Bilinçaltı

"21. Bölüm - Sevgilim."

Kollarının arasındaydı. Çiçek bahçesi Toprak ile beraberdi. Hiçbir şey umurunda değildi. Sıcaklığını hissedebiliyordu. Başını başına dayamıştı. Gözlerini açtığında esmer tenini görebiliyordu. Başını hafifçe geriye çekip uyuyuşunu izlemeye başladı. Televizyon izlemekten farksızdı. Kusursuz görünüyordu. Elini yanağına koyup hafifçe başparmağıyla okşadı. Kıpırdamadan öylece yatıyordu. Uyanık mıydı değil miydi? Oyun mu oynuyordu? Bilmiyordu. Bildiği tek şey belki de sonsuza dek sürmesini istediğiydi. Elini kaydırıp saçlarına geldiğinde gözlerini açmış ona bakıyordu.

"Günaydın güzelim."

"Günaydın."

Gülümsemesi yüzüne yayıldığında bakışlarını başka yöne çevirdi. Elini çekmek istediğinde bileğinden tutup aynı yerde kalmasını sağladı. Daha sonra elini bileğinden yavaşça çekti. Gözleri yine gözlerini bulmuştu.

"Belki de bu gözlerin içine sonsuza dek bakabilirim."

"Belki de bende bu bir çift kahve göze sonsuza dek bakabilirim."

Gülümsemeye başlamıştı.

"Korhan."

"Toprak."

"Bu anı bozmak istemiyorum ama sana sormak istediğim çok soru varken ve içim içimi yerken de odaklanamıyorum."

Derin bir nefes alıp verdi. Başını hafifçe olumlu şekilde salladı.

"Sor bakalım."

"Kız arkadaşın demiştin. Neden senin yanında şu an ben varım?"

"Belki de yanımda olması gereken sensin. Bunun üzerinde her hangi bir etkim yok."

"Mantıklı. Peki, Korhan bu rüya sence neyin nesi? Yani uyanıyorduk."

"Büyük ihtimal oluşan bir engel var. İkimizi bir anda bu rüyanın içine aldı."

"Mantıklı. Her soruma mantıklı cevap verme lütfen."

"İmkânsız."

Gülümsemesi iyice yüzüne yayılmıştı. Bay çokbilmiş, çokbilmişliğini gösteriyordu.

"Korhan peki ya uyandığımız da beni istemezsen. Sonuçta bir kız arkadaşın var. En önemlisi biz ya birbirimizi hatırlamazsak o zaman ne olacak?"

"Bilmiyorum ama seni unutabileceğimi zannetmiyorum. Bu iki yeşil gözün içinde bu kadar kaybolurken burada nefes alırken nasıl olur da seni hatırlayamam. Hiç sanmıyorum."

"Benim de seni unutma gibi bir şansım yok."

"Yok."

İkisininde birbirlerini unutma gibi bir lüksleri yoktu. Daha da fazla konuşmadılar. Korhan yavaşça yataktan kalkıp gerindi. Arkasını dönüp ona baktığında Toprak daha yatıyordu. Gülümsedi ve yavaşça yataktan kalkıp gerindi. Tek kişilik yatakta iki kişi yatmıştılar ve şimdi her yanı ağrıyordu.

"Belki de yatağı değiştirmeliyim."

"Değiştirmelisin."

Yatağın kenarında ayakta durmuş birbirlerine bakıyordular ve yine gülmeye başladılar. 

"Ne yapıyoruz?"

"Gidip yemek yiyelim."

"Olur."

Korhan eliyle önden buyurun işaretini vermişti ve o da yürümeye başlamıştı. Kapıyı açıp çıktı. Merdivenleri yavaşça inip arkasından Korhan geliyor mu diye kontrol etti. Korhan hemen arkasındaydı. İçi rahatlamıştı.