Ross Wolf

Rozdział 11

Stałam na łące pełnej fioletowych kwiatów. Lekki wietrzyk mierzwił mi włosy. Nagle za drzewem zobaczyłam Ross'a. Chłopak zbliżał się powoli do mnie. Nie mogłam się ruszyć, więc tylko wpatrywałam się w blondyna. Gdy stanął przede mną nie mogłam oderwać wzroku od jego pięknych brązowych oczu. Niespodziewanie ktoś złapał mnie od tyłu i obrócił w swoją stronę. Okazało się, że to był przystojny czarnowłosy młodzieniec o zielonych oczach. Lukas.

Otworzyłam oczy. Zdezorientowana rozejrzałam się. Byłam u Ross'a w domu, a on pod postacią wilka drzemał na dywanie. Jak się tu znalazłam? Przecież pamiętam, że zawróciłam.

I jeszcze ten sen. O co w nim chodziło? Był tam Ross, Lukas i piękna łąka. Ostatnio moje sny stają się coraz dziwniejsze. Postanowiłam się nim nie przejmować.

- Ross? – szepnęłam. Nie wiedziałam czy śpi, czy może tylko udaje. Uszy czarnego wilka poruszyły się, a zaraz potem ogromny zwierz wpatrywał się we mnie swoimi żółtymi ślepiami. Po chwili przede mną stał już normalny Ross.

- Jak się czujesz? – spytał z troską. Znowu się zaczyna. Przewróciłam oczami i wstałam z łóżka. Zakręciło mi się w głowie. Szybko usiadłam z powrotem na łóżko – Co jest?

- Nic – odparłam obojętnie.

- Jesteś chora, Ami. Lepiej nie wychodź z łóżka.

- Nic mi nie jest!

- Dobra jak chcesz.... – chłopak usiadł na krześle i zaczął się we mnie wpatrywać – Co robiłaś w nocy w lesie?

- Nie twoja sprawa – odwróciłam wzrok. Nie chciałam mu mówić o sprzeczce z rodzicami.

- Nie będę naciskać – spojrzał na mnie ze smutkiem w oczach. Nie złamię się – A powiesz mi czemu mnie unikasz?

Milczałam. Patrzyłam wszędzie tylko nie na niego.

- Słuchaj, wiem, że nie powinno wszystko tak szybko się potoczyć i chciałaś, żebyśmy zostali przyjaciółmi, ale ty nawet nie dałaś mi szansy na zostanie twoim przyjacielem – w jego głosie słyszałam wielki ból. Nie chciałam, żeby cierpiał.

- Gdybyś nie napadł mnie wtedy w moim pokoju to wszystko byłoby w porządku – wymamrotałam. Obwiniał mnie, a sam był sobie winny.

- Dobrze... To może zaczniemy znów od początku? – wyczuwałam nadzieję w jego głosie.

- Ale tylko przyjaciele? – podkreśliłam ostatnie słowo, aby w końcu do niego dotarło.

- Tylko przyjaciele – przytaknął.

Nagle poczułam wibracje w kieszeni. Wyciągnęłam telefon i zobaczyłam wiadomość od Lukas'a.

Pasuje ci o 12?

Zastanowiłam się chwilę.

- Która godzina? – spytałam blondyna.

- Zaraz jedenasta.

- To i tak nie pójdę dziś do szkoły – mruknęłam pod nosem i odpisałam twierdząco.

- Kto to? – chłopak spojrzał na mnie i wyczuwałam lekką wściekłość w jego głosie.

- Kolega – wstałam i ruszyłam do wyjścia.

- Gdzie idziesz? – Ross złapał mnie za rękę i lekko pociągnął do tyłu.

- Słuchaj, dziękuję ci, że mnie uratowałeś, ale nie mieszkam u ciebie. Idę do domu się przebrać i pójść na spotkanie – chłopak pozwolił mi wyjść, a sam odwrócił się i przygrabiony wpatrywał się w ścianę. Szybko opuściłam pokój. Kiedy szłam przez korytarz spotkałam Riker'a.