Heavenly

-7-

'Sta op!' Mijn ogen openen en landen op het gezicht van Lorenzo. Zelfs in het schemerlicht zijn zijn ogen het eerste dat ik zie. Ik schrik en kruip naar achter. 'Ik zal het niet herhalen bella,' ik duw mezelf op en kijk naar de deur van mijn kooi. Ik bijt op mijn onderlip en kijk even terug van Lorenzo naar de deur. Een slecht voorgevoel duikt op en plotseling wil ik na uren ijsberen in mijn kooi blijven zitten.

'Ik denk dat ik hier goed zit,' fluister ik en zelfs dan heb ik het gevoel dat mijn stem te luid klinkt. Ik kijk neer naar de enigste versiering in mijn kooi. Mijn kussen. Ik ben aan het klein dun ding gewend geraakt. Ik kan Lorenzo zien boos worden. Zijn ogen lijken een paar tinten donkerder te worden. Ik kan de spieren van zijn armen zien vertrekken onder zijn pak. Mijn ogen glijden neer naar zijn handen. Een geweer zit in een hand en een vinger zit dreigend op de hendel.

Lorenzo opent de deur van de kooi wild open en sleurt me langs mijn bovenarm uit mijn veilig plekje. Een klein gilletje ontsnapt uit mijn mond en ik heb veel moeite om niet uit de mijn kooi te struikelen. Ik kan zijn hand mijn huid voelen branden. Mijn hart slaat sneller als gevolg daarop. Mijn mond valt open om maar na een tweede keer nadenken sluit ik mijn mond. Ik wil het niet wagen. Wat als ik hem bozer maak door te willen protesteren?

Lorenzo sleurt me de kamer uit en ik moet mijn passen meerdere keren vergroten en versnellen om hem bij te benen, zelfs dan lijk ik niet snel genoeg te stappen. Zijn greep verstevigd telkens weer opnieuw wanneer ik hem niet weet in te halen. Ik klem min tanden op elkaar om mijn angst verborgen te houden. Mijn blik vertoont al genoeg angst.

We stappen uit de lift, een donkere gang in. Ik plant mijn voeten in de grond, weigerend om verder de gang in te stappen.

Ik blijf klauteren aan de deur van de lift, bang dat als de deuren sluiten, ik niet meer terug zal kunnen keren. Ik probeer mijn nagels in het stevige metaal te klemmen maar ik kan Lorenzo voelen trekken. 'Kenna!' Gromt hij en ik kan de trillingen door mijn lichaam voelen gaan. 'Laat los!'

Ik bijt op mijn onderlip en probeer hem te negeren. Hij laat mijn opperarmlos. Even denk ik dat hij opgeeft en me zal laten terug keren. Ik denk terug aan het geweer dat hij in een hand hield toen hij me uit mijn kooi sleurde. Ik laat de deur los. Ik heb geen zin om nogmaals geschoten te worden. Abrupt slaat Lorenzo zijn armen om mijn middel en draagt me weg. Zijn passen lijken gehaast en ik kan niet stoppen denken aan de thriller films die soms uitgezonden werden op tv.

Ik zal zeker gemarteld worden en dan dood gaan van de pijn. Ik laat mijn kreten door de gang klinken en zwier mijn voeten en armen alle kanten op, alles om niet verder de gang in te moeten stappen. Mijn handen gaan naar zijn armen om mijn middel en ik krap zijn vel weg. Ik kan hem enkele keren horen kreunen maar niets meer. Ik gooi mijn hoofd hopeloos naar achter en stoot Lorenzo's gezicht. Ik grijp de kans om mijn elle boog in zijn buik te smijten.

Zodra mijn voeten op de grond landen, duw ik Lorenzo van me af en loop de lift weer heen. Als ik snel genoeg kan lopen, haal ik het misschien voor dat Lorenzo zich weer kan herpakken.

Klik.

Ik stop. Ik herken het geluid en ben niet klaar om Lorenzo uit te dagen om te schieten. 'Kenna, je zal me volgen en is als je dat niet doet weet je wat je te wachten staat,' sist hij en de woorden klinken door de gang. Ik keer me langzaam op en zet kleine en trage stappen zijn richting heen. Ik kan in zijn ogen zien dat hij niet bluft. Hij meent het.

Ik hou mijn ogen voor me om te vermeiden dat ik iets anders in zijn ogen kan zien. Ik stap naar het einde van de gang en stop voor een grote metalen deur. Ik tracht mezelf niet om te draaien om te vragen of ik de deur zou moeten openen, zijn geweer op mijn tempel zegt genoeg.

Ik trek met veel tegenzin de deur open. Ik voel Lorenzo's hand op mijn rug, me naar voor duwen. Ik versnel mijn passen om zijn hand niet te hoeven voelen. Een fel licht schijnt in mijn ogen. Ik vernauw mijn ogen tot dunne spleetjes en hou mijn hand boven mijn ogen. Ik heb wat tijd nodig om me te wennen aan het licht maar eens mijn ogen zich wennen aan het licht, kan ik Alfredo zien staan achter een man in een stoel. Alfredo neemt een bot en gaat over een vlijmscherpe mes. Hij laat de nu rode doek vallen en neemt een andere mes op. Ik deins naar achteren wanneer ik de deur achter me hoor sluiten.

