Baran sinirle saçlarını karıştırmıştı. Nasıl olurda düğünden bir hafta önce evleneceği kadının kaçmasına izin verebilmişti?
''Şimdi ne yapacağız Baran?''
Ali sorduğunda bu sorunun cevabı Baran'da olmadığı için bağırmıştı.
''Nereden bilebilirim?!''...
"Kaçmaya çalışman çok cesurcaydı. Fakat bunu bir daha yapmaman için harika bir yol biliyorum." diyerek kolumu sıktı. Beni tam kolumdan tutup götüreceğinde duyduğum sesle ağlamaya başladım.
"Senin yerinde olsam o kıza dokunmazdım."
---
Baran adama doğru uzattığı silah yeterince tehditkâr gözükürken arkamızdan gelen diğer bir sesle yeterince rahatladığımı hissettim. Egemen arkadan adama silah doğrulturken etrafımızı sardıklarını fark ettim. Baran'ın sinirle soluduğunu ancak boynundaki damarların kabarmasıyla anlamıştım. Bakışlarını bana çevirdiğinde ilk defa kendime o söylemek istemediğim cümleyi içimden geçirmiştim. Seni özledim...
Beni tutan adam korkuyla gerilerken Egemen adamın dikkatinin dağılmasıyla hızla onu çekti ve yumruklarını savurarak yere düşürdü. Baran bana bakmadan adamın yanına gittiğinde sinirle soludu.
"Seninle işim bitmedi..."
Ben olduğum yerde kalırken kolumdan tutarak beni yürütmeye çalışan Ali'yi daha yeni fark ediyordum. Gözlerimden akan yaşlar durmaksızın akarken şokla arabaya bindim ve yanımda yerini alan Ali'ye döndüm.
"İyi misin Bahar? Neden ağlıyorsun? Bitti her şey, tüm oyunlar bitti..."
"Ne demek her şey bitti?"dediğimde ona döndüm.
"Baran her şeyin farkinda. Neler olduysa her şeyi biliyor."
Biz arabada ilerlerken birden arkamı döndüm. "Baran nerede? Gelmeyecek mi?" "Gelecek fakat halletmesi gereken bir Yavuz olayı var. Umarım kan çıkmaz..."
Ali bunu der demez ona döndüm ve daha çok ağlamaya başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ali tekrar ağlamaya başladığımı fark ettiğinde arabayı hızla durdurdu.
"Neden ağlıyorsun? Sen hiç Baran'ın yaralanabileceği ya da ölebileceğini düşünebiliyor musun? En çok Yavuz'u öldürür.."
Ali gittikçe daha çok ağladığımı fark edince hızla telefonunu çıkardı ve birşeyler yaptıktan sonra cebine geri koydu.
"Şok geçirdiğinin farkindayim ama bu kadar çok da ağlamamalısın."
Ağlamam gittikçe sızlamaya dönüşürken Ali sabır dileyen bir ifadeyle dışarıya bakıyordu. Gerçekten ne kadar kendimi durdurmaya çalışsam da olmuyordu. Neden ağladığımı bile bilmiyordum. Baran'ın elinden kan çıkacağına mı yoksa yaşadığım o olay mı? Ne yapacağımı bilmiyordum. Daha fazla bu olaylara tahammül edemeyecektim. Birden nefes alışverişlerim hızlanırken tekrar krize yakalandığımı fark ettim.
"A-Ali..." sesim kısık kısık çıkarken Ali panikle bana döndü ve bağırdı.
