Heavenly

-12-

Dante duwt me het trappenhuis uit in een andere gang. De gang is lang en slecht opgelicht waardoor het enorm veel op één van die gangen lijkt uit één van de vele horror film die ik heb gekeken in mijn kamer. Ik vertraag bewust mijn stappen, bang dat er op elk moment een geest door de muur tevoorschijn kan komen. 'Ik had nooit verwacht dat je zo goed ging dansen,' zegt hij om de stilte te verbreken. Mijn ogen gaan een laatste keer over over de muren.

Ik bijt op mijn onderlip en kijk op naar Dante. Er zijn heel veel zaken die hij niet over me weet net zoals het feit dat ik een geweer kan gebruiken. Ik adem diep uit. 'Ik had nooit verwacht dat ik als een stripper ging eindigen,' zeg ik zacht. Ik keer mijn aandacht naar de rode lopen, waarop we nu lopen. Ik had ook niet verwacht dat ik op mijn eerste feestje gekidnapt zou worden. Ik had nooit verwacht dat ik mijn eerste tatoeage dezelfde avond zou krijgen of dat ik verkocht werd kort daarna. Alles sinds het feestje is niet wat ik verwacht had.

Ik kan tranen voelen opkomen en ik tracht ze te onderdrukken door mijn nagels in mijn handpalmen te drukken. Ik mag niet wenen omdat ik zei dat het me niet meer kon schelen. Ik mag niet wenen. Een traan rolt over mijn wang. In nog geen seconde veeg ik mijn traan weg en kijk ik op naar Dante om te bevestigen dat hij me niet gezien heeft. Maar zodra ik opkijk, maak ik oogcontact met Dante. Ik kijk razend snel weg om het oogcontact te vermeiden.

Dante stopt met stappen en grijpt mijn pols zodat ik ook stop. Hij gaat met hand over mijn wang en glimlacht lichtjes. Hij kijkt recht in mijn ogen opzoek naar iets, ik weet niet waarnaar. 'Bella, ik weet niet wat er je allemaal overkomen is en hoe je hier beneden bent geraakt onder toezicht van Lorenzo zelf maar ik ben er nu. Als je met iemand wil spreken, kan dat met mij. Als je wil wenen, kan je bij mij terecht,' het blijft even stil voor dat hij knikt. Hij blijft naar me kijken tot dat ik terug knik. Hij glimlacht weer.

'Hier is jou kamer, als je hulp nodig hebt voor het dansen, kan je hulp vragen aan je kamergenoten,' ik knik en neem de hendel in handen. Dante is de enige die ik hier als een vriend beschouw op dit moment. Ik span mijn greep om de hendel, klaar om naar binnen te gaan. Mijn ogen volgen Dante terug naar het trappen huis. Voor dat ik het weet, laat ik de hendel los en loop ik naar Dante toe. Ik toep zijn naam uit en omhels hem. Mijn handen begraven zich in zijn rug en ik ben er zeker van als mijn vingers nog hander drukken, dat ik gaten zal boren in zijn hemd.

'Dank u,' Fluister ik. Ik meen het ook. Ik glimlach naar hem en stap weg voor dat Dante me iets kan zeggen. Ik open de deur naar mijn kamer en stap naar binnen. Ik stap naar het eerste lege bed die ik kan vinden en ga liggen. Ik doe de moeite zelf niet om het licht uit te doen. Ik wikkel de deken rondom me en sluit mijn ogen.

Muziek klinkt door de flinterdunne muren. Ik herken het muziek van de dans les. Ik kan de meisjes nog voor me zien dansen. Ik kan ze nog zien flirten met hun eigen spiegelbeeld zonder rekening te houden met de mensen rondom hun. Ze zijn strippers. Dat is wat ze doen. Ze dansen en het kan hun niets schelen wat andere er van denken.

***

'Jullie hebben tien minuten pauze,' schreeuwt mevrouw Vancore. Ik pers mijn lippen op elkaar en veeg de zweet van mijn voorhoofd. De zeven laatste dagen verlopen allemaal op dezelfde manier. Na de pauze heb ik altijd vijf uur training, na de training ga ik een douche nemen en vlak daarna ga ik in mijn bed liggen en luister ik naar het muziek. Opnieuw en opnieuw denk ik dat ik misschien laat kan op blijven en misschien voor de eerste keer mijn kamergenoten zou ontmoeten en elke keer opnieuw val ik in slaap.

Ik zet mijn voet op de balk dat aan de spiegel gehecht is. Ik strek mijn been uit en hou mijn ogen op mijn spiegelbeeld. Oogcontact vermeiden is wat ik nu al een week lang doe.

'Kenna, je zal vanavond dansen,' roept mevrouw Vancore. Alle ogen worden mij richting heen gekeerd. Ik neem ongemakkelijk mijn voet van de balk en draai me stijfjes om. Mijn mond valt lichtjes open bij het zien van mijn naam op het bord. Ik zet een stap richting het bord en stop.