Bilinçaltı

"13. Bölüm - Normaldir. Özel olan benim."

 Yeni bir gün doğuyordu. Bilmediği bir yerde yeniden uyanıyordu. Bu sefer rüya görmemişti. Sanırım öldüğünde diğer mekan onunla yok olup gitmişti. Göz kapaklarını araladığında Korhan oturduğu yerde onu izliyordu. Uyandığını fark ettiğinde bakışlarını kaçırmıştı.

"Günaydın."

"Günaydın Toprak."

 Hafif bir tebessümle ve o mahmurlukla Korhan'a bakıyordu, mayışık bakışlar atıyordu. Korhan ona bakmıyordu. Bir anlık düşünceyle bakışlarını başka yöne çevirdiğin de bakışlarının kendisini bulduğunu hissedebiliyordu. Korhan'ın ona baktığından emindi. Gözlerinin onun üzerinde olduğunu biliyordu.

"Toprak."

"Efendim Korhan."

 Gözleri yine onu bulmuştu. Pencerenin önünde ki koltukta oturuyordu. Arkasından vuran güneş onu Toprak için bir yıldız haline dönüştürüyordu. Hani şu gökyüzüne baktığınız da yolunuzu, yönünüzü bulmanızı sağlayan yıldız var ya işte o Toprak için Korhan'dı.

"Şey açsın öyle değil mi?"

"Ha ne?"

 Onu izlediğinden ne dediğini anlamamıştı.

"Açsın. Öyle değil mi?"

"Evet. Gerçekten çok açım."

 O muhteşem bir çift göze bakıyordu. O gözlere bakarak, bir ömür boyu kalabilirdi. Yine gözlerini kaçırmıştı. Toprak da ona uyup bakışlarını başka yöne çevirdi. Oyun. Bu oyun gerçekten inanılmaz tatlıydı. İkisi de birbiriyle oyun oynuyordu.

"Bence kahvaltı yapabiliriz."

 Gözleri dayanamayarak yine onu bulmuştu. Bakışlarını Korhan'a çevirdiğinde oturduğu yerde diklenmiş dirseklerini dizlerine koymuş yere bakıyordu. O haline ister istemez gülümsedi.

"Kalkma iznim varsa eğer evet yiyebiliriz."

 Anında gülümsedi. Masum ve utangaç aşk...

"Kalkabilirsin. Yardım edebilirim."

"Tamam, o zaman..."

 Kalkabilmesi için yanına geldi ve o an fark etti ki üzerinde hastane önlüğü vardı. Korhan yüzünden ondan başka ne var ne yok görmüyordu. Kendine gelebilmişliği bugün sabah Korhan'ı görmesiyle başladı. Sonrasını kaybetmemek için açlığı bu duruma yardım etmişti.

"Bana bunu ne zaman giydirdiler? Dün de üzerimde miydi bu?"

 Üzerindekini bir sağa bir sola çekiştiriyordu. Konuşmak için bahane arıyordu. Bulmuştu. Korhan gülmeye başladı.

"Evet, dün de vardı ve bir senedir de var sanırım. Yani arada Christina sana baya iyi baktı. Hiçbir yerinin yara olmaması ve hala ilk günkü gibi olman bu durumdan kaynaklı."

"Christina sanırım ona bir teşekkür borçluyum."

"Kesinlikle."

 Ciddi olmadığı zamanlarda daha sıcakkanlıydı. Korhan aynı Korhan'dı. Sadece onu tanımıyordu.

"Diğer kıyafetlerim nerede?"

"Aaa güzel soru bilmiyorum ki."

 Tek kaşı havada yüzüne baktı. Korhan sayesinde yatakta oturuyordu.

"Böyle çıkamam."

"Dur bir dakika etrafa bakayım. Hemen olumsuz olma Toprak."

"Tamam olumlu Korhan."