Heavenly

-10-

'Ik wil hier weg,' fluister ik in de auto. Mijn ogen kijken door het raam naar de donkere bossen die we voorbij rijden. In de verte kan ik de gebouwen zien opduiken. Waar ver had Selena me heen gebracht? Hoe had Lorenzo me gevonden? Ik pers mijn lippen op elkaar en kijk neer naar mijn benen. Mijn handen friemelen aan de shirt die Lorenzo me gegeven had. Ik laat hem los zodra ik me weer herinner van wie hij is en waarom ik hem aan heb. Ik leg mijn handen neer op mijn schoten en blijf het hel even naar staren. 'Ik weet dat je zei dat ik niet weg kon maar ik hoef niet bij mijn ouders te gaan wonen, ik-' mijn mond klapt dicht en ik trek mijn handen terug wanneer Lorenzo zijn hand op de mijne zet.

'Kenna, ik heb al gezegd dat je nergens heen gaat,' fluistert hij schor. Ik wen mijn aandacht naar hem. Zijn ogen zijn gericht op een bundel bladeren in zijn handen. Het kan hem niets schelen. Het is allemaal een spel voor hem. Een spel dat hem nu lijkt te vermoeien. Een spel die mij ook begint te vermoeien.

Ik open mijn mond om te protesteren en sluit hem weer wanneer ik hem de auto zie uitstappen. Mijn ogen volgen elke stap die hij zet naar een tankstation. Waar gaat hij heen? De chauffeur kijkt naar achter. Zijn ogen kijken aandringend en wat vermoeid toe. Ik duw ongemakkelijk de deur open en stap uit. Niet echt wetend waar ik heen moet gaan, stap ik het winkeltje binnen. Ik kijk eens achter me om en kijk door de glazen deuren naar de auto. Misschien kan ik hier nog weg. Eens de auto weg is, kan ik vragen of ik een telefoon kan gebruiken.

Plotseling wordt ik bij de bovenarm gegrepen. 'Komaan,' fluistert Lorenzo dringend en sleurt me door het winkeltje. Mijn ogen gaan over de vele pakketten chips en dan maak ik oogcontact met een man. Mijn ogen blijven in de zijne kijken. Als ik hem gewoon kan vragen om de politie te bellen dan...

'Help me,' fluister ik zodat het amper te verstaan is. De man hoeft gewoon mijn lippen te lezen en de politie te bellen . Een klein glimlachje komt tevoorschijn op zijn gezicht. Een rilling gaat over mijn rug. Dat was geen goede glimlach. Dat was je-vroeg-hulp-aan-de-verkeerde-persoon glimlach. Alle spieren in mijn lichaam spannen aan. Alles lijkt te stoppen. Mijn hart stopt, mijn ademhaling stopt, mijn benen stoppen met bewegen.

'Kenna,' Lorenzo stopt ook en komt voor me staan. Ik kan enkel zijn borst zien maar ik weet dat hij geïrriteerd is.

'Dit is jou schuld,' fluister ik. Ik kijk neer naar mijn voeten en bol mijn handen tot vuisten. Lorenzo neemt me bij de kin en duwt mijn kin op. We maken oogcontact en dan voel ik al mijn gevoelens boven komen. De gevoelens die ik dacht dat ik allemaal al had geuit. 'Dit is allemaal jouw schuld!' Schreeuw ik en ik kan mijn stem voelen kraken. Ik sla min vuisten tegen zijn borst en duw Lorenzo weg.

'Ik ben hier nog geen hele week of mijn leven werd al twee keer bedreigd! Jij bent de rede waarom ik in zoveel problemen zit! Jij bent de rede dat dit allemaal gebeurd!' Ik zet een aantal stappen naar achter na dat ik Lorenzo's geweer wegpak van tussen zijn riem en zijn heup. Ik mik zijn geweer op hem voor dat hij een stap dichterbij kan nemen.

'Nu sterven is misschien beter dan wat er op mij te wachten staat,' zeg ik zacht. Lorenzo's ogen bekijken me uitdagend. Hij denkt dat ik dit niet zal durven schieten.

Ik trek het geweer weg en zet het tegen mijn tempel. Lorenzo's gaan weid opstaan en dan dan weer normaal. Het was kort en amper te zien maar ik heb het gezien. Hij aarzelde, hij weet dat ik het zou kunnen doen. Ik schakel de veiligheid schakelaar af en kijk neer naar de grond. Ik kijk naar de witte een rode tegels. Als dit het laatste ding is dat ik zie, dan ben ik daar blij mee.

Plotseling voel ik een handpalm tegen mijn wang. Ik val neer op de grond en hoor het geweer weg glijden op de tegels. Ik adem diep in om weer lucht in mijn longen te krijgen. Ik heb er genoeg van. Waarom wil hij me niet laten sterven. Hij zal niet meer voor me moeten zorgen. Ik zal niet meer moeten wenen. Alles zou opgelost zijn in een fractie van een seconde.