Heavenly

-27-

Ik adem diep in en mijn longen vullen zich met Lorenzo's parfum. Mijn spieren spannen zichzelf aan en mijn ogen springen open. Ik had het niet eerder gevoeld maar een arm houdt me stevig vast bij de middel. Een duim drukt kleine cirkels op mijn gewonde heup.

Ik slik mijn speeksel in en tracht niet te bewegen. Ik kan zijn adem mijn huid voelen strelen. Ik kan zijn wang tegen de mijne voelen. Ik kan zijn borst tegen mijn rug voelen. Ik kan zoveel voelen behalve de haat die ik nodig heb om uit bed te geraken, om van tussen zijn armen te geraken.

"Kenna," hij fluistert mijn naam in mijn oor en spant zijn greep aan alsof hij bang is dat ik in een ogen blik weer verdwijn. Ik sluit mijn ogen, ik ben niet klaar om dit te vergeten. De manier waarop hij me vast houdt, de manier waarop hij mijn naam fluistert. Het is allemaal zo perfect. Het kan niet beter ... het kan wel slechter worden.

Ik plaats mijn hand op de zijne en verbreek wat ik zo perfect vond. "Je moet me laten gaan," het was zijn beurt om zijn spieren te laten aanspannen. Zijn armen lijken dikker te worden en ik kan zijn hart sneller voelen slaan. "Mijn moeder -"

" - gaat goed. Je gaat nergens heen Kenna, zelf al was jou moeder ziek,"

"Laat me gaan, niet omdat ik denk dat mijn moeder slecht gaat maar omdat mijn moeder niemand meer heeft," ik ruk zijn armen van me weg. Pijn ontstaat in mijn heup en schouder. Ik vecht tegen de groeiende pijn en druk mijn blote voeten tegen de grond.

Ik draag enkel een bh en een slipje maar dat kan me niets meer schelen. "Mijn vader is weg en...," Mijn stem groeit stil en verdwijnt. Als hij dacht dat ze bij hem zou blijven omdat Romano zo gezegd haar vader heeft, dan was hij flink mis. Ik adem diep in en vergeet dat ik ooit een paar woorden had uitgesproken.

"Kenna?" Lorenzo staat op en loopt achter me aan. Ik sluit de badkamer deur achter me voor dat hij me kan inhalen. "Bella, open de deur," zijn vuisten slaan neer op de deur. Ik schrik elke keer wanneer een vuist neerslaat op de deur.

"Ik wil gewoon dat je me met rust laat," ik spreek de woorden uit maar meen ze niet. Ik heb enkel wat tijd nodig om een washandje te vinden.

"Bella," dringt Lorenzo aan. Ik open een kast en lach zodra ik een washandje vind.

"Lorenzo," ik sluit de kast zachtjes en plaats het washandje in de lavabo samen met een handdoek dat ik uit de uiterste hoek van mijn oog zag liggen op de grond. "Ik kan nergens heen. Er zijn mannen overal. Ze zullen me niet laten weg lopen,"

Het wordt stil. Ik blijf staan en staar naar mezelf terwijl ik luister naar Lorenzo. "Goed. Ik zal je met rust laten maar vanavond vind ik je beter in bed," Nog geen minuut later sluit een deur en weet ik dat Lorenzo weg is.

Ik open de deur van de badkamer en kleed me om in één van Lorenzo's hemden en broeken. Ik heb geen tijd. Ik moet snel gaan.

Ik ga niet opzoek naar schoenen. Ik neem enkel de kleren die ik draag samen met het washandje en mijn handdoek met me mee.

De gang is leeg. Geen meisjes. Geen bodyguards. Geen geweren. Geen ogen om te zien wat ik van plan ben. Ik loop naar de liften. Ik weet al te goed dat er cameras overal zijn en dat ik enkel dertig minuten heb voor dat ik betrapt word.

Ik druk op de knop naar Lorenzo's bureau en tel in mijn hoofd. Één. Twee. Drie. Vier. Ik laat mijn ogen neer gaan naar de handdoek en het washandje. Mijn hart slaat op hol. Ik twijfel of ik mijn vuisten zou moeten gebruiken om de lift sneller te laten gaan.

Ik gooi de handdoek over mijn hoofd en glijdt het washandje over één van mijn handen. Ik kan niet meer terug. Zodra de deuren van de lift openen dan...is het te laat om terug te gaan.

Een klein geluidje trekt haar aandacht aan. De deuren van de lift openen. Niemand staat in de gang. Ik adem diep uit en loop spoedig door de gang met een handdoek over mijn hoofd. De vele deuren waarvoor ik langs loop zijn allemaal gesloten en ik heb een drang om ze allemaal te openen om toekomstige verrassingen te vermeiden.

Ik grijp de hendel van de deur waarvoor ik zocht en duw hem naar beneden. Het neemt me een paar hartslagen om binnen te geraken en de deur achter me te sluiten.

Zijn bureau is even netjes als tevoren. Alles ziet er goed uit. Allemaal een illusie. Ik spring zijn stoel in en ruk alle lades open, niet wetende waarnaar ik precies naar opzoek ben.

Lorenzo had alles van me ontnomen. Mijn vrijheid, mijn familie, mijn veiligheid. Ik ben een crimineel geworden in de ogen van de wereld en als ik kan geloven wat ik tevoren heb gehoord, werd dit allemaal gepland door Lorenzo.

Ik open een schuif om enkel en alleen en foto van mij te vinden en een foto van Romano's zoon. Ik raak de foto's niet aan maar Bekijk ze. Aandachtig. Ik wil lachen en Lorenzo omhelzen. Ik blijf stil neer kijken naar de foto's. Er is iets mis.

Romano's zoon moet hier ergens zijn.

Ik loop Lorenzo's bureau uit en stap de lift in. Het neemt me een paar seconden om mijn broek van mijn middel te laten glijden. Een handdoek, washandje en broek, laat ik liggen op de grond van een gang waardoor ik enkel één maal heb gestapt. De gang is donker en lang, langer dan in mijn herinnering.

Plots hoor ik de lift weer naar boven gaan. Bij dat geluid, loop ik door de gang naar een grote metalen deur - een deur die al het geluid binnen houdt en niet buiten laat.

Ik ruk hem open en wit licht schijnt in mijn ogen.

"Kenna," eens ik weer kan zien, twee mannen op een stoel.

Romano's zoon.

Mijn vader.

***
Vrijdag!!! Nog een week voor school begint. Nog een week om twee hoofdstukken te publiceren. Ik denk dat dit verhaal geen Happy ending gaat hebben.

Vote
Comment