Heavenly

-3-

Ik wordt wakker met enorm veel hoofdpijn. Ik adem diep in en maak me klaar om de pijn te voelen. Ik duw mezelf op en voel de pijnscheuten zich verspreiden over heel mijn lichaam. Mijn hand gaat naar mijn nek bij het terug denken aan de naald die Alfredo mijn nek in dreef. Ik adem bibberend uit.

Ik duw mezelf uit bed en open alle kasten die ik zie. Ik blijf verbaast naar de kleren in de kast staren niet wetende van wie ze kunnen zijn. Zeker van een meisje die ze besloten te doden om plaats te maken voor mij. Mijn hoofd keert zich in een ruk naar de deur wanneer ik iets hoor breken en stemmen hoor klinken aan de over kant van de deur. Mijn handen gaan spoedig naar de kleren in de kast en ik haal er een zwarte ledere broek uit en een zwart topje.

In een ruk open ik de eerste deur links van me. Mijn ogen landen op mijn spiegelbeeld aan de andere kant van de badkamer en plotseling voel ik me vuil. Ik voel me smerig. Het zien van mijn kleren wekt gevoelens op die ik niet wil voelen. de blik op mijn gezicht doet me terug denken aan alles war er allemaal mis is gelopen. Ik ga met een bibberende vinger over de streepjescode langs mijn sleutelbeen. Ik werd verkocht. Ik werd net zoals de producten in de winkelrekken verkocht.

Ik sla mijn ogen neer op de grond zodat ik mezelf niet meer hoef te zien en trek spoedig mijn nieuwe kleren aan. Ik moet hier weg geraken, wat Alfredo tevoren zei, is nu niet toepasbaar. Niet nu. Ik hoor hier niet. Mijn moeder moet zich zeker veel zorgen maken en de politie is naar mij opzoek, ik ben er zeker van. Ik bijt op mijn onderlip en onderdruk de tranen die ik voel opkomen.

'Kijk wie we daar hebben,' zegt een vrouw die lang stapt. Ik kijk neer naar de grond en laat mijn haar mijn gezicht verbergen. Negeren. Ik herhaal het woord meerdere keren in mijn hoofd. Bij elke stap die ik maak hoor ik een andere commentaar over gisteren en hoe ik gek werd. Ik pers mijn lippen tegen elkaar en vergroot mijn passen hopend dat ik hier zo snel mogelijk weg kan. Maar eens bij de lift weet ik niet wat te doen. Zou ik moeten drukken en tegen Alfredo ingaan? Ik denk weer aan hoe ik hier ben geëindigd en heb geen twijfels meer.

Ik druk op het knopje en stap de lift in. Ik hou mijn ogen op de grond tot dat ik de deuren hoor sluiten. Ik adem diep uit. Het is niet zo moeilijk. Alles wat ik moet doen is drukken op het knopje "nul" en dan gewoon door de lobby stappen. Niets meer en niets minder. Wat kan er mislopen? Ik probeer mezelf aan te moedigen maar hoe meer ik dat doe, hoe meer mijn gedachten terug gaan naar wat er me allemaal is gebeurt. Als ik gewoon in mijn kamer was gebleven dan zou ik nu veilig zijn. Als ik nu misschien ook blijf waar ik moet en de regels volg... Ik schud mijn hoofd. Ik kan dit.

Ik druk op het eerste knopje en ben plotseling heel bewust van de camera die er in de lift hangt. Ik buk mijn hoofd en besluit dat dat het beste is dat ik kan doen om mijn gezicht te verbergen. ik denk terug aan mijn moeder. we moet zich toveel zorge maken. Als ik vanafhier gewoon naar een politiekantoor kan, dan zal alle rest goed verlopen.

De deur opent en zonder eens te kijken naar de man aan de uitgang van de lift, stap ik uit. Mijn ogen blijven op de grond en ben verbaasd om te zien hoe proper het is. Ik adem diep uit en kijk op. Nog enkele stappen en ik ben buiten. Ik kan terug naar huis gaan en ik kan vergeten wat er me allemaal is overgekomen.

' Nummer 35!' Hoor ik en weet al te goed wie dat uitriep. Ik versnel mijn passen en doe alsof ik niets hoorde. Misschien denkt hij echt dat ik niets hoorde. Ik kijk rond. Iedereen kijkt naar me. Hun ogen volgen me langzaam naar de deur. 'Stop!' Schreeuwt de stem opnieuw en mijn stappen versnellen. Mijn passen worden groter terwijl mijn ademhalingsfrequentie toeneemt met elke stap die ik maak. Het bloed pompt door mijn aders en mijn ogen kijken planiekerig van de ene bewaker naar de andere.

Dan hoor ik iets klikken en ik stop. Geweren worden uit zakken en vanonder toonbanken gehaald en naar mij gemikt. Ik neem diep adem en kijk naar de deur die nog maar een paar meters van me staat. Ik was er bijna. Ik draai me langzaam om naar Alfredo. Hij ook houdt zijn geweer in de lucht. Ik slik mijn speeksel in. Alle haartjes op mijn huid gaan recht op staan. 'Ik had je gewaarschuwd,' zegt hij venijnig alsof hij niet verwacht had dat ik ging proberen weg te lopen. Hij had het moeten weten.

