Baran sinirle saçlarını karıştırmıştı. Nasıl olurda düğünden bir hafta önce evleneceği kadının kaçmasına izin verebilmişti?
''Şimdi ne yapacağız Baran?''
Ali sorduğunda bu sorunun cevabı Baran'da olmadığı için bağırmıştı.
''Nereden bilebilirim?!''...
Odamın içerisinde, aklımda bin bir düşünce ile volta atarken ne yapmam gerektiğini düşünüyordum. Bu konu her ne kadar beni ilgilendirmiyormuş gibi gözükse de Yavuz'un beni açık bir şekilde istediği aşikardı. Baran'ın, Yavuz konusunu hallettiğini düşünmüştüm.Fakat kimseye bir şey olmadığının bu mesajla kendisini kanıtlamıştı. Bir şekilde bu işi halletmeli ve kimseye bir şey çaktırmamalıydım. Ama nasıl yapacağıma dair en ufak bir fikrim bile yoktu. Yavuz fazlasıyla tehlikeliydi ve onun yanına tek başına gitmek intihara koşmak demekti. Hala Yavuz uslanmamıştı ve asıl oyununu şu anda oynuyordu. Baran'ın elinden kurtulmanın verdiği sevinç ile yeniden işlere burnunu sokuyordu. Kendimi yatağa attım ve tavanla bakışmaya başladım. Aklıma hiç bir şey gelmiyordu. Yani kimseye zarar gelmesini istemediğim için en azından kimseye bir şey söylememeliydim. Gidip kendi işimi kendim halletmeliydim. Yani bunun anlamı bir daha asla geri dönmemek olsa da.
Ben düşüncelerim ile yatağımda boğuşurken kapının açılması ile görüş açıma elinde bir tepsi ile Baran girdi. ''Bir şeyler yemelisin.'' diyerek elindeki tepsiyi önüme koydu. ''Aç değilim.'' dediğimde bana sert bir şekilde baktı. ''Yiyeceksin Bahar. Benimle bu konu yüzünden tartışma.''
Suratımı düşürerek tepsideki kaşığı aldım ve zorla yemeye başladım. Baran beni ufak bir gülümseme ile izlerken yemeğin boğazımda kaldığını hissettim. Ben bu adamı burada bırakıp nasıl gidebilirdim ki? Burnumun ucunun sızladığını hissettiğimde bende ona gülümsedim. "İki gün sonra bizim çocuklarla buralardan biraz uzaklaşmayı düşünüyoruz. Dağ evine gideceğiz. Şimdiden hazırlansan iyi olur." diyerek odadan çıkacağı sırada onu durdurdum. "Geleceğimi kim söyledi?" Alaylı bir şekilde bana baktığında kaşlarımı çattım. "Böyle bir seçeneğinin olabileceğini düşünüyorsan hemen aklından çıkart. Şimdi önündeki yemeğini bitir ve uyu." Sıkıntıyla iç çekerken Baran çoktan odadan çıkmıştı..
Yazardan
Baran, Bahar'a yemek götürdükten sonra çalışma odasına geçti ve Egemen'i aradı. "Efendim abi?" "Nerdesin sen?" Telefonda uzunca bir süre ses gelmeyince Baran kendisini tekrarladı. "Nerdesin diye sordum?" "Abi, ben şu an kızların yanındayım." Baran sırıtarak "diğerleride orda değil mi?" diye sorduğunda Egemen cevap vermedi. "Bir şey mi isteyecektin abi?" "Evet. Senden bir ricam olacak. Daha doğrusu sizden." "Dinliyorum."
————————————
Baran çalışma odasında kendisini dosyalara gömerken mutfakta duyduğu tıkırtılarla gülümsedi. Bahar mutfakta olmalıydı. Şu anda evde ikisinden başka kimse yoktu ve açıkcası Baran uzun zamandır bu kadar huzurlu hissetmemişti. Daha fazla dayanamadı ve ayaklandı. Gidip Bahar'ı biraz korkutabilirdi. Aralarında bir iki gündür bir gerginlik vardı ve bunu bozmak istiyordu. Odasından çıkacağı sırada duyduğu cam kırılma sesiyle mutfağa koştu. Mutfağa girdiğinde yerde bardak kırıkları dışında başka hiçbir şey yoktu. "Bahar?" Baran bağırdığında hiçbir yerden ses gelmemişti. Bu Baranı şüphelendirdiğinde arkasında duyduğu tetik sesiyle olduğu yerde kaldı. Evde birisi vardı. Baran kendisine doğru gelen adım seslerini duyduğunda önünde duran cam ölçüyü kavradı. Ses daha yakından geldiği sırada hızla arkasını döndü ve karşısında ona saldırmak üzere olan adamın kafasında ölçüyü patlattı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
