Make A Wish (Dutch 1D Fanfiction)

Hoofdstuk 25

*HARRY'S POV*

Rosie en ik hadden vannochtend gebeld. Ik had Liam's mobiel geleend, als ze zag dat ik belde had ze waarschijnlijk niet eens opgenomen. Ik miste haar zo veel! Maar ik wist dat ze me niet terug meer zou willen.. Iemand klopte op het deurtje van mijn hut.

"Harry?" Hoorde ik Liam's stem zeggen. "Ja." Zei ik boos. Ik was de ruzies nog niet vergeten. En zeker niet dat hij haar gezoend had!

Hij opende de deur en keek me aan. "Wat?" Zei ik nadat hij een tijdje stil geweest was. "We moeten praten.." Stelde hij vast. Ik haalde ongeïnteresseerd m'n schouders op. Hij moest blij zijn dat ik hem niet ter plekke doodsloeg! Rosie was van míj!

"Harry!" Riep hij, nu boos. "Je weet dat je het verneukt hebt bij Rosie! We moeten kijken hoe we verder moeten." Ik zuchtte. "Je hebt haar gezoend Liam. Dat zou je een vriend toch nooit aan kunnen doen." Ik beet op m'n lip.

"Klopt. Sinds je me daarvoor al uitgeblaft had en je vriendín me moest verdedigen waren we al geen vrienden meer." Hij perste zijn lippen samen tot een streep.

Dat kwam harder aan dan verwacht. Ik hield van de boys! Ze waren m'n beste vrienden! "Liam.." Begon ik maar ik had blijkbaar een gevoelige snaar geraakt.

"En je moet goed nadenken over wie je vrienden nu nog wel zijn. De meisjes hebben allemaal hun rug naar je toegericht om Rosie en hoewel ik en de jongens van je houden, wálgen we van wat je gedaan hebt." Hij legde de nadruk op het woord walgen. Ik voelde woede opborrelen en balde m'n vuisten. Rustig blijven Haz... Maak het nou niet erger..

"Je hebt het voor Rose alleen maar moeilijker gemaakt! Ze houdt van me en wil je niet kwetsen!" Gromde ik boos met m'n kaken op elkaar geklemd. "Ha!" Spotte hij. "Moet je eens horen, ze zoende terug Styles!" Lachte hij. Er ontsnapte een luide grom uit m'n keel. "Wat?!"

"Ze zoende terug! Ze wil mij!" Grinnikte hij.

"Nu ga je te ver Payne! Dat is níet waar!!" Huilde ik. Ik wilde zo graag alles kapot gooien en slaan op dat moment! Waaronder Liam's schedel... Ik begroef m'n gezicht in m'n kussen en schreeuwde. Liam ging naast me zitten op m'n bed en hij legde een hand op m'n schouder. "Het komt wel goed Haz." Suste hij me.

Ik schudde zijn hand van me af. Ik voelde me net een klein kind maar ik had me nog nooit zo kut gevoeld! "Ik zal goed voor haar zorgen! Dat weet je.." Zei hij. "Alsof dat helpt! Ik wil haar gezicht weer in m'n handen kunnen nemen en op haar zachte lippen kussen! Ik wil haar kunnen vasthouden en beschermen tegen alles! Ik wil de geur van haar shampoo weer ruiken! Ik wil de trotse glimlach weer zien die ze trekt als ze me kietelt en wint! Ik mis alles aan haar Liam! Jij voelt het niet zoals ik! Zij is mijn alles! Álles!" Schreeuwde ik naar hem. Hij was even stil..

"H-Het spijt me." Zei hij, onder de indruk van de hele speech die ik zojuist uit m'n mouw geschud had. Maar elk woord was waar! Ik hield van Rosie met heel m'n hart.

"Je pakt haar toch niet echt van me af ofwel?" Vroeg ik, kalm nu. Hij bleef even stil... "Nee.. Ik kan het niet." Gaf hij uiteindelijk toe. Ik zuchte opgelucht, blij dat hij eindelijk inzag hoeveel dat ene meisje voor me betekende.

"Ik zal haar het uitleggen en je helpen haar terug te krijgen. En misschien moet ik ook Danielle maar weer eens bellen.. Rosie heeft wel wat weg van haar valt me nu op... Misschien vond ik haar daarom wel leuk" Zuchtte Liam.

"Liam. Je bent echt de beste." Zei ik met een klein glimlachje om m'n lippen. Ik wist precies waarom hij altijd de liefste genoemd werd. Omdat het ook echt zo was! Er waren maar weinig mensen zoals Liam.

"Weet ik." Zuchtte hij en hij liep mijn hutje uit.

*ROSIE'S POV*

Ik liep nadat ik Red aan Elize had over gegeven - hij kon zich blijkbaar gedragen - liep ik richting de kantine. Ik was benieuwd wie het zou zijn. Een van de jongens? Een vriend van school? M'n broertje? Alle mogelijkheden flitste rond in m'n hoofd tot ik bij de kantine aankwam. Ik opende de deur voorzichtig en zag daar een grote gespierde jongen staan met gitzwart haar en lichtblauwe ogen.