Heavenly

-24-

 Ik bol mijn handen tot vuisten en zwier een arm in de lucht. De lucht doet niets om mijn vuist te doen vertragen. Het plakband om mijn handen doet tevens niets om de pijn op te slorpen en ik ben daar blij om. De mijn klimt mijn arm op en wordt omgevormd in een gevoel dat de laatste twee maanden mijn brandstof werd.

"Bella, je slaat me nu al een uur. Zou je geen douche nemen en je klaar maken voor school zoals alle normale tieners?" Ik neem mijn ogen van zijn borst en laat ze zijn lichaam op klimmen om Tommy aan te kijken.

Hij tracht een glimlach te laten opduiken maar zijn gezicht is daar veel te verdoofd voor. "Tommy, gooi je me buiten?" Ik laat een lachje mijn gezicht oplichten en loop voorbij om mijn trui van de grond op te rapen. "Dacht je dat ik minder tijd zou sparen om met je te vechten nu dat de zomer vakantie tot een einde is gekomen?"

"Eigenlijk wel, ja," We lachen alle twee. Een aangenaam gevoel nestelt zich in mijn borst. Ik blijf stil staan en kijk naar hem. Ik kijk naar hoe zijn gezicht oplicht en zijn lippen splitsen om de meest aangename geluiden vrij te laten; Zijn lach laat rillingen door me heen gaan, iets dat enkel Lorenzo kon veroorzaken.

"Maak je geen zorgen. Ik maak wel dat ik weg ben in dertig minuten," Ik spring uit de arena en verdwijn achter een deur. Mijn ogen bekijken de lockers die ik elke dag gebruik. Lorenzo, ik moest hem vergeten en dat was gelukt ook tot vandaag.

***

School iets dat ik had gehaat voor jaren en iets waarvan ik zou genieten dit jaar. Mijn wild gesmeten krullend haar, valt in golven over mijn onder leder verborgen schouders. Mijn hakken maken contact met de stenen grond en het geluid lijkt te groeien met elke stap dat ze maakt.

De gangen vullen zich stilletjes aan met meer en meer schreeuwende meisjes. Vorig jaar zou ik zo'n meisje geweest zijn. Nu ben ik stil en heb ik als enige verlangen om te slagen dit jaar en eindelijk naar een universiteit te gaan. Mijn verleden vergeten staat als eerst op mijn lijst. Helaas hoort mijn vader daarbij. Ik had me de laatste twee maanden zitten overtuigen dat als ik niet teug keer naar Lorenzo, Romano zal opmerken dat het geen nut heeft om mijn vader te gijzelen.

Ik had me de laatste twee maanden zo schuldig gevoeld. Ik voel me nog steeds schuldig voor wat er allemaal aan de hand is. Ik voel me schuldig voor het feit dat ik Romano's zoon heb bedreigd en zijn leven in de handen van Lorenzo geplaatst heb.

"Jij bent nieuw," Een meisje komt naast me staan. Een grote glimlach houdt me tegen om ergens anders te kijken dan naar haar beugel.

"Ja en asociaal," Ik loop voorbij het meisje wanneer ik de bel hoor en stap mijn klas in. Ik denk niet na en smijt mijn zak op de houten bank voor me. Ik glijd in mijn stoel. School, ik zit hier omdat ik naar school wil. Ik ben hier niet om vrienden te maken. Ik kon dan even goed opgesloten blijven bij Lorenzo.

En daar was het weer. Lorenzo. Altijd Lorenzo. Ik bijt om mijn onder lip. Mijn huid groeit dun en geïrriteerd onder mijn knagende tanden. Ik kijk op van mijn bank om de leerlaar te zien. Zijn hand houdt een afstandsbediening gericht naar zijn smartboard.

