Heavenly

-5-

Ik adem bibberend uit terwijl ik zo stil mogelijk blijf liggen. Mijn hart slaat op om hol en mijn bloed pompt door mijn aders alsof ik net een marathon heb gelopen. Ik zou hem van me af moeten duwen toch blijven mijn handen naast me liggen. Net verlamd kijken mijn ogen van het plafond neer naar een sterke lichaam boven op me. 'Meneer Ascerbi,' fluister ik buiten adem.

Alsof hij net uit zijn gedachten wakker werd gemaakt, neemt hij zijn hoofd van mijn schouder en kijkt op naar me. Zijn grijze ogen kijken diep in de mijne voor dat hij van me afrolt en zich recht op duwt. Heb ik iets mis gezegd? Ik open mijn mond en sluit hem weer. Misschien is het beter als ik nu zou zwijgen. Mijn ogen volgen meneer Ascerbi van de mat naar de gang en dan stopt hij. 'Lorenzo,' zegt hij schor en stapt de lift in. Lorenzo? Ik duw mezelf op hopend dat hij zou om kijken en dat ik hem zou kunnen vragen wat dat betekent. De deur van de lift gaat dicht voor dat ik hem kan zien omkeren.

Ik kijk verward neer naar de zwarte mat onder mijn voeten. Lorenzo. De naam klinkt nog enkele keren in mijn hoofd. Het klonk zo goed toen de naam over zijn tong rolde. 

Ik stap het achtergelaten lokaal uit, de gang in niet wetende wat ik nog zou moeten doen in een lokaal, helemaal alleen. Ik druk op het knopje en blijf afwachtend staren terwijl ik terug denk aan hoe we beide op de met waren geraakt. De manier waarop hij mijn naam uitsprak na dat ik een hem had pijn gedaan.

De deur van de lift schuift open en ik bevind me plotseling voor Alfredo. Ik kan zien hoeveel hij had gehoopt dat het iemand anders was. Zodra hij me ziet verhard zijn expressie en zet hij een stap naar achteren. 'Ben je boos?' Vraag ik bijna fluisterend eens ik de lift instap. Ik word geantwoord door stilte. Mijn handen gaan nerveus over mijn sleutelbeen.

'Al-' begin ik maar ben snel onderbroken door Alfredo.

'Ik ben niet boos 35, ik ben teleurgesteld,' ik pers mijn lippen bij het horen van mijn nummer in het plaats van mijn naam.

'Wat had je verwacht? Je had het moeten weten. Ik wil terug naar mijn oude leven Alfredo. Ik wil terug naar mijn familie,' ik klink hopeloos. Mijn krakende en bibberende stem klinkt door de hele lift en ik weet dat hij het hoort. Ik weet dat hij weet dat dit voor mij een gevoelig onderwerp is. Ik duw mijn nagels mijn handpalm is en kijk recht voor me.

'Je kamer werd klaar gemaakt op de laatste verdieping,' zegt hij om de stilte te verbreken. Een zucht ontsnapt uit mijn mond. Was hij niet drie keer breder als ik en had hij geen geweer die hij uitstekend goed kan gebruiken dan zou ik me lang boos gemaakt hebben. Is dat best dat hij kan vinden? Veranderen van onderwerp om te ontsnappen aan mijn confrontatie?

Alfredo stapt de lift uit. 'Ik weet dat je hier graag weg wil Kenna. Dat maakt het niet altijd aanvaardbaar,' de lift deuren sluiten en laten me achter met de enkele woorden die hij net uitsprak. Hij is teleurgesteld. Hij is niet boos. Ik herhaal de woorden meerdere keren en toch klinkt hetzelfde in mijn oren.

Ik druk weer op de zesde verdieping. Moet iets doen. Ik kan hier niet blijven staan en niets doen. Mijn voeten dragen me een lokaal binnen vol met geweren. De muren zijn bedekt met lange en korte geweer en ik zet gedestabiliseerd een paar stappen naar achter, opzoek naar mijn evenwicht. Ik adem diep in. Wat voor bedrijf is dit? Ze doen aan mensen handel, ze kopen geweren en ik ben zeker dat ze illegaal zijn en er is bewaking overal. 'Mafia,' fluister ik.

'We hebben die naam niet graag,' eenman komt achter me staan met het meest aangename gezichtje die ik deze laatste dagen heb gezien.. 'Ik kan je niet alleen laten. Ik weet niet wat je vervolgens zal doen,'

Hij is amper klaar met zijn zin of ik loop al naar één van de grootse geweren aan de muur. 'Ik wil leren schieten,' de man heft een wenkbrauw op en een plagerig glimlachje komt op zijn gezicht tevoorschijn.