Lorenzo stapt naar de man op de stoel en heft zijn gezicht op. 'Is hij de man die in jou schouder schoot?' Mijn ogen landen op het gezicht van de man die me een paar uren geleden leerde schieten. Er druipt bloed van zijn afgesneden oor op zijn arm en vervolgens op de grond. Ik hou geschrokken mijn handen voor mijn mond.

'Alfredo alstublieft, je weet toch dat ik dat nooit...,' zijn stem sterft weg. Alfredo neemt zijn geweer op en strekt zijn arm uit, mijn richting heen. Ik slik mijn speeksel in en kijk van het geweer naar Lorenzo en terug.

'Jij zal hem dood schieten,' mijn ogen gaan wijd open staan. Ik bekijk het geweer met een open mond. Ik kan niemand dood schieten. Ik zal niemand dood schieten. 'Kenna!' Ik schrik en neem het geweer in handen, bang van wat Lorenzo me kan aandoen. Hij had moeten weg lopen. Waarom is hij niet weg gelopen? Ik bijt op mijn onderlip. Ik bijt deze keer zo hard dat ik bloed kan proeven.

'Wat is er Puttana? Kan je het niet?' Zegt de man door zijn bloed rode tanden. 'Onze vrouwen zouden het doen zonder te aarzelen,'

'Waarom ben je niet weg gelopen?' Vraag ik door de trillingen in mijn stem. Mijn benen worden nutteloze bibberende stokken waarop ik amper kan staan. Alfredo duwt plotseling een mes tegen zijn nek en trekt zijn kin naar boven. Ik wil op did moment verdwijnen. Ik wil hier niet staan. Misschien als ik mezelf hard genoeg pits dan zal ik wel wakker worden.

'Voor wie werk je?' Vraagt hij en de man  spant al zijn spieren nerveus op. Hij beweegt alle kanten op om zich los te krijgen en dan voelt hij het mes harder tegen zijn nek duwen. Zijn mes dreigt zijn vel open te snijden als hij nog eens beweegt.

'Hij is weggelopen Kenna. Hij ging de grens oversteken,' fluistert Lorenzo. Hij houdt zijn ogen op de man voor me. De man lacht maar ik weet dat hij bang is. Ik kan het zien in de manier waarop hij reageert. Mijn ogen kijken overal behalve naar hem. Ik kan hem niet in de ogen kijken. Zeker niet met een geweer dat zijn leven tot een einde zal brengen, in mijn handen.

Alfredo steekt zijn mes in het been van de man en geschreeuw klinkt door de hele kamer. Spijt en iets anders, ik weet niet precies wat, borrelt op. 'Romano,' zegt hij door zijn pijn. Alfredo duwt het mes dieper in zijn been. 'Ze zeiden dat ik altijd van pas zou komen,' zegt hij alsof hij begreep waarom Alfredo zijn mes dieper in zijn been dreef.

Lorenzo gaat achter me staan en vraagt me om te schieten. Ik wil niet schieten. Alle spieren in mijn lichaam houden me tegen. Ik hef het geweer op. Ik kan de man horen smeken wanneer hij een "klik" hoort. Ik adem diep in en plaats mijn vinger op de hendel. Ik bekijk zijn gezicht en voel tranen opwellen.  'ik zal niet schieten,' fluister ik. Ik kan niet schieten. Ik wil geen moordenaar worden. Ik wil niet zoals iedereen in dit bedrijf worden. Ik laat het geweer zakken. Ik keer me om naar Lorenzo. Hij heft zijn geweer onverschillig op. 'Wil je sterven in zijn plaats?' 'vraagt hij.

'Ik. Zal. Niet. Schieten,' fluister ik uitdagend en voor een keer kan het me werkelijk niets schelen wat hij doet. Ik zal niemand dood schieten. Lorenzo zet een stap dichter bij en schiet.

Ik knijp mijn ogen dicht en zet me schrap voor de pijn. Het komt niet. Ik blijf nog enkele seconden staan met bibberende handen die naast mijn zij hangen. Het geweer valt uit mijn handen neer op grond. Net als een wekker in de ochtend, maakt het geluid van het metaal tegen de vloer me wakker. Ik open mijn ogen en zie Lorenzo uit de kamer stappen. Ik frond mijn wenkbrauwen en keer me verward om. Een dode man zit nu in de stoel in de plaats van de levende en smekende man die ik heb horen schreeuwen enkele seconden geleden.

'De volgende keer schiet ik je dood,' zegt Lorenzo halverwege door de deur.

***

tweede hoofdstuk vandaag.

doelstelling 5 votes