Naruciak? Nie znam... ||Naruciak

#17

W poprzednim rozdziale:

Na wspomnienie o dziecku, które mi odebrano z moich oczu zaczęły lecieć łzy, które kreśliły mokre ślady na moich policzkach i spływały na kołdrę.

-Klaudia nic ci nie jest? Czemu płaczesz?

Nie odpowiedziałam, tylko wtuliłam się w mojego chłopaka.

Wtuliłam się i płakałam.

Płakałam cały czas.

-Klaudia, co się stało?

Jako odpowiedź pokręciłam przecząco głową.

-Ja coś ci zrobiłem?

Powtórzyłam poprzednią czynność.

-Do cholery! - Odsunął mnie od siebie i złapał mnie za ramiona. - Powiesz mi o co chodzi?

-Ja... Bo... - Mój oddech był nierówny. Ledwo łapałam oddech. Pojawiły się mroczki przed oczami.

-Klaudia? Klaudia! Boże... proszę, nie zasypiaj!

-Adaś... - Zamknęłam oczy. Zemdlałam? Chyba tak...

***

Mam ból głowy. Powoli otwieram oczy, ale z każdym kolejnym ruchem nie mogę wytrzymać z bólu.

-Co się stało? - Zapytałam nie otwierając oczu.

-Zemdlałaś.

-Aha. - Powoli zaczęłam drugą próbę otwierania oczu. Udało mi się. Przede mną stał Kamil... - Kami?

-Klaudia? O czym ty mówisz? - Chciał mnie dotknąć. Przyciągnęłam kolana do siebie i objęłam się rękoma.

-Zostaw mnie! Nie dotykaj mnie! Mało mi krzywdy wyrządziłeś tamtym razem?! - Krzyczałam, krzyczałam i bałam się go. Kamil, on był nieobliczalny, ale... ale jak on mnie tutaj znalazł?

-Jaki Kamil? Klaudia o kim ty do cholery mówisz!

-Nie rób mi krzywdy. - Skuliłam się jeszcze bardziej.

-Klaudia, proszę, to ja Adam... - Złapał mnie za rękę, a przez moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz.

-A... Adam?

-Klaudia? Co się dzieje? - Złapałam go rękoma za twarz, a moje przywidzenia zniknęły.

-Adaś! - Krzyknęłam i wtuliłam się w chłopaka, który był niemniej zaskoczony, niż ja.

-Klaudia, kochanie, powiedz, co się stało? - Złapał moją twarz w dłonie i spojrzał mi w oczy.

-Ja... Bo ja...

-Kim jest ten Kamil?

-To...

▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄

275 słow xD

Powodzenia w szkole kochani.

Nie chce mi się wychodzić z łóżka i iść do szkoły, a wam?