Heavenly

-17-

Lorenzo weet waar ik ben. Hij weet het al voor uren of een dag en heeft niets gedaan. Dat toont hoeveel ik waard ben voor hem. 'Ik weet niet hoe die daar gekomen is,' zeg ik zachtjes, zelf een beetje verward. Wat zou dit anders kunnen zijn dan een microfoon of een gps. Mijn ogen gaan rond de kamer opzoek naar een uitgang. Een uitgang die ik niet zou kunnen gebruiken door mijn zwakheid maar het zou me beter laten voelen als ik er wel één vindt.

De man lacht en kijkt neer naar zijn lege bureau. Toch kijkt hij ernaar alsof er een bundel blaadjes voor hem staan te wachten om gelezen te worden. 'Dans voor me,' de woorden klinken door de kamer. Ik blijf staan, niet wetende of hij het meent of niet. Wil hij me nu echt zien dansen? Ik kijk naar de sterke man naast me en dan naar Raphael. Ze vertonen geen enkele emotie die wat Romano nu zei serieus zou maken of simpel weg een grap. 'Sprak ik niet luid genoeg misschien? Dans!' Ik schrik en deins bijna naar achter. Ik zou naar achter gedeinsd zijn als ik niet zoveel pijn had.

Romano neemt zijn geweer van onder de tafel en zet hem neer op de tafel. Hij kijkt zelfs niet op om te zien of ik bang ben of niet, hij weet dat ik bang ben. Hij weet dat ik weet dat hij me kan neer schieten zonder te aarzelen. 'Ik wil dat je blijft voort dansen, zelfs al bloed je,' zegt Romano en kijkt dan op. Zijn ogen kijken afwachtend naar mijn lichaam. Ik geef hem de kans niet om zijn geweer op te heffen.

Ik laat mijn hand over mijn buik gaan naar mijn borsten en dan naar mijn hals. Ik zie hoe iedereen mijn hand volgt. Ik walg ervan. Toch beweeg ik mijn heupen van de ene kant naar de andere. Ik buig me voorover en last mijn haar mijn gezicht verbergen. Ik grijp die kans om mijn masker te verzwakken en de pijn op mijn gezicht te vertonen. Ik klem mijn tanden op elkaar om het niet uit te schreeuwen. Ik strek mijn arm uit en ga met mijn wijsvingers over een uitstrekte been.

Ik sta geleidelijk aan op en sta helemaal recht op wanneer mijn vinger eindelijk bij één van mijn heupen geraakt. Ik zwier een beetje van de ene kant naar de andere maar probeer zo weinig mogelijk mijn arm te gebruiken. Ik kan de pijn voelen bij elke beweging die ik maak. Het voelt alsof mijn flinterdunne korsten op mijn armen open zullen gaan samen met mijn wonde onder mijn sleutelbeen. Ik tracht mijn gezicht zo neutraal mogelijk te houden. Maar ik kan mijn wonden voelen branden, trekken en tieren, krijsen om niet meer bewogen te worden.

Ik ga met mijn door mijn haar en hef langzaam mijn been op zodat hij recht naast mijn hoofd zwiert. Ik laat hem dan langzaam zakken en draai zo goed als ik kan om mijn as zonder te struikelen of te waggelen. 'Ik begin te begrijpen waarom Lorenzo je gekocht heeft,' ik verstijf. Romano lacht. 'misschien zou ik ook eens naar de zwarte  markt moeten,' hij duwt zijn bureau weg, ver genoeg om langs te stappen. Zijn ogen gaan over mijn lichaam.'Kom op mijn schoot zitten,'

Ik span mijn kaken aan. Aarzelend stap ik zijn richting heen en ga neer zitten op zijn schoot met veel ongemak. Een trilling gaat over mijn rug en alle haartjes op mijn lichaam staan rechtop. Ik adem diep in en bekijk Romano zelfs geen seconde voor dat ik weg kijk. Zijn geweer staat recht voor me. Ik zou hem kunnen grijpen en dan zou ik iedereen kunnen doden voor dat ze iets zouden zien aankomen. Doden. Iet dat ik niet kan doen zal ik vandaag moeten doen.

'Zeg me eens, zou Lorenzo het leuk vinden als ik je zou ontmaagden voor dat hij de kans heeft om het zelf te doen?' Ik adem diep in. Romano neemt me bij de middel en trekt me verder zijn schoot op tegen hem aan. Hij zou mijn vader kunnen zijn. Ik bekijk hem vol walging en angst. Zijn handen boren door mijn huid en samen met zijn vingers. Zijn duim maakt cirkels op mijn huid.

'Ik weet niet hoe zich zou voelen maar ik niet zo goed,' zeg ik zacht en eerlijk. Ik bol mijn handen tot vuisten op mijn schoot. Romano lacht en vlak daarna kan ik zijn hand mijn hoofd zijn richting voelen draaien. De ruwe huid van zijn vingers duwt mijn gezicht zijn richting heen. De ruwe huid die zoveel keer een lichaam heeft neer geschoten dat hij zeker niet meer weet hoeveel mensen hij heeft gedood.