Heavenly

-20-

Alfredo neemt mijn handen in de zijne. Hij doet het zeer zorgvuldig alsof ik een porselein popje ben. Zo voel ik me ook. Mijn voeten raken amper de grond of ik neem ze al terug. Ik bijt op mijn binnenlip en kijk op naar Alfredo. Ik bekijk hem opzoek naar troost.

Ik ben niet klaar om weer te gaan op te treden maar ik moet iemand horen zeggen dat ik daar wel klaar voor ben. Dat ik het kan en dat dit allemaal goed zal aflopen. Ik moet weten dat ik geen risico oploop.

Mijn ogen gaan opzoek naar die van Alfredo en dan kijkt hij op. Ik heb zin om spoedig weg te kijken maar het is daar te laat voor. Ik dwing een klein lachje op mijn gezicht maar voel niets bewegen. Ik heb iets te laat door dat ik niet lach en dat de tranen die opwellen, zitten te kantelen over mijn onderste ooglid.

Alfredo glimlacht naar me vol medelijden en nog iets anders. Trotsheid? Ik trekt mijn onderlip om de trillingen te vermeiden en tracht terug te lachen. Mijn poging faalt jammerlijk. De tranen vloeien over mijn wangen en ik pers mijn lippen op elkaar om te vermeiden dat er geluid zou vrij komen. Alfredo gaat met wen hand over mijn wang. 'Alles zal goed verlopen. Ik ben er om je te beschermen samen met vijf andere mannen. Ik zal je ze zelf voorstellen als dat je beter zal laten voelen. Ze zijn zeer goed getraind en zijn Lorenzo's persoonlijke bodyguard. Niets zal je overkomen,' fluistert hij.

Ik adem diep in en adem uit. 'Wat als-'  mijn mond valt dicht zodra Alfredo zijn hoofd schud. Hij veegt mijn tranen weg met één hand en bekijkt me even voor dat hij besluit te speken.

'Er is geen wat als,' Alfredo laat me los en haalt zijn tablet boven. Hij drukt op enkele knopjes en keert zijn tablet mijn richting heen. Hij duid met zijn vingers de rode mannetjes op een wit vlak. 'Dit is de casino,' zegt hij en gaat met zijn hele hand over het scherm. Hij drukt op het scherm en dan wordt het gevuld met groene mannetjes. ' die zijn de gasten,' hij drukt nogmaals op her scherm en dan verdwijnen alle gasten en zijn er een tiental grijze mannen te zien. 'Dat zijn de normale bewakers,' Alfredo drukt opnieuw op het scherm. 'En dit,v hij duid de rode mannetjes aan. 'Dit zijn de vijf bewakers samen met mij erbij,'

Alfredo kijkt naar mw op. 'We zijn er allemaal speciaal om jou te beschermen en de man die jou dat-' hij duidt mijn verwondingen aan. '-heeft aangedaan te pakken te krijgen,' Alfredo glimlacht nog een keer en deze keer weet ik het hem terug te keren. Zijn lippen krullen op. 'Je bent veilig, nummer 35. Ik zal je altijd beschermen, beloofd,' Alfredo helpt me opstaan en vertraagd zijn stappen zodat ik kan volgen.

Hij laar me even los en zwiert een deken om mijn lichaam zodat ik niet in mijn ondergoed hoef rond te lopen. Zijn ogen zijn op elke pas die ik zet, gericht. Eens in mijn de lift haalt hij iets uit zijn zak. Mijn ogen volgen zijn hand die onder zijn jas verdwijnt en weer tevoorschijn komt met ene geweer in handen. 'Hij is geladen maar je hoeft hem niet te gebruiken,'

'Waarom geef je me dat?' Vraag ik. Ik zou geen geweer moeten hebben als ik werkelijk veilig was. Het zou niet nodig zijn als ik niet in gevaar was.

'Ik weet dat je je niet zo veilig voelt. 35. Dit zal je misschien helpen,' ik schud mijn hoofd en weiger om zijn geweer in handen te nemen. Alfredo duwt het tegen mijn borst. 'Neem het aan Kenna,' ik verstijf. Hij zei mijn naam. Wat hij nooit doet.

'je weet dat her niet zo veilig is voor mij als je daarnet zei dat het was, niet waar? Je loog,' ik stap naar achter en vecht met mijn voeten om me in evenwicht te houden. 'Alfredo, je hebt gelogen,' hij antwoord. 

'Ik wil gewoon dat je je veilig voelt Kenna,' daar is het opnieuw. Hij heeft mijn naam tweemaal uitgesproken. Ik adem diep in en ga met mijn handen door mijn haar. Ik kan dit niet geloven. Hij geeft Me ene geweer om me veilig te doen voelen. Dus ik ben degelijk niet veilig.