Bilinçaltı

"23. Bölüm - Dük Pars Proyd."

  Şaşkınlığı etrafına her baktığında artıyordu. Yürüdükleri patika büyük bir malikâneyle sonlanıyordu. Etrafları çimenlerle kaplıydı. Büyük bir araziye sahipti. Ağaçlar her yeri kaplıyordu. Temiz hava ciğerlerine doldukça yenilendiğini hissediyordu. Ki bu kısa sürmüştü. Aklına gelen son anısıyla yok olup gitmişti. Korhan kısmen böyle bir alanda yok olup gitmişti. Şimdi ise adını bilmediği bu adam Korhan'ı yok etmek istiyordu.

  Kolundan çekiştirmesiyle düşüncelerinden ayrıldm. Malikâne dış yüzeyi taşlarla kaplıydı. Bazı yerleri yosun tutmuştu. Duvarları saran çiçekler bu evlere gerçekten yakışıyordu. Kapıya yaklaştıkça ihtişam artıyordu. Oldukça zengindi.

"Bu kadar zenginken neden Korhan'ınkileri istiyorsun?"

  Duymazlıktan gelip hala kolundan çekiştirmeye devam ediyordu. Eteğini tutup bu patikada yürümeye çalışıyordu. Kapıya geldiklerinde boylarının iki katı kapı çalınmadan açılmıştı. Kolundan çekip onu içeriye çektiğinde ağzı yine açık kalmıştı.

  Büyük bir holün içerisindeydi. Çeşitli sanat eserleri etrafa özenlice yerleştirilmişti. Karşılarındaki merdivenler ikinci kata çıkmaya yarıyordu. Sağda iki kapı vardı ve solda da aynı şekilde iki kapı yer alıyordu. Ağzı açık etrafına bakarken adam onu kolundan sürüklemeye devam ediyordu. Merdivenlerden yavaş yavaş çıkarken duvarlarda asılı duran tablolara bakıyordu. Aile tabloları ve doğa tabloları asılıydı. Merdivenler bittiğinde sizi yine bir hol karşılıyordu. Sağa doğru uzun bir hol ve sola doğru uzun bir hol...

*

  Sağa dönüp ilerlemeye başladı. Bileğini hala bırakmamıştı. Renkli kâğıtlarla kaplı olan duvarlar aynı atlı arabası gibi koyu renkleri barındırıyordu. Hiç iç açıcı değildi. Sağlı sollu kapılar yine size eşlik ediyordu. Karşılarında büyükçe bir pencere holü aydınlatıyordu. O da olmasa içerisi iyice karanlık olacak, diye düşünmeden edemiyordu. Pencereye yakın olan sağdaki 4. kapının önüne geldiklerinde kapıyı açıp içeri girdi ve onu da beraberinde içeriye çekti. Yatağa doğru fırlatıp ellerini beline koydu.

"Burada kalacaksın. Kapında bir hizmetli olacak. Ne istersen ona söyle. Benim emirlerimden çıkmaman senin için daha iyi olacak. Uslu ol güzel kız."

  Cevap vermesine fırsat vermeden arkasını dönüp çıktı. Kapıyı kapatırken koşup kapıyı açmak istese de kapının kilitleniş sesi tüm umutlarını alıp götürmüştü. Korhan'dan beni ayırmaya hakkı yoktu. Üstüne üstlük Korhan'a olan bu kini, öfkesi de neydi?

  Kapıya yumruk atıp arkasını dönüp sırtını kapıya yasladı. Etrafına göz gezdirirken dizleri iflas etmişlerdi ve yavaşça yere doğru kayıp oturdu. Buranın dizaynı farklıydı. Sağında büyük bir yatak vardı. Yatak duvara dayatılmıştı. Duvarda büyük bir tablo asılıydı. Yatağın önünde koltuklar, koltukların önünde duran sehpa ve onun karşısında pencerenin önünde duran koltuklar yer alıyordu. Bir şömine ve bir iki dolap vardı. Büyük bir avize mumlarla donatılmıştı. Hepsi de yanıyordu. Mavi ve altın rengi odaya hâkimdi.

  Böyle bir odada Korhan ile olmayı sanırım çok isterdi. Korhan'ın evinden daha güzel olan bu oda onsuz anlamsızdı. Bu yüzden tercihi Korhan ile olan yine diğer ev olurdu. Gözleri dolarken Korhan'a bu adamdan gelebilecek olan zarar düşüncesi acı çekmesine neden oluyordu. Üstüne üstlük onu bulmak için elinden geleni yapacağını ve kendi ayağıyla buraya geleceğini de biliyordu.

  Başını geriye yaslayıp gözlerinden yaşların süzülmesine izin verdi. Korkuyordu ama yine de daha çok acı çekiyordu. Korhan'ın böyle bir adamla ne işi olabilirdi? Kapının tıklatılmasıyla irkildiğinde gözyaşlarını elinin tersiyle silip emekleyerek yatağa yaklaştı. Yataktan da destek alarak yatağa oturdu. Tekrar tıklatıldığın da bir an duraksasa da cevap vermeye karar verdi.