Bilinçaltı

"11. Bölüm - Altın kalpli adam."

 Tek bir ok sırtında ve elinde bir kılıç...

 Öğrendiği kadarıyla saldırıyordu. Yüzü, elleri, üstü kısacası saçlarının dibine kadar kana bulanmıştı. Durmak bilmiyordu. Korhan, Sedat'ı koruyordu ve Sedat sürekli olarak ilerliyordu. Tüm bu intikamı alacak olan Sedat'tı.

 Kadınlar olarak onlarda bir şekilde ilerliyorlardı. Sürekli olarak elindeki kılıcı savuruyordu. İçeri girmeyi başarmıştılar. Kadınlar dışarı da savaşmaya devam ederlerken Korhan'ın arkasından devam etti. Korhan'ın yanına geldiğinde şaşırmış gibi yüzüne bakıyordu. Toprak o an gülümseyerek baktı ve Korhan'ı çekip arkasından Karatorun gırtlağına kılıcı saplayıp çıkardı. Çıkardığı yerden oluk gibi kan fışkırmıştı. Yüzü kana bulanmıştı. Korhan da onun arkasından birine saldırmıştı. İkisi birbirine tutunarak ve birbirinden destek alarak hepsini yere indirdiler.

 Nefes nefese olarak birbirlerine dönüp yüz yüze baktılar. Elini yanağına koyup yüzüne gülümseyerek baktı. Toprak'ta gülümseyerek Korhan'ın gözlerinin içine bakıyordu. Sedat'ın sesiyle irkilip baktıklarında Sedat, Prens'le savaşıyordu. Prens hepsinden daha ürkütücüydü. Hiçbir şey yapamadan Sedat'ı bir kürdan gibi büküp bir kenara attı. Toprak'ın gözleri kocaman olmuştu ve ister istemez ağzından çığlık çıkmıştı. Toprak elindeki kılıca rağmen, elleriyle ağzını kapattı. Korhan elinde kılıcıyla öylece yanımda kalmıştı ve Prens onları görmüştü.

 Üzerlerine doğru koşuyordu ve yaklaştıkça dev gibi oluyordu. Hepsinden daha büyük ve daha iriydi Prens...

 Korhan elini tutup Toprak'ı dışarıya çekti. İkisi de duvara yaslandı. Prens büyük gürültüyle kapıdan çıktı. Korhan ona bakıp kılıcını kaldırdı, ardından arkasından koşmaya başladı ve bir nara ile saldırdı. Prens'in etrafını aynı anda birkaç kadın daha sardı. Olduğu yere sanki çivilenmişti Toprak. Kıpırdayamıyordu. Sedat'ın az önce ki hali hala gözlerinin önünden gitmiyordu. Korkuyla kalbi deli gibi çarpıyordu.

 Korhan, Prens tarafından bir kenara atıldığında kendine geldi. Ölmesinden korkuyordu ve kalbi daha çok hızlı atıyordu ama gayet iyiydi. Yerden kalkıp tekrar koştu. Derin bir nefes aldı. Kadınlar dört bir tarafa dağılmıştı. Her yer ceset doluydu.

 Yayını alıp okunu gerdi ve nişan aldı. O bu anı bekliyordu. En başından beri amacı bu değil miydi? Prens hepsinden farklıydı. Bekledi ve beklediği an geldiğinde oku bıraktı. Ok tam da istediği yere isabet etmiş onu tam da istediği gibi zayıf noktası olan alnının tam ortasında bulunan boşluktan içeriye bırakmayı başarmıştı. Ama Toprak pençesinin sıyrığından kurtulamamıştı ve Korhan onu kılıcıyla ikiye ayırarak yere indirdi. Çok daha fazla kan vardı. 

Karatorlar ile Prens Karator arasında olan fark alnının tam ortasında bulunan küçük delikti. Ağzı yoktu ve nefes aldıkça açılıp kapanıyordu. Toprak başarmıştı ama aynı zamanda da ağır yaralanmıştı. Krallık ve halk artık kurtulmuştu. Çocuklar artık hiç korku olmadan yaşayacaktı. Büyüyeceklerdi. Aileleri olacaktı. Yere doğru yığılıyordu ki Korhan, Toprak'ı yakalamayı başardı.

"Yo-Yooo-Yoooo beni bırakamazsın. Toprak! "

 Yüzüne bakıyordu. O gözler yine kızarmıştı.

"Ben-ben hayır yakışmıyor sana-sana yakışmıyor ağlamak- Korhan..."

 Dudağının kenarından süzülen ılık kanın farkındaydı. Kanı artık onu bırakmak istiyordu. Dışarı çıkmak ve bu toprağa karışmak istiyordu. Canı yanıyordu.

 Gözlerinin önü kararmaya başlamıştı. Ona sımsıkı sarıldığının farkındaydı. Sarıldıkça bağırdığını ve onu sarstığını hissedebiliyordu ama bir şey yapamıyordu. Ölüyordu. Ölüyor muydu? En ufak fikri yoktu. Zihninde son canlanan şey Korhan'ın o çocuklara artık korkusuzca yaşayacaklarını ve herkesin bir kahraman olduğunu hepsinin adını tarihe altın harflerle yazdıracağını bilmesiydi. Anneleri ölmüş çocuklar bir yanları eksik olarak büyüseler de Korhan hepsine babalık yapacaktı. Korhan hepsinin babası olacaktı. Altın kalpli adam olacaktı...