"Ik ben zeker dat iedereen naar het nieuws heeft gekeken tijdens de vakantie," The leerlaars woorden veroorzaakt een hele boel gelach in de klas. "Maar voor de zomer vakantie werd twee meisjes gekidnapte. Stefanie en Kenna verdwenen die dag en werden niet meer terug gevonden tot ze op een dag dachten dat ze Kenna gevonden hadden," ik span mijn kaken aan en leun in mijn stoel. Dat was twee maanden geleden. Waarom wordt er over me gesproken?

Het zelfde meisje dat me in de gang aansprak steekt haar arm in de lucht. "Ik denk at ik het vervolg weet. Ze werd begraven denk ik," Schreeuwt ze. Haar hand zwaait enthousiast heen en weer.

"Ja, Vera dat is waar maar ik vertel het verhaal hier," Het meisje laat haar hand zakken en keert haar aandacht naar me. Ze glimlacht. Ik keer mijn aandacht terug naar de leerraar. Geen vrienden. "Ze dook voor de zomer vakantie terug op en hier is wat er gebeurd is,"

Beelden verschijnen op het bord. Ik herinner me dat er een jongen aan het filmen was toon ze een meisje dreigde te doden. Ze kijkt hoe ze door de gang stapt met zoveel zelfzekerheid dat ze dit misschien had kunnen vergelijken met een protagonist uit een actie film.

Ik kijk naar hoe ik een geweer aan neem en... ik keer mijn ogen naar de grond. Ik ben niet trots. Ik ben vernederde en schaam me voor wat ik heb gedaan.

"Kan iemand me zeggen waarom een gekidnapt meisje terug opduikt om iemand op haar beurt te kidnappen?" Niemand steekt zijn hand in de lucht, zelfs Vera niet. De stilte wordt te veel om te verdragen. Ik bijt op mijn onder lip omdat ik weet dat ik er spijt zal van hebben maar waag het toch.

"Ze werd gekidnapt en als er enkel meisjes werden gekidnapt dan betekent het dat ze zeker verkocht werden of naar een ander land gebracht werden. Stefanie is zeker in een ander land of dood omdat ze nog steeds niet opgedoken is en Kenna...zij bleef maar werd zeker verkocht aan de mafia en gedwongen om iemand te kidnappen om te tonen dat ze vertrouwbaar in de ogen van de mafia,"

Iedereen keert zich naar haar toe. De leerkracht kon zijn gezicht niet even emotieloos houden als tevoren. "En jij bent...,"

"Bella," lieg ik.

"Well, Bella, jou theorie kan well kloppen," Hij kon kloppen als het wel de waarheid was. Stefanie was zeker dood in een ander land maar ik had Lorenzo's vertrouwen niet nodig. Hij is de reden dat ik hier zit. Mannen zoals hem zijn de reden dat meisjes elke dag verdwijnen en verkocht worden als producten.

Er werd plotseling geklopt aan de deur. Er werd niet gewacht voor een antwoord. De deur vliegt open en drie mannen stappen binnen. Alle studenten schrikken maar niet evenveel als mij. Alfredo staat voor me in zijn pack. Hij is nog steeds even mooi als ik me kan herinneren.

"Kenna," We maken oog contact. Ik schiet op. Mijn hand gaat naar mijn geweer dat zat te branden onder mijn shirt tijdens de hele les. De klas roept verrast. "Kenna, we komen je gewoon halen. Hij liet je vrij rond lopen voor twee maanden en wilt je terug,"

"Hoe lang al?" Vraag ik. Mijn stem bibbert. Alfredo opent zijn mond. Ik weet dat hij niet van plan is om te antwoorden. "Hoe lang al!"

"We hebbe je een paar weken geleden terug gevonden," Door mijn ooghoek kijk ik naar het raam. Ik keer mijn aandacht terug naar hem. "We komen je halen, Kenna,"

***
Ik schreef dit enkel omdat iemand me daar om vroeg maar weet niet echt of jullie vinden dat dit goed geschreven is. Ik vind van niet.

Niet verwerkt!!!