Heavenly

-15-

Ik zit op een stoel in een witte zaal net zoals de man die Lorenzo voor mijn ogen heeft geschoten. Ik heb niemand gezien sinds dat ik mijn ogen heb geopend. Enkel wit. Overal wit. Ik heb geprobeerd om te bewegen maar de touwen die me vastbinden aan de stoel zijn te stevig. Even denk ik iets te horen maar dan niet meer. Misschien is het allemaal in mijn hoofd. Misschien is het allemaal in mijn hoofd. Ik herhaal de woorden opnieuw en opnieuw in mijn hoofd.

Ik ga gaan zitten bij de bar. Mijn ogen gaan over de vele flessen achter de meisjes achter de toonbank. De laatste keer dat ik alcohol dronk vond ik het vreselijk. Een klein glimlachje plaastert zich op mijn gezicht. Misschien zou ik deze keer iets sterkers moeten drinken dan wat ik de vorige keer heb gedronken.

Ik zal iets zo sterk drinken dat ik zal vergeten vanwaar ik kom. Ik zal vergeten dat iedereen Kenna Delaney heeft begraven. Ik zal vergeten dat mijn ouders mijn dood hebben aanvaard. Ik zal vergeten wie ik droomde te worden eens ik mijn diploma zou gekregen hebben. Ik zal alles vergeten en vanaf nu herinneringen maken.

'Ik zou graag de sterkste drank krijgen in een grote hoeveelheid. Wees zeker dat ik me niet meer herinner wie ik ben,' zeg ik terwijl ik ver over de toonbank leun om iemands aandacht aan te trekken. Het meisje niet ver van me vandaan kijkt neer naar me met vermoeide ogen. Vermoeide ogen die me op dit moment niets kunnen schelen.

'Ja zeker, na dat ik trouw met de rijkste man ter wereld en niet meer in mijn ondergoed moet rond lopen,' zegt ze. Ik had een douche genomen na dat ik wakker werd en had zelfs de fijnste ondergoed en bh uit de kast gehaald, denkend dat iemand me misschien zou trakteren op een drankje. Tot nu toe heeft nog niemand me iets gevraagd.

Ik ga weer fatsoenlijk zitten. 'Ik zal wel betalen ,' mijn ogen gaan in een ruk naar een man naast me. Hij strijkt zijn bak glad en lacht naar me. Hij toont zijn perfecte tanden en mooie volle onderlip. Hij duwt zijn bankkaart over de toonbank en keert zijn aandacht weer naar me. 'Mijn naam is Raphael,'

Ik probeer mijn stoel te bewegen maar elke poging mislukt. De stoel lijkt wel vast aan de grond. Ik kreun en laat mijn hoofd achterover vallen. Ik laat mijn haar over de stoel leuning bungelen en tracht zo iets te zien van wat er achter me staat. Mijn ogen zien enkel een tafel maar het zien van wat er op staat, kan ik niet. De ruimte is even wit achter me als voor me. Ik weet niet wat ik verwacht had.

Ik kijk dan weer recht voor me. Alles dringt dan tot me binnen. Ik zit alleen, vast gebonden aan een stoel in een witte kamer net zoals de man die Lorenzo gedood heeft. Heeft hij me besloten dat hij me nu ook zal doden? Waarom? Ik probeer terug te denken aan wat ik het laatst heb gezien voor dat hier ben geraakt maar alles ziet zwart.

Ik begin te huiveren van de angst. De beelden van het bloed van het bloed van de man flitst voor mijn ogen. Ik ben er zeker van dat Alfredo een paar lichaamsdelen van hem had afgesneden voor dat Lorenzo en ik de kamer in kwamen. Er was zoveel bloed. Ik kijk neer de grond rondom me. Ik zal ook bedekt worden in zoveel bloed. Mijn bloed.

Ik bol mijn handen tot vuisten en schreeuw. 'Help!' Schreeuw ik en kan mijn nek voelen branden. Ik hoor niets. Helemaal niets en ik vraag me dan af of deze kamer niet geluiddicht is.

'Als ik me voorstel, zal je me dan drie van de sterkste dranken betalen?' Vraag ik en leun zijn richting heen. Ik dwing een brede lach op mijn gezicht. Mijn ogen gaan over zijn stoppelbaard en zijn mooie ogen. Hij is tamelijk knap. Ik blijf afwachtend staren. Als hij me gehoord heeft, toon hij het niet. Zijn ogen kijken diep in de mijne.

'Je hebt de jonge dame gehoord,' zegt hij zonder weg te kijken en heft dan een wenkbrauw op. Mijn glimlach wordt breder.

'Kenna Dela...,' mijn stem sterft weg. 'Kenna,' zeg ik uiteindelijk. Ik ben hier om te vergeten dus ik zal vergeten. Ik neem één. Van de vier glazen die voor me worden gelegd en scheur mijn ogen weg van Raphael. Zonder er een tweede keer over na te denken, laat ik de alcohol door mijn mond in. Ik probeer de smaak te vermeiden en slik het gewoon in.

