Heavenly

-9-

Ik bekijk mezelf in de spiegel. Het meisje had mijn haar geborsteld en het viel nu weer in golven over mijn schouders zoals het vroeger ook deed. Mijn handen gingen telkens weer naar mijn jurk. Elke keer opnieuw trek ik hem op om zoveel mogelijk te bedekken maar dan moest ik weer beneden trekken omdat het daar niet meer veel bedekte. Het meisje plaats een ketting om mijn nek en bekijkt het eind resultaat. 'Je zal de hakken niet moeten dragen,' zegt ze en neemt de hakken op. In haar hand kan ik een spuitje zien. Ik kan het spuitje nog geen enkele seconden bekijken of ze wordt mijn nek in gedreven.

'Gewoon om zeker te zijn dat ze ons geloven,' fluistert ze en haalt het uit mijn nek. Ik voel het vloeistof door mijn aders vloeien en voel me onmiddelijk duizelig. Ik tracht ze te onderdrukken. Elke keer dat ik dat doe worden ze sterker. Ik begin te twijfelen of dit wel een goed plan is maar als het meisje het zegt dan is het wel zo.

Ik wordt de lift in geduwd en kan amper mijn voeten voelen. Niet onder me om me op te houden. Ik probeer me te focussen op het klein schermpje die de verdiepingen aan tonen. Zelfs dat kan ik niet. De lift gaat weer open en ik kan amper een stap buiten zetten. 'Zou je haar kunnen dragen? We hebben haar gedrogeerd omdat het haar eerste keer is buiten,' kan ik het meisje horen zeggen voor dat ik armen onder mijn knieën en rug voel glijden.

Mijn hoofd valt slap tegen een sterke borst. Ik kan ogen door mijn huid voelen boren en diep van binnen hoop ik dat alles goed verloopt. Ik hoop diep van binnen dat ze de personele verandert hebben. Elke stap die de man neemt lijkt een eeuwigheid te duren. Ik heb het gevoel dat plotseling alles zal stoppen en dat iedereen hun geweer naar mij zal mikken om te proberen weg te lopen. Ik denk terug aan de camera's die hier rond hangen. Als Alfredo of Lorenzo me nu zien dan zouden  ze hoer al lang zijn. Niet?

Ik kan abrupt wind tegen mijn huid voelen en heb de drang om te lachen. Zelfs dat kan ik niet. Ik wordt in de achterbank gelegd van een taxi. Zodra de deur sluit voel ik de sfeer veranderen. 'Rijdt naar Dario's garage,' zegt het meisje en ik kan  haar hand over mijn voorhoofd voelen gaan.

Ik open mijn ogen. Alles ziet troebel en vaag. Ik kan het meisje naar me zien kijken en dan plotseling niet meer. Ik sluit mijn ogen en kijk weg. Ik hoop dat dit het allemaal waard is. Mijn vingers tasten het goedkope stof van de achterbank. Als ik echt ontsnap zal ik alles waarderen.

De auto stopt en ik kan opnieuw opgeheven en me trappen op dragen. Ik adem diep in om daarna mijn longen te voelen branden door de hevige geur van het tankstation. Wat doen we in een tankstation? Ik tracht nog eens te zien maar opnieuw zie ik troebel. Wat had ze me gegeven? Ik stel geen vragen en blijf stil tot ik wordt neer gezet op een stoel. Mijn handen gaan over het hout dat stilletjes aan versplinterd.

'Waarom kan ik niets zien,' vraag ik en kan dan metaal tegen elkaar voelen wrijven, net als dikke metalen kettingen wanneer ze uit een zak worden gehaald. Mijn ogen springen open. Ik weet niet waarom. Ik kan toch niets zien. Ik kan een zucht horen en dan iets zwaar horen vallen of neer gezet worden.

'Wees geen klein kind, wil je. Het zal snel overgaan,' Het meisje klinkt niet meer een warmhartig als tevoren. Ze klinkt koud, afstandelijk, gemeen, venijnig. Ik bijt op mijn binnen lip. Had ik iets gezegd dat haar niet beviel? Mijn handen friemelen nerveus aan mijn kleedje. Ik had gehoopt dat mijn ontsnapping anders ging verlopen. 

'Luister, ik heb de tijd niet om met jou te blijven. Ze zullen ons vinden als we samen blijven. Luister goed naar wat je moet doen eens je weer kunt zien. Je zal een pruik, hoed en jas uit de kast in de hoek samen met het geld onder je stoel geplakt. Eens je hier buiten komt stap je de "Lola café" binnen en je vraagt om Becky? ' Ik hoor haar verschillende spullen vereenigen. zaken breken en plastiek wordt gefrommeld. Ik hoor haar de gordijnen dicht trekken en dan hoor ik een stoel verschoven worden. De deur slaat dicht en dan is het stil.