'Ik zou gedacht hebben dat meisjes zoals jij dat niet graag zouden hebben,'

***

Ik span mijn greep om het klein geweertje die hij me gaf en schiet een kogel in het hoofd van één van de papieren mannen. Ik had een half uur lang moeten proberen op op zo'n resultaat te komen. Ik had de eerste keer in een paar drie meter van de papieren mannen  geschoten. De tweede keer had ik bijna in mijn eigen voet geschoten.

Abrupt zet de man vouwt de man zijn handen om de mijne en rust zijn kin op mijn schouder. 'Zou je ook iet anders willen proberen,' fluistert hij in mijn oor en neemt één hand van de mijne af en gaat langzaam over mijn arm naar mijn schouder en vervolgens naar mijn heupen. Ik span mijn kaken aan en schiet nogmaals om hem te doen schrikken. Het lijkt hem niets te schelen. Hij is gewend aan het horen van geweren afschieten. 'Ik ben er zeker van dat de muren hier geluiddicht zijn,'

Hij neemt de geweer uit mijn handen en keert me langzaam om. Ik blijf versteld staren geschrokken door de woorden die hij net in mijn oor fluisterde. Ik neem diep adem en dwing een klein glimlachje op mijn gezicht. Mijn hele lichaam vecht tegen me om mijn mondhoeken naar beneden te laten wijzen. 'Ik schiet veel liever,' zeg ik zo rustig mogelijk en probeer de man zachtjes van me af te duwen. Zijn greep om mijn middel verstevigd en ik voel de andere hand met het geweer in om mijn andere heup vouwen. Zijn handen branden in mijn heup. Ik schud mijn hoofd en tracht hem harder eeg te duwen.

'Alstublieft!' Schreeuw ik bijna en duw hem weg met veel geweld. Ik strek mijn handen uit, duw zijn kin op en trek mijn knie op, die ik in zijn maag begraaf. Hij kreunt en ik kan zijn handen om me heen voelen weg vallen. Ik trek me vanuit zijn losse greep en ren de naar de deur.

'Puttana!' Schreeuwt hij en wanneer ik omkijk kan ik hem vanuit mijn uiterste ooghoek zijn geweer zien opnemen. Ik wen mijn aandacht terug naar de deur voor me, hopend dat ik op tijd aankom.

Hij schiet.

Ik keer me om om de deur achter me te sluiten. Ik kan door het klein kiertje zijn geweer zien maar de kogel niet. De man klemt zijn tanden op elkaar en vloekt. Hij zet grote stappen mijn richting heen. Ik adem geschrokken uit en sluit de deur. Mijn ogen dwalen paniekerig rond in de gang opzoek naar iets dat hem lang genoeg zou kunne n tegenhouden. Zonder dat ik het besef grijpen mijn handen de kast naar de deur en trekken hem naar beneden op zijn zij. Ik blijf niet staan tot dat ik de kast hoor vallen.

Mijn benen dragen me zo snel mogelijk naar de lift. Ik duw mijn haar van mijn schouders en druk haastig op de twee knoppen van de lift. Het maakt niet uit waar ik heen ga. Boven . Beneden. Ik zal in beide gevallen veiliger zijn dan hier. De deur lijkt trager open te schuiven dan gewoonlijk en ik vloek uitgeademd. Ik ga over alle knoppen hopend dat de deur snel zou dicht gaan. Ik ben op het punt weg te kijken wanneer ik bloed op de knoppen zie. Mijn hart lijkt te stoppen. Ik kijk verward en bang neer naar mijn lichaam en dan voel ik de pijn. Mijn hand grijpt instinctief naar mijn schouder. Dit kan niet gebeuren! Het kan niet! Het kan gewoon niet!

Ik neem diep adem en adem diep uit. Dit zal allemaal goed komen. Dit zal allemaal goed komen. Ik herhaal de woorden fluisterend opnieuw en opnieuw tot dat de lift open gaat. Ik herken mijn omgeving niet maar dat geeft niet. Ik loop meerdere kamers binnen opzoek naar een badkamer en eindig in een grote slaapkamer. Hier moet zich wel ergens een badkamer bevinden.

Ik sluit mijn ogen en adem uit. De pijn verspreid zich over heel mijn lichaam net als bacteriën op en bederft stuk vlees. Ik open mijn ogen met veel tegenzin en open de eerste deur die ik kan grijpen in de grote slaapkamer. Ik haast me de badkamer binnen en trek de deur dicht achter me.

Mijn ogen landen onmiddelijk op het Wc-papier. Ik trek een groot stukje af en duw het tegen mijn schouder. Ik klem mijn tanden tegen elkaar en waag het niet om mezelf in de spiegel te bekijken. Dat zou alles zo waar doen lijken en dat kan niet. Ik werd niet geschoten. Ik ben niet opgesloten in een badkamer. Alles gaat goed.

***

(A/N)

Ik wist niet echt meer wat te schrijven. Inspiratie vinden in een auto is niet echt gemakkelijk.

Doelstelling: 5 votes