Heavenly

-23-

Ik kijk in zijn ogen. Ik kan schieten en er later spijt van hebben. Ik kan schieten en mezelf ook dood schieten. Ik kan in zijn blauwe ogen blijven kijken. Ik kan ook weglopen op eigen risico en dat van mijn vader. Ik bijt op mijn tong en onderdruk de drang om iets te zeggen die mijn hele missie zou verpesten.

Ik span haar kaken aan en span mijn greep om mijn geweer. De blik in mijn ogen wordt intenser. De jonge lijkt het te zien en went zijn aandacht naar mijn geweer. 'Waarom doe je dit?'Vraagt hij zacht. 'Hebben ze je gedwongen om dit te doen?' Ik antwoord niet.

ik zou willen weg kijken maar als ik dat doe dan kan er iets mis lopen. Ik zou tevens willen knikken en zeggen dat ik gedwongen wordt om dit te doen maar dat wou een leugen zijn. Ik doe dit omdat ik mijn vader niet wil maar moet redden.

Dit is allemaal mijn schuld.

'Daag me niet uit,' fluister ik. Ik kijk op naar de twee andere mannen die achter hem staan. 'Hou jullie geweren heb hem gericht,' zeg ik met een lage en strikte stem. Daniel kijkt wat verward naar me maar dot wat ik vraag. Daniel en de andere man duwen hun geweer tegen zijn hoofd. Ik kijk neer naar de jonge.

'Als je niet geloofd dat ik zal schieten, zal ik het demonstreren,' Zeg ik venijnig. Ik laat mijn ogen over de tieners op de grond gaan. Ik zie de angst in hun ogen en snap helemaal hoe ze zich voelen. Ik bijt op mijn onderlip om trillingen te verbergen en stap langs een rij tieners. Ik stop en mijn ogen landen op een blond meisje dat me doet denken aan het meisje waar mee ik werd gekidnapt.

'Sta op,' zeg ik, amper luider dan gefluister. Het meisje staat jammerend op. Ze bibbert op haar benen bij het opstaan. Ze smeekt en huilt bijna. Ik sluit al mijn emoties op, diep van binnen in mijn borst. Ik hef een wenkbrauw op om haar bang te maken. Ze haast zich voor me. Met bibberende handen zet ze een stap van me vandaan.

Ik neem mijn geweer op en druk het tegen haar voorhoofd. Ik glimlach lichtjes en neem mijn geweer van haar voorhoofd. Een holte ontwikkelt zich in mijn borst alsof de plaats waar mijn hart had moeten slaan, leeg is.

'Laten we dit interessanter maken,' Zeg ik glimlachend en haal alle kogels uit mijn geweer. Ik laat de kogels één per één op de grond vallen op de grond. Ik luister naar hoe het metaal contact maakt met de grond opnieuw en opnieuw tot dat ik nog maar één enkele kogel in mijn hand heb.

Ik duw die mijn geweer in en duw mijn geweer dan weer tegen haar voorhoofd. 'Zullen we Russianroulet spelen?' Mijn retorische vraag doet iedereen bibberen en paniekerig rond kijken.

'Nee!' Schreeuwt de jonge op zijn knieën. 'Dat zou je niet doen?' Voegt hij er aan toe.

'Hoe weet jij wat ik zou doen?' Vraag ik bitter. Hij weet niet wie ik ben, wie ik geworden ben. Hij weet niets. Hij heeft niet moeten overleven. Hij werd niet gemarteld. Ik zal mijn vader niet gemarteld laten worden. Ik kijk eens om naar de jonge.

Oor een fractie van een seconde. Dat was lang genoeg om hem de wreedheid en determinatie in mijn ogen te laten zien. Ik keer weer terug naar het meisje dat nu stilletjes aan het wenen is. Ik druk op de hendel.

De ogen van het meisje sluiten en ze zakt door haar knieën. Ik volg haar lichaam die langzaam naar de grond. Haar knieën stoten de grond hard. Ik glimlach.

Het is stil.

Helemaal stil

'Sta op,' zeg ik zacht. 'Ik heb geen kogel afgevuurd,' Het meisje blijft op haar knieën voor zich uitkijken. 'Ik zei sta op!' Schreeuw ik. Op even bibberde benen als tevoren, staat ze weer op. Ik duw mijn geweer weer tegen haar voorhoofd en maak me klaar om nogmaals te drukken en om dit keer misschien een bloedend meisje te zien liggen op de grond.

'Nee!' Schreeuwt de jonge. 'Ik kom mee. Maar laat haar alstublieft gerust,' Ik laat mij geweer zakken en lach opnieuw.

'Eindelijk,' fluister ik. Zodra de jonge opstaat wordt hij door de twee mannen achter hem vast genomen. Ik stap het huis uit voor dat de ik de jonge kan zien en druk mijn geweer tegen Marco's borst.

Hij zoekt naar oogcontact met mij. Ik hou mijn ogen op iets anders en stap het huis uit naar Lorenzo's auto. Mijn hand gaat naar mijn oor en neemt de micro weg. ik smijt het in de auto naast Lorenzo. 'Ik ga wat frisse lucht scheppen als dat je niet stoort?' Vraag ik maar wacht niet op zijn antwoord. Ik sluit de deur van de auto en stap weg.

ik blijf even stappen tot dat ik Lorenzo's auto zie weg rijden en loop dan zo snel als ik kan, terug mijn straat in. Mijn hart slaat op hol bij elke stap die ik neem. Ik hoe mijn ogen op mijn voordeur gericht en klop erop.

De deur gaat na een tijdje open. 'Mama, we moeten weg. Maak je koffers. We gaan,' fluiter ik en kijk nerveus naar achteren. Nu dat Lorenzo, Romano's zoon heeft is mijn moeder ook in gevaar. Als ik haar kan overtuigen om ergens anders te gaan wonen, zal zei misschien veiliger zijn dan ze hier ooit zal zijn.

'Kenna?' Vraagt haar moeder in een bibberende stem. Een traan rolt over haar wang.

'Mama, we moeten gaan,' dring ik aan maar een traan rolt ook over mijn wang en vertoont de emoties die ze dacht opgesloten te hebben. 'Maak je koffers,'

***

Ik heb er wat over na gedacht en zal dit verhaal tijdelijk stoppen maar dit zal niet het einde zijn :) 

Ik zal zo snel mogelijk weer proberen te schrijven, ik ben de laatste tijd vooral bezig met een ander verhaal voor de #JustWriteIt challenge. Zodra dat over zal zijn, zal ik weer beginnen schrijven. 

vote 

share 

comment