Heavenly

-19-

werd snel snel geschreven (niet bewerkt)

*** 

Mijn handen gaan over het verband om mijn buik. Ik kan wat gips onder mijn verband voelen. Als Romano één van mijn ribben heeft gebroken dan had ik het niet opgemerkt. De pijn was toen te hevig om te weten vanwaar de pijnscheuten exact vandaan kwamen. Lorenzo stormt de kamer weer binnen. Ik neem mijn handen van onder de dekens en kijk benieuwd op.

Lorenzo kijkt naar mijn soep op het tafeltje naast mijn bed. Ik volg zijn ogen naar mijn kom en kijk dan terug op naar Lorenzo. Ik weet dat het hem vermoeid dat ik niet eet. Zijn ogen worden iets donkerder en zijn knokkels zien wit  door het te hard aanspannen van zijn greep om zijn veste. Hij gaat geërgerd met één hand over zijn stoppelbaard dat hem aantrekkelijker maakt. Ii ademt diep in en maakt grote stappen mijn richting heen. Hij kijkt neer naar mijn nog voor kom en naar mij. 'Je zou moeten eten,'

'Ik zou moeten eten. Ik zou moeten rusten. Ik zou moeten helpen. Ik zou me veilig moeten voelen. Ik zou niet bang moeten zijn elke keer wanneer er een onbekende mijn kamer binnen komt,' ik wen mijn blik van de deur naar Lorenzo. Hij heeft al dagen niet geslapen, niet na dat ik wakker ben geworden en dat kan ik zien aan zijn wild haar en de donkere plekken onder zijn ogen. Elke dag lacht hij veel minder. Hij lijkt altijd gespannen. Hij zou moeten rusten, niet ik. 'Ik zou zoveel zaken moeten doen. Toch is dat niet altijd mogelijk,'

Ik friemel met één. Hand aan mijn andere hand. 'Kijk naar jezelf. Jij zou moeten rusten. Jij zou een beetje tijd moeten nemen om te eten,' mijn stem kraakt alsof ik al dagen lang niet meer heb gesproken.

 'Net zoals je net zei; dat is niet altijd mogelijk,' zegt hij en smijt zijn veste op de zetel achter hem. Hij trekt zijn mouwen op en laat zijn gespierde armen zien. Mijn ogen volgen zijn hand en meet bepaald de ring om zijn vinger. Mijn ogen volgen hem tot aan bij mijn gezicht. Lorenzo trekt mijn gezicht zijn richting heen en bekijkt me aandachtig. Hij duwt mijn gezicht van de ene kant naar de andere terwijl zijn blauwe ogen me bestuderen. Ik wordt voor de eerste keer heel erg bewust van zijn vingers op mijn huid. Mijn huid brand onder zijn vingers.

Ik duw mijn gezicht uit zijn handen. 'Ik ga goed,' zeg zo normaal mogelijk ik hoe mijn ogen op zijn handen die nog steeds uitgestrekt zijn. Lorenzo trekt ze langzaam terug en bekijkt me nog een laatste keer voor dat hij zijn rug naar me keert.

'Ze geneest snel maar niet snel genoeg,' zegt hij en keer zich dan mijn richting heen met zijn laptop in handen. Hij gaat zitten in de zetel. Zijn ogen lichten op samen met zijn laptop. Ik probeer door zijn houding te zien wat hij aan het opzoeken is.waarom zo'n haast? Ik zit hier nog maar een enkele dagen.

'Waarvoor? Is er nog iets gepland,' vraag ik maar blijf niet kijken om te zien of hij zal antwoorden. Ik kijk op naar het grijs plafond.

'Ik zou willen dat je nog een laatste keer optreedt,' zegt hij kalm. Mijn adem blijft stokken in mijn nek. Hij wil dat ik terug keer in zijn Casino. Mijn hart slaat sneller. 'Wat als er daar iemand op mij zit te wachten?' Vraag ik en grijp de dekens stevig vast. Ik duw mijn nagels de deken in en boor er bijna gaten in. Ik wil niet terug keren. Ik wil Raphael niet zien.

'Waarom?' Vraag ik met een bibberende stem. 'Wil je dat ze me te pakken krijgen,' fluister ik niet meer in staat om luider te spreken. Ik kan de tranen al voelen opkomen bij het idee dat ik Romano opnieuw zou zien. Ik zou zijn grijs haar nog moeten zien. Ik zou de lippen die ik moets kussen, zien opkrullen. Ik zou de duisteren plezier zien in zijn ogen wanneer hij me zal zien bibberen. Ik adem diep in en weer uit. Ik probeer de zenuwen weg te krijgen.

'Nee, wij zullen hem te pakken krijgen,' zegt Lorenzo en ik keer me in een ruk zijn richting heen. De tranen zijn sporadisch verdwenen en vervangen door fronsende wenkbrauwen. 'Zeg me wat en wie je allemaal hebt gezien toen je gekidnapt werd,'