Heavenly

-28-

Ik zet aarzelend een stap naar achter. Ik kan het niet geloven. Ik zou het niet kunnen geloven als ik nu niet naar mijn vader kijk.

Zijn ogen springen open. "Kenna?" Hij bestudeert me. Ik kan zien in zijn ogen dat hij me wil omhelzen. Hij wil haar richting heen lopen maar dat kan hij niet. Hij is vast gebonden aan zijn stoel.

"Papa," begin ik. Ik bibber en kan amper recht op blijven. Haar vader was niet bij Romano maar bij Lorenzo.

"Oh dus je hebt ook je vader gekidnapt?" Spreekt de blinde jonge uit. Zijn hoofd hangt laag en zijn blond haar valt voor zijn ogen. De jongen tracht niet op te kijken. Hij weet wie ik ben.

Ik slik mijn speeksel in en stap langzaam naar mijn vader toe. Ik bekijk zijn lichaam. Geen bloed. Gelukkig. Mijn handen maken contact met mijn vaders huid voor dat ik het weet. "Papa," fluister ik. Hij ziet er veel dunner uit dan tevoren. "Wat hebben ze je aangedaan?"

"Alsof je dat niet weet Kenna," spuugt de blonde jongen uit.

Mijn vader kijkt op naar me. In zijn ogen kan ik zien dat hij de blonde jongen geloofd. Ik span mijn kaken aan en buk me. "Ik heb hier niets mee te ma...," Ik probeer niet voort te spreken. Ik heb hier alles mee te maken. "Ik wist niet...," Ik weet zo veel niet. Lorenzo houdt zoveel van me verborgen.

Haat borrelt op. Haat waarnaar ik vroeg. Gal borrelt op en ik heb de neiging om over te geven. Mijn lippen splitsen niet en ik slik mijn gal in. Zuur brandt zijn weg neer naar mijn maag.

"Kenna, als je hier echt niets mee te maken had, wat doe je hier dan?" Wat doe ik hier? Mijn vader stelt een vraag waarop ik geen antwoord heb. Ik hoopte iets te vinden. Ik hoopte tevens niets te vinden. Ik vond mijn vader en Romano's zoon.

"Ik - ik -"

"Je - je - Wat! Zeg het dan!" Ik druk mijn lippen neer op elkaar. "Voor weken had ik gedacht dat je gekidnapt was en dat je een zielig leventje leed. Zo te zien niet,"

"Denk je dat ik het hier altijd goed heb?" Ik sta op. Woede stroomt door mijn aders. Al mijn spieren spannen zich aan, klaar om iets - iemand - te slaan. "Ik werd gekidnapt!"

Schreeuw ik en stap zijn richting heen. Mijn stappen zijn zelfzeker, vastberaden. Ik trek Lorenzo's hemd neer zodat hij mijn tattoo kan zien, een bewijs dat ik een product ben en niets meer.

"Denk je dat ik dit heb omdat ik daarom vroeg?" Ik schud mijn hoofd en de tranen branden onder mijn oogleden. "Denk je dat het prettig is om te weten hoe het voelt om neer geschoten te worden?" Ik ruk mijn hemd open. In enkel een slipje en een bh sta ik daar voor de jongen. Ik voel mijn vader kijken. Ik laat hem kijken zodat hij weet dat ik het niet altijd gemakkelijk heb gehad.

Ik volg de ogen van de jongen naar de littekens op mijn lichaam. "Denk je dat het prettig was om gemarteld te worden of mijn lichaam te verlenen aan onbekenden?" Mijn stem groeit stiller. Mijn hart slaat snel in mijn borstkas. Zo snel dat het geluid mijn oren vult.

Ik adem diep in. "Nee, ik leidt geen zielig leventje. Ik leef in een eindeloze nachtmerrie," veroorzaakt door de man waarvan ik hou. "Was ik niet maagt...dan zou ik net als Stefani ergens anders geëindigd hebben,"

De jong zwijgt heel even. Hij bekijkt mijn lichaam zelf al wordt hij lijkbleek. "Jou vader is de oorzaak van vele littekens op mijn lichaam en in mijn hoofd," fluister ik en stap uit de cirkel dat Lorenzo's hemd om me heen vormt.

"Leugen,"

"Niet,"

"Mijn vader is dood,"

"Dat is hij niet,"

De jongen bekijkt me uitdagend aan. Ik waag je om dat te herhalen. Zijn ogen rusten in die van mij. Ik open mijn mond.

"We kunnen hier later over spreken," beide hoofden gaan in mijn vaders richting heen. "Kenna, laat ons vrij gaan,"

Ik adem diep in. Mijn handen bibberen. Ik zou hun vrij moeten laten maar ben veel te bang. Wat zal er gebeuren eens ik hun vrij laat? Zullen ze neer geschoten worden? Zullen ze gemarteld worden. Zullen we de lift uit geraken?

Ik stap naar mijn vader toe en laat mijn handen rondom de touwen vouwen. Ik ben klaar om te trekken. Ik ben klaar om voor mijn eerste poging om mijn vader vrij te laten.

"Kenna, ik zou dat niet doen als ik jou was," Mijn handen vliegen weg van de touwen en ik keer me om voor dat ik erover kan nadenken. "Ga terug naar boven , spreek hier niet over en alles zal goed verlopen,"

Alfredo ziet de aarzeling in mijn bewegingen. Zijn hand gaat naar zijn riem.

Ik weet wat hij zal boven halen. "Ga je me neer schieten?"

"Als het moet,"

***

Dit is het dan, hoofdstuk 28.
Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Ik heb het snel snel geschreven dus sorry voor schrijf fouten.

Vote
Comment