'Waarom drink je zo veel Kenna?' Vraagt hij. Ik zet mijn glas neer en kijk naar hem.

'Lorenzo....,' opnieuw sterft mijn stem weg. Ik had mezelf beloofd om te vergeten. Ik zal vanavond ook Lorenzo vergeten. 'Iets is me overkomen en ik wil het allemaal vergeten,' zeg ik zacht. Ik kijk neer naar de tafel en speel met mijn andere drie glazen. Ik breng er één naar mijn lippen.

'Zei je net Lorenzo,' ik knik en drink mijn laatste glazen leeg. De man neemt me bij de gezicht en keert mijn gezicht zijn richting heen. 'Heb je een speciale relatie met hem?' Ik kan in zijn ogen zien dat hij niet gewoon nieuwsgierig is maar het antwoord op zijn vraag echt nodig heeft. Ik trek mijn gezicht terug en schud mijn hoofd.

'Is dat een grapje? Eerst kom je aan en moet je op de tweede verdieping werken maar je wordt dezelfde dag al naar de casino gestuurd als danseres. Nog geen week later mag je optreden en zit je te flirten met één van de mannen die hier werkt. Lorenzo komt je persoonlijk halen wanneer hij je wilt zien en Alfredo volgt heeft je nog geen vijf uur geleden naar het trappenhuis gevolgd. Je hebt duidelijk een relatie met hem,' zegt het meisje. Ik kijk knarsetandend op. Kan ze haar mond niet houden? Niemand heeft haar iets gevraagd. 'Er wordt zelfs gezegd dat je geen contract hebt,'

Ik pers mijn lippen op elkaar en kijk naar de man. 'Ik heb geen relatie met hem ander dan het feit dat hij alles met me kan doen waar hij ook naar streeft,'

De man neemt me opnieuw bij de kin en kust me. 'Ik zal je helpen met vergeten,' fluistert hij en drukt zijn lippen harder tegen de mijne. Ik weet niet of het is omdat ik onder invloed ben van alcohol of enkel omdat ik er naar streef maar mijn armen slaan om zijn nek.

Ik druk me zo hard mogelijk tegen de stoel hopend dat ik op een miraculeuze manier met de stoel samen zou smelten.

De man trekt zich terug en zijn vuist maakt contact met mijn kaak. Mijn gezicht zwiert van de ene kant naar de andere en valt dan neer. Ik kijk neer naar mijn schoot. De pijn scheuten verspreiden zich over heel mijn gezicht.

'Antwoord en ik zal je laten gaan,' ik kijk hijgend op.

'Ik weet niet wat hij van plan is. Ik weet niets,' mijn stem bibbert en mijn kaak wil sluiten om de pijn tegen te houden.

'Laat me je uitleggen waarom je hier bent,' zegt hij. Waarom is hij niet daarmee begonnen? 'Lorenzo heeft iets van ons gestolen dus wij hebben net hetzelfde gedaan. We hebben zijn zus gekidnapt om eerlijk te zijn. Nu weten we dat hij naar iemand opzoek is maar wie? Dat weten we niet. Waarom zeg jij niet Naar wie hij zoekt,'

Raphael neemt me vast en neemt me van mijn stoel. Ik zwier mijn benen om zijn middel. Hij draagt me door de casino en ik kan de blikken van sommige meisjes op me zien. Ze volgen me door de Casino en dan zie ik Lorenzo. Ik zie hem staren. Zijn ogen zijn diep en donkerder dan tevoren. Hij is boos.

Ik verstop mijn gezicht achter Raphaels schouder en laat hem me weg dragen. Hij duwt me tegen een muur ver van de rest. Hij kust me en drukt heel zijn lichaam tegen me aan. Ik voel dan zijn geweer. Ik span aan. Hij stelt vragen over Lorenzo en heeft een geweer op zich. Dat is geen goede combinatie. Ik grijp zijn geweer en trek mijn gezicht terug. Wantrouwig laat ik mijn benen langzaam zakken en duw ik zijn geweer tegen zijn buik.

'Wat wilt u van me?'

De man trekt zich terug en lacht bij het voelen van zijn geweer. 'Wat is Lorenzo's plan?'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet het niet,'

'Je weet het wel Kenna. Je weet het heel goed,'

Zijn vuist maakt contact met mijn gezicht opnieuw en opnieuw. Het doet pijn. Ik kan er niet meer tegen. Als ik het wist ging ik het nu al zeggen. Ik vrees dat hij instrumenten zal beginnen te gebruiken om me iets te laten toegeven waarvan ik niets weet.

'Zullen we een deal maken? Ik zal je vandaag niet voorstellen aan mijn martel instrumenten en jij geeft me de informatie die ik wil,'

Ik kijk over Raphael opzoek naar Lorenzo of Alfredo en zelfs Dante maar ze zijn nergens te zien. Voor dat ik het weet, neemt hij het geweer in mijn handen en duwt hij ita mijn nek in. Mijn ogen sluiten en ik zak door mijn knieën.

***

(A/N)

Sorry als deze hoofdstuk niet zo goed is. Ik krijg geen inspiratie meer.

Vote

Share

Comment