Heavenly

-14-

'Wat is dit?' Ik zet een stap naar het scherm toe. Alsof dat zou verduidelijken wat er net op tv werd gezegd. Ik heb het slecht gehoord. Ik moet het  niet goed gehoord hebben. Ik kan niet dood zijn. 'Een grap?' Vraag ik venijnig. Hoe kunnen ze zomaar opgeven? Ze vinden een lichaam met mijn kleren aan en er wordt onmiddelijk gezegd dat ik het ben.

Mijn luchtpijp wordt toegeknepen en mijn ademhaling en woorden blijven stokken. Ik kan de tranen voelen opwellen. Tranen die ik zo graag niet meer over mijn wangen wou voelen. Ik pers mijn trillende lippen op elkaar en maar krijg ze niet stil. Mijn longen krijsen om lucht die ik niet kan geven.

Een traan rolt over mijn wang en snel volgt een andere. Ik ben niet dood. Ik ben hier! Ik zit te wachten tot jullie me vinden. Ik wil de woorden uitschreeuwen. Mijn ogen gaan naar Lorenzo. Hij kijkt me aan, onaangedaan door waar hij net getuigen van was. Ik kan door mijn vage en troebele zicht nog zien hoe hij van dit moment geniet. Ik kan een klein glimlachje op zijn gezicht zien. Met gebalde handen tracht ik oogcontact te maken om zonder woorden te kunnen communiceren hoeveel ik hem haat.

Zijn lachen niet zoals zijn lippen het doen. Zijn ogen zijn donker en lijken net.... Droevig alsof hij medelijden heeft. Ik schud de gedachten weg. Lorenzo heeft geen medelijden. Hij heeft nooit medelijden. Hij  kan geen medelijden hebben. Zijn hart bestaat enkele uit steen. 

'Nu dat je weet dat de hele wereld denkt dat je dood bent, zal je nooit denken dat iemand naar je opzoek is. Je zal dan ook niet meer proberen weg te lopen,' Alsof zijn woorden me de kracht geven om te bewegen, spurt ik naar voren en strek mijn armen uit. Mijn armen duwen alles van zijn bureau.

'Jij,' zeg ik met een krakende stem. 'Jij hebt dit gedaan!' Zeg ik wat luider. Ik grijp een glas van de grond en speel in mijn handen. Ik adem diep in en kijk hem weer echt in de ogen. 'Ik weet niet hoe maar ik weet dat je de oorzaak bent,'

'Natuurlijk bella. Ik zocht naar een efficiënte manier om je hier te houden en dat heb ik ook gevonden,' ik span mijn greep om het glas en kan zweren dat ik hem onder mijn vingers kan horen breken. Iets sterkers dan haat borrelt op. Iets sterkers dan walging. Ik trek mijn arm in een ruk naar achter en smijt hem naar voren. Ik laat schreeuwend het glas knallen op de muur achter Lorenzo.

Lorenzo gaat gaan zitten op zijn stoel met een klein lachje. 'Je kan nu tenminste ontsnappen zonder te hoeven denken over wie er aan de andere kant van de microfoon zat,' het beeld van de man op zijn stoel flitst terug. Ik frons mijn wenkbrauwen en laat mijn gebalde vuisten ontspannen.

'Je laat me gaan?' Vraag ik bijna fluisterend alsof de woorden verboden zijn. Mijn ogen bestuderen Lorenzo's houden opzoek naar iets dat zou aanduiden of hij liegt.

'God nee, ik zei dat je nu tenminste kon ontsnappen zonder te hoeven denken aan wie er aan de overkant stond. Ik heb nooit gezegd dat ik je zou laten gaan,' al mijn hoop verdwijnt in een ogenblik. Alles stiet in elkaar. Mijn wereld stort in elkaar. Op dit moment wil ik zo graag zijn glimlach van zijn gezicht weg slaan.

'Waarom?' Vraag ik amper luid genoeg om door mezelf gehoord te worden. 'Waarom doet u dit? Waarom wil je me zo graag zien wenen, in elkaar storten?' De woorden komen met een krakende stem uit mijn mond. Mijn ogen vallen neer naar de grond. 'Ia dit leuk? Is het leuk om me te zien lijden?'

Ik wordt geantwoord door stilte. Ik weet heel goed dat het niet is omdat hij niet weet wat te antwoorden. Hij weet heel goed wat hij zou antwoorden als hij dat zou willen. Lorenzo doet niet wat hij niet wil doen. Ik ben er zeker van dat hij nu een blad van de grond heeft opgenomen hem aan het bestuderen is.

Ik kijk langzaam op. Mijn mond valt lichtjes open bij het zien van zijn ogen die recht naar me kijken. Ik kan geen emotie zien in zijn blik. Ik weet wel dat hij zich op dit moment niet vermaakt. Hij bekijkt me met aangespannen kaken en gebalde vuisten. Ik wen mijn aandacht naar de muur achter hem waartegen ik het glas brak.