#IFLAS#(DÜZENLENİYOR)

#29#

Nil İpek ~ Gömülür. 🎵

Saniyeler, dakikalar geçiyordu ama Poyraz'ın üstümde ki korkutucu bakışları hala geçmiyordu. Her an patlamaya hazır bir bomba gibi bakıyordu gözlerime. Aptal Erva, ne diye karışıyorsun çocuğun işine. Al böyle kalırsın mal gibi. Bişeyler söylemek için ağzımı açtığımda benden önce lafa girip konuşmaya başladı.

"Noldu lan az önce?"

Sesi beklediğimden daha sakin çıkmıştı. Hayra alamet olsun bakalım. Açıklamak için yine ağzımı aradığım sırada kükremeye başladı. Fazla mı erken konuşmuşum?

"Naptın lan sen? Ne işin var siktiğimin evinde? Ne bok yapmaya geldin?"

"Poyraz." Diye fısıldadım istemsizce. Gözlerine bakmaya korkuyordum.

"Ne Poyraz?! Mahvetin lan her şeyi! Niye burnunu sokuyosun her boka?"

"Poyraz bir dinle!"

Bu sefer sesimi onun kadar şiddetli olmasa da yüksek çıkarabilmiştim.

"Ne dinleyeceğim? Ne anlatacaksın? Yapacağın açıklama herşeyi geri getirecek mi?"

Bağırdıkca boynunda belirginleşen damarları, koyulaşmış gözlerine eşlik ederken dik durmaya çalışıyordum.

"Gelmeyecek! Ama en azından beni anlamana izin verir!"

"Anlatma. Seni anlamak istemiyorum. Anlıyor musun? Işlerime karışma!"

"Ben-"

"Yeter! Daha fazla dinlemeyeceğim seni! Şimdi ne halt ediyosun et."

Ve yine arkasından öküz gibi bakan Erva bırakarak gitti. Şaşırdık mı?

Hayır.

Kırıldık mı?

Fazlasıyla.

Ne yapacağız?

Hiçbir şey.

Arkamda duran tekli koltuğa yavaşça kendimi bırakarak kendime gelmeye çalıştım. Az önce ciddi anlamda saçma şeyler yapmış oldum. Sahi, neden? Ne geçti elime? Koca bir soru işareti. Aralık olan camdan içeriyi arabanın motor sesi doldurunca, gittiğini anladım. Beraberinde dolan gözlerimde ki yaşlar serbest kalınca seslice haykırdım.

"Lanet olsun!"

Yüzümü ellerimin arasına alarak göz yaşlarımı geri yollamaya çalıştım. Neden her seferinde her şeyi mahvediyorum?

Poyraz'sız bir hayat düşünemiyordum kendim için, onun olmadığı bir yer oksijenin bulunmadığı bir dünya gibiydi. Ona ihtiyacım vardı ama içimden kendime "ona ihtiyacım yok" yalanlarını sayıyordum. Bir gün şu içimdeki şeyin ne olduğunu çözdüğümde her şey belki de daha kolay olacaktı. Tüm bu olanları zamana bırakırken yeni bir sayfa açtım kendime, ve ilk maddesini ekledim: Onu umursama ve kıskanma.

~~~~~~~

Saatimden gelen tik tak sesleriyle başımı bomboş olan gri duvara çevirdim.

02:57

Düşünmekten beynimin en uç kıvrımlarının bile ağrıdığını hissediyordum. Poyraz'ın çekip gitmesinden sonra Tuna beni eve bırakmıştı. Yasemin ne kadar gelmek istese de Poyraz'ın bunu istemeyeceğini bildiğimden kibarca reddettim.

Yataktan usulca kalktım ve odamdan çıktım. Etrafa bakıldığımda Poyraz'ın olmadığını gördüğümde rahatladım. Yüzüne nasıl bakacağımı nasıl davranmam gerektiğini bilmiyordum. Mutfağa yöneldim ve masanın üzerindeki çikolata kutusunu elime aldım. Kaşığı daldırıp ağzıma götürmüşken kapıya doğru döndüm ve... Poyraz.