Heavenly

-26-

Lorenzo grijpt Vera bij de schouder vast en duwt haar vooruit. Het meisje zet machteloos een paar stappen vooruit. "Vera het spijt me zo," weet ik nog uit te spreken voor dat Lorenzo zijn greep om mijn benen verstevigd.

Ik laat mijn haar in golven neervallen en Lorenzo's achterste verbergen. Lorenzo had me geschoten in de schouder, waar ik al eerder geschoten werd. Hij had daar flink over na gedacht maar hij was zijn tweede geweer vergeten. Ik laat mijn hand de jas van zijn pack opheffen en glijdt de andere over zijn rug om hem aan te tonen dat hij een klein foutje heeft gemaakt.

Zijn spieren spannen aan onder mijn hand. "Kenna," zegt hij schor. Zijn adem wordt zwaarder bij het voelen van mijn hand. Ik laat hem dieper zinken tot hij aan zijn geweer kopt. Lorenzo hoort het. Zijn geweer, ik trek hem van tussen zijn riem. "Kenna, Waag het niet!" Zijn stem klinkt door de gang.

Ik ruk één van mijn benen uit zijn stevige greep en smijt hem in zijn gezicht. Gekreun vult de gang. Zijn greep op mijn andere been, verlost zich in een ogenblik. Ik glijd van hem af en vergeet niet om hem op de grond te duwen.

Ik had het niet willen toegeven maar Lorenzo is de eerste man waarvan ik hield en waarvan ik altijd zal houden. Als we ooit in een ander leven verliefd moeten worden dan hoop ik dat het met een betere versie van Lorenzo is.

Lorenzo grijpt me bij de middel en sleurt me met hem mee. Ik schiet wakker uit mijn dag droom bij de klap dat volgt. Ik lig plat op Lorenzo. "Kenna," fluistert hij zacht. "Schiet en ik doe hetzelfde," Ik breng mijn ogen naar mijn geweer tegen zijn heup en zijn geweer tegen de mijne.

"Laat me gewoon gaan," tracht ik een laatste keer. Zijn vrije hand drukt me harder tegen hem aan. Ik slik mijn speeksel in. "Ik heb hier genoeg van, Bello,"

Hij laat zijn hand van mijn middel weg glijden en duwt zijn vingers door mijn haar. "Kenna. Zeg dat nogmaals," gromt hij. Ik spreid mijn lippen om mijn zin te herhalen. Hij duwt mijn gezicht laag genoeg zodat onze lippen elkaar ontmoeten. Zijn warme volle lippen, schieten een aangenaam gevoel dor mijn lichaam.

Een traan ontsnapt van tussen mijn oogleden. Ik wil mijn lippen niet weg trekken. Ik schiet.

Hij schiet.

Meer schoten klinken in de verte. Ik trek mijn lippen terug. De pijn groeit in mijn heup. Blood stroomt uit mijn schotwonde net als een kraan water zou laten stromen. "Bello," fluister ik en druk mijn wang tegen zijn schouder aan.

"Laat alle studenten de school verlaten en alles zal goed verlopen!" De stemmen of stem ik ben niet zeker, klinken door mijn hoofd.

Ik druk mijn handen op de grond en duw mezelf op. De pijn schuurt me van binnen uit maar ik kan niet blijven liggen op de grond. De pijn was meer dan ik dacht dat ik zou kunnen aannemen. Ik sta toch op.

"Ik zal geen derde kogel overleven," zeg luid genoeg om de hele gang te laten horen. Mijn stem komt moeilijk uit mijn mond en laat de binnenste van mijn nek brandend achter. Lorenzo is geen uitzondering.

Ik word met hulp van Vera de school uit gebracht. Lorenzo geraakt niet van de grond en diep van binnen doet het zeer om te weten dat hij niet opstaat om haar tegen te houden omdat ik weet dat twee schot wonden hem niet zouden tegen houden. 

Vera stopt. De politie staat overal. Hun geweren zwieren allemaal de lucht in. Andere laten hun geweer zakken bij het zien van Kenna en het bloed waarin ze bedekt is.

Ze zet een andere stap vooruit en weet enkel nog mijn ogen open te houden om zwarte auto's te zien. Mannen, allemaal in zwarte pakken en zonnebrillen, halen geweren van onder hun jas en houden ze gericht op de politie mannen.

"Kenna wat heb jij uitgestoken met de mafia?" Vraagt Vera verbaasd. "Zijn ze hier allemaal voor jou - ," ze kan amper haar zin eindigen of een politie man valt neer op de grond.

"Kenna!" Ik herken de stem. Ik herken de gespierde man al zie ik zijn gezicht niet goed. De pijn, ik voel het niet meer en weet niet of ik me daarop moet verheugen. Ik zet een stap vooruit maar val en sleur Vera mee.

Daniel loopt haar richting heen en laat zijn handen onder haar knieën glijden en de ander over haar rug gaan. "Komaan," fluistert hij. "Hou je ogen wijd open en alles zal goed verlopen. Hou je ogen open Kenna,"

Ik knik. Ik knik meer dan ik zou moeten knikken. Ik bibber. Ik voel al wat warm was, mijn lichaam verlaten.

Hij zweert en loopt naar de zwarte auto's. "Geef haar op. Ze wil niet met jullie terug," waagt een agent.

Hij valt neer op de grond. Niemand durft nog iets zeggen om me te helpen.

Ik keer terug naar Lorenzo al wil ik het of niet.

Ik ben van hem en ik kan hem niet ontsnappen. Ik zal hem nooit kunnen ontsnappen.

Een akelig gevoel nestelt zich in mijn borst. Haat en... Het kompleet tegengestelde.

Ik sluit mijn ogen en laat de duisternis me omhelzen net als een deken zou moeten doen. Ik weet enkel wat gekreun mijn mond te laten verlaten maar tracht niet veel meer te doen.

"Als hij dacht dat ze bij hem zou blijven omdat Romano zo gezegd haar vader heeft, dan was hij flink mis," Ik laat de woorden binnen dringen.

Mijn vader.

Is hij niet bij Romano?

***
Kort. Ik weet het maar met de paar ideetjes van @willemijn22  zal ik zorgen voor lange hoofdstukken of tenminste proberen.

Ik zal elke dinsdag en vrijdag proberen updaten

Vote
Comment