarop hij de woorden "niet ontsnappen" zei, laat rillingen over mijn rug gaan. Niet op de goede manier. Ik lijk niet de enige te zijn aan wie het een slecht gevoel geeft omdat er vlak daarna een meisje begint te wenen.

Ik pers mijn lippen op elkaar en wen mijn aandacht ergens anders. Ik ben nooit naar een feestje gegaan in heel mijn leven en de dag dat ik besluit te gaan wordt ik ontvoerd. Nu kan ik tenminste niet zeggen dat er nooit iets in mijn leven is gebeurt. De wereld zou nu kunnen barsten en ik zou er blij om zijn.

De auto stopt en ik verstar. Plotseling krijg ik het koud en weet ik geen enkele spier meer te bewegen. De koude avond lucht komt de vrachtwagen binnen en bibber. Ik voel me veel veilig in de vrachtwagen dan buiten. ik tracht mijn voeten te begraven in de grond onder mijn voeten.

Ik wordt bij de boven arm vast genomen en uit de vrachtwagen getrokken. Geen enkel geluidje glipt uit mijn mond. Ik ben veel te bang om iets te doen. Ik blijf als een braaf klein meisje volgen terwijl ik gejank achter me hoor. Ik adem diep uit en weer in om kalm te blijven en te vermeiden dat ik zoals de meisjes achter me in tranen uitbarst. Mijn benen dreigen op elk moment niet meer te werken.

Ik stoot tegen een trap trede en voel mezelf voorover vallen. ik kan mijn adem in mijn luchtpijp voelen stokken. Een arm wikkelt zich om mijn middel en trekt me weer op. Ik hoor hem iets onder zijn adem fluisteren. Ik klem mijn tanden op elkaar terwijl ik in mij hoofd een hele lijst vuile woorden afga.

Wie zijn schuld is het dat ik bijna ben gevallen? Het is mijn schuld zeker niet omdat iemand een zak op mijn hoofd heeft gezet. Op dit moment wens ik dat ik een mes in de keuken had mee gesmokkeld. Ik zou zijn nek in een snelle beweging open kunnen snijden en dan ben ik vrij. Hij zou het nooit vermoed hebben. ik zou eerst aarzelend en dan spoedig de zak van over mijn hoofd nemen en weg lopen. ik wou weten waneer ik een bocht zou moeten maken en uiteindelijk thuis komen. Ik zou zoals al de meisjes in de films met een geweer in bed slapen.

Ik adem diep uit. Als ik simpelweg thuis was gebleven zoals altijd, dan zou dit nooit gebeurd zijn. Ik zou nu in mijn kamer aan het wenen zijn voor Cyberbully met een pakje popcorn in een hand en een zakdoek in de andere.

Ik voel mezelf opgeheven worden en onmiddelijk daarna voel ik de man meerdere trappen oplopen. Mijn hart stopt om de twee stappen die hij op loopt. Ik weet niet wat er op me te wachten staat. Weten dat de man zich haast om te geraken waar ik zou moeten zijn, maakt me bang. Ik adem diep uit en een traan rolt over mijn wang. Ik pers mijn lippen tegen elkaar en probeer de rest van mijn tranen te onderdrukken. Ze lijken sneller te vloeien dan tevoren. Ik adem nogmaals in en dan voel ik de lucht uit mijn longen geslaagd worden.

Lampen schijnen door het dun stof van de zak over mijn hoofd. Ik adem geschrokken in wanneer de zak van mijn gezicht wordt weg getrokken en wen mijn aandacht ergens anders. Het fel licht is te hard voor mijn ogen. Ik pers ze toe.