Heavenly

-25-

De bel gaat en ik ben daar blij om omdat ik dan niet hoef uit het raam te springen. Ik loop de klas uit met mijn boekentas in een hand en mijn geweer in een ander. Ik duw mijn weg door de tieners dat stilletjes aan de gangen opvullen.

Alfredo zou even moeten zoeken om me terug te vinden. Een kogel vliegt de lucht in. Hij had een efficiëntere manier gevonden. Alle tieners duiken naar de grond maar ik blijf staan en keer me om met een dreigende blik op mijn gezicht. Ik ben bang. Meer dan ik het zou willen toegeven. Ik blijf toch staan.

"Kenna, we willen niemand pijn doen," zegt Alfredo. Voor een fractie van een seconde denk ik dat hij niets zal wagen en me de keuzen zal geven. Een man grijpt me bij de schouder en laat al de hoop dat zich gebundeld was, weer weg vliegen.

Ik grijp de man bij de hand en keer hem om in een snelle beweging. Ik stuur een been zijn buik in en hoor hem kreunen terwijl de tieners op de grond toe kijken. Sommige houden hun gsm in de lucht.

"Er wordt niet gefilmd!" Schreeuw ik. Ik wil misschien niets te maken hebben met de man voor me en zijn baas maar ik heb er genoeg van. De filmpjes zouden op TV belanden en wie weet wat er over me gezegd zal zijn, wat er over Alfredo gezegd zal zijn.

Ik wijs met mijn kogel naar één van de vele tieners. "Waag een smartphone boven te halen en ik zweer dat ik je dood schiet," een andere leugen. De jongen gelooft haar en knikt.

"Dit heeft lang genoeg geduurd," zijn stem klinkt door de gang. Ik weet wie het is en Waag het niet om me om te draaien. "Bella, kom naar huis met mij en het is geen vraag,"

Ik blijf stil staan. Zijn woorden klinken in mijn hoofd. De stilte vult de hele school. Ik bleef te lang stil omdat twee mannen mijn richting heen lopen.

Ik denk niet na en schiet er één in de schouder. "Ik kom niet mee," zeg ik vast beraden.

"Oh dat doe je wel Kenna," voor dat ze het weet wordt de man dat ze stevig vast hield los gelaten. Ik heb los gelaten omdat ik zijn hand op mijn heup voel glijden. "Ik heb je gemist Kenna en ik zal je niet laten gaan deze keer,"

Mijn hele lichaam wordt warmer. Ik keer me in een keer om en plaats mijn geweer tegen zijn borst. Ik zou één keer moeten schieten en hij zou dood zijn. Ik hoor de geluiden van andere geweren die tevens de lucht in vliegen en op haar mikken.

"Bella, je bent te goed om op mij te schieten. Je houdt teveel van me," ik adem diep uit en tracht mijn vinger neer te drukken om hem te bewijzen dat ik niet van hem hou maar kan het niet.

"Ik ben sterker nu,"

"Niet veel sterker dan mij," zegt hij lachend.

"Waarom? Waarom loop je achter me aan? Je kunt alle meisjes hebben,"

"Maar ik wil jou, Bella," fluistert hij zacht. Zijn hand glijdt verder over mijn heup en trekt me tegen hem aan met een geweer tussen ons. "Enkel en alleen jou,"

"Politie! Handen in de lucht!" Ik kijk voorbij Lorenzo naar de groep politie mannen bij de voordeur. De auto's zijn overal maar er zijn meer zwarte auto's dan politie auto's.

Ik kijk op naar Lorenzo en hij lacht. "Klaar om lekker te schieten?" Ik knik, al wil ik mijn hoofd schudden. Ik weet dat Lorenzo het heeft over de politie mannen schieten. Ik stap weg uit zijn armen en druk mijn geweer tegen zijn schouder. Ik weet dat het hem zal pijn doen en dat het maar niet. Doden.

Mijn klamme handen houden mijn geweer stevig recht. Mijn hart klopt in mijn borst. Ik schiet. Het geluid klinkt door de hele gang. Alle geweren mikken in mijn richting.

"Putana!" Zweren sommige van zijn mannen. Ik weet dat ze niet zullen schieten. Ik weet niet hoe Lorenzo zal reageren dus stap ik wat terug. Lorenzo had een paar stappen achterwaarts gezet maar was niet gevallen.

Hij rust zijn ogen op me. Angst vult me op. "Schiet me dood," ik waag hem om me dood te schieten.

Hij doet niets. Hij houdt enkel zijn hand tegen zijn schouder. "Handen omhoog!" Schreeuwt een politie man. Ik stap langzaam weg, verder van Lorenzo.

"Kenna, blijf staan!" Gromt Lorenzo. Zijn mannen volgen me met hun geweren.

"Ik wil niet met je mee. Er loopt wel altijd iets mis wanneer ik tegen mijn wil met jou ben," fluister ik luid genoeg zodat hij me hoort. Ik schud mijn hoofd de hele weg naar Alfredo. "Vraag hun om hun geweren neer te zetten,"

Lorenzo doet wat ik zeg dat hij moet doen maar zweert eens bij me ziet verder stappen. Hij laat zijn hand van zijn schouder vallen. Ik neem dat als een waarschuwing. Zijn hand gaat naar het binnenste van zijn zak. Ik stap sneller weg tot dat ik door heb dat ik aan het lopen ben.

Ik stop abrupt voor een groep politie mannen. Hun geweren zijn op mij gericht. Allemaal. Ik stop met ademen en kijk om me heen. Ik vind geen uitgang. Ofwel Geef ik me over ofwel keer ik terug naar Lorenzo.

Plots zie ik Vera. Ze kijkt naar me met de grootste ogen. "Wil je eens zien wat mensen beleven op TV?" Vraag ik. Vera knikt enthousiast en staat op zonder dat ik haar iets vragen moet. Ik neem haar bij de schouder en plaats haar voor me.

"Ik ga schieten. Er zijn vier mannen en ik zal dus vier keer schieten. Zak niet door je knieën," ze knikt en ik kan een klein lachje zien groeien op haar gezicht.

Ik ziet een keer in een Man's hand, de andere schiet ik in de arm. Ze durven niet schieten. Vera zou gewond geraken. Een van de mannen waagt het nog om dichter bij te komen. "Kenna, laat je geweer los. We zijn jou vijanden niet,"

Ik trek mijn geweer terug. Zouden ze me helpen als ik om hulp vraag? Zouden ze mijn moeder veilig houden? Ik heb de tijd niet om erover na te denken. Ik heb amper drie passen uit de buurt van Vera gemaakt of een kogel dringt zich door mijn huid en ik val op mijn knieën.

"Dat is hij wel Bella," Lorenzo gooit me moeiteloos over zijn schouder en houdt Vera voor zich uit. "ze zijn je vijanden omdat je nu met mij bent,"

***

Als jullie willen dat ik voort doe zou ik graag een paar ideetjes willen voor het verhaal omdat ik niet weet hoe het verder zal verlopen.