'Ik,' ik adem diep uit in een poging al mijn zenuwen weg te krijgen. 'Ik wil hier gewoon weg,' mijn stem is amper luider dan gefluister maar ik weet dat Alfredo me gehoord heeft. Zijn kaken spannen aan en de knokkels worden wit. Ik kijk met een bibberende onderlip naar zijn geweer. Zou hij op mij geschoten hebben als ik hier degelijk weg geraakt zou zijn? Een traan rolt over mijn wang.

Alfredo's blik verzacht. Zijn ogen kijken diep in de mijne en ik weet dat hij mijn angst ziet. Hij zet zijn hand op mijn schouder en ik schrik. Snel neemt hij zijn hand weg en kijkt hij neer naar me. 'stap de lift in,' fluistert hij in mijn oor. Mijn voeten bewegen voor dat ik werkelijk begrijp wat hij zegt. Mijn voeten brengen me tot in de lift en abrupt krijg ik het koud. Ik krijg een onaangenaam voorgevoel dat iets zal mislopen.

Alfredo komt naast me staan en houdt afstand tussen ons en ik ben daar dankbaar om. Mijn ogen gaan steeds heen en terug van de deuren van de lift terug naar het geweer in Alfredo's handen. Ik zet een stap opzij. Ik dwing mezelf om mijn ogen te houden op de deur van de lift en zie Alfredo drukken op de achtste verdieping. Mijn spieren spannen aan. Was de achtste verdieping niet verboden?

Ik verstijf. De lift van de deur opent en met gebalde vuisten volg ik Alfredo naar buiten. Met elke stap die ik zet moet ik de drang om terug de lift in te lopen, tegenhouden. Om de twee meter zie ik bewaking. Ze hebben allemaal twee geweren. Één zit in hun handen en een andere zit om hun middel. Ik laat mijn ogen over de witte tegels dwalen. Ik waag niet te spreken wanneer we een bureau binnenstappen. Ik kijk niet op van de grond. Mijn ogen blijven naar beneden gericht, bang dat als ik opkijk, dat ik iets zal zien waarvan ik spijt heb.

'Wel wel, waarom hoor ik dat één van mijn meisjes probeert weg te lopen,' een zware en krakende stem klinkt door de hele bureau. Ik sluit mijn ogen en adem diep in om me schrap te zetten voor wat er vervolgens kan gebeuren. 'Wat is je naam?' Vraagt hij en zijn diepe stem lijkt te verzachten. Ik zet bang een stap naar achter. Alfredo heeft nooit mijn naam gevraagd. Ik twijfel. Is het een goed teken? Ik lek mijn onderlip en kijk tussen mijn voorovergevallen haar naar Alfredo. Hij kijkt niet naar me. Zijn ogen zijn strikt en koud alsof hij al zijn emoties ergens diep heft verstop. 'Wat is je naam!' Schreeuwt hij en ik schrik.

'Kenna,' mijn stem kraakt en de trillingen in mijn stem zijn duidelijk te horen zelfs al heb ik ze proberen te verbergen.

'Wel Kenna, waarom veroorzaak je zoveel problemen?' Ik kan zijn voedstappen horen dichterbij komen. Ik zet een andere stap naar achter. Wat moet ik antwoorden op zijn vraag? Als ik zeg dat ik hier niet wil zijn, dan kan het verkeert overkomen. Als ik lieg, zal hij het te weten komen. Hij neemt mijn gezicht in zijn handen en duwt mijn kin op. Zijn grijze ogen kijken in de mijne. Mijn mond valt lichtjes open bij het zien van zijn lichte stoppelbaard op zijn gezicht en zijn sterke gelaatsuitdrukking dat macht uitstraalt. Ik voel mijn benen slap worden en als hij mijn gezicht niet zou ophouden zou ik nu al ingestort zijn.

Hij lijkt te zien wat ik denk door in mijn ogen te kijken en zijn mondhoeken gaan lichtjes op. Mijn spieren spannen aan. 'Heb je je tong ingeslikt mia cara,'

'Ik wou hier weg,' zeg ik zacht en ik kan zijn ogen donkerder zien worden. Zijn greep om mijn kin verstevigd en ik klem mijn tanden op elkaar om niets uit mijn mond te laten glippen. Zijn gezicht komt dichter bij de mijne staan. Zijn glimlachje is verdwenen en zijn kaken spannen aan. Ik kan de aders in zijn nek zien uitsteken.

'Je bent van mij! Hoor je?' Gromt hij. Hij duwt me naar achter tot dat mijn rug plat tegen de muur gedrukt is. Ik kijk weg opzoek naar Alfredo. 'Kijk naar me!' Gromt hij veel luider en zijn ogen lijken donkerder te worden. Ik maak weer oogcontact met hem. We blijven zo voor een tijdje staan voor dat hij me los laat. 'Ze is niet toegelaten lager dan de zesde verdieping te gaan en ze zal boven op mijn verdieping slapen,' de man keert zijn rug naar me om. Ik kan Alfredo iets horen mompelen waardoor de man knikt.

***

(A/N)

Ik dank LoveStoryMaker- en MissJoceLynn243 voor mijn eerste 4 votes

doelstelling: 5 votes