She Act Stranger for Revenge

Chapter Twenty One

I would like to greet one of my readers; prittiegail13 a Happy Happy Birthday. Wishing Good health and more birthdays to come. Enjoy your day!!!!!!

----------------------------------------------

Ella's POV

"Dito na ata tayo?" sabi ni Paul habang pinapatay ang makina ng sasakyan.

Agad kung minulat ang mata ko. At nagpalinga linga sa paligid. Napakaganda ng lugar parang ang relaxing. Nagtanggal ako ng seatbelt at bubuksan na sana ang pinto pero agda akong pinigilan ni Paul.

"Ako na." Sabi nito at nagmadaling lumabas para pagbuksan ako ng pinto.

Agad naman akong sinalubong ni Mommy medyo sumsakit pa ang mata ko dahil sa matinding sikat ng araw.

"How the trip?" she asked, pero bago pa ako makasagot. Inagaw na ito ni Paul.

"Ito Tita ginawa akong driver, natulog lang sa buong biyahe eh."

I just rolled my eyes. " Mom, are we here?"

"I don't know anak. I will ask Dawn, wait lang"

Mom walk out and went to Mama to asked where is the venue really was, dahil wala naman kaming nakikitang tao dito.

I saw Mama talking in the phone and seems she is arguing with someone. Kaya medyo lumapit ako sa kanila habang si Mommy ay nagtatanong.

"Why you didn't me nakailangan pang maglakad? Pinasama mo pa ang mga bata! Ako kaya kung maglakad ng ganun ka haba pero tung mga bata? I don't think so Anton.... Saka niyaya pa namin sina Amanda at Ella nakakahiya naman pag pinalakad natin sila." Mama said over the phone. Mukha syang maiiyak habang nag sasalita.

"Dawn... what happened?" Tanong ni Mommy

"Itong si Anton kasi nakakainis! Hindi man lang sinabi na malayo pa pala saa kalsada yung event. Kailangan pa nating maglakad para makarating doon." She said at talagang tumulo na ang luha sa sobrang inis.

"Ohh... calm down. Ok lang yan. Edi kung kailangan nating maglakad. Edi maglakad tayo." Mommy assured. "Diba Ella?" baling nya sakin

"Yes... Yes Tita Okay lang sanay naman kaming mag lakad."

Mama looks at us with apologetic look. " I really sorry... Bukod sa inyo inalala ko pa yung mga bata, si Jacobo kasi madaling hingalin, tong si Ayisha naman may hika naman.. baka pag sinumponhg yan, wala pa naman kaming dalang nebulizer.

I also don't know what to do. Ngayon naawa pa ako kay Mama, kahit na galit ako s kanya. Hindi ko pa rin pala matiis.

"What? Maglalakad tayo? No way!" sigaw ni Kristy mula sa likod namin.

"Hindi kasi sinabi ng Tito mo na maglalakad pala." Sagot ni Mama

"Ma... I don't to walk... ayoko.... ayoko!!" sigaw ni Kristy

Ang arte talaga nitong mukhang lupa na to. Hindi naman lang nahiya samin.

"Tita... I think if we will walk to get there. Dapat mag simula na tayong maglakad. Hindi tayo makakarating doon if tatayo lang tayo dito." Sabi ko

Mama look at the rest of the group. They seems to agree except Kristy. And I know inaalala nya rin sila Jacobo at Ayisha.

Tinawag ko si Paul na kanina pa nakatayo sa gilid.

"Paul! Ikaw magbuhat kay Jacobo." Sabi ko at agd na lumapit kay Ayisha.

"Ayisha let's go sakay ka sa likod ko" I said.

They all look at me. Parang nagulat sila sa sinabi ko. Akala nila dahil model ako, hindi ko kayang gawin yun? Then they get it wrong.

"Ella you---- bago pa matapos ang sasabihin ni Mama pinutol ko na

"It's ok Tita.. kayo ko tong si Ayisha.."

Sumampa sa likod ko si Ayisha. Habang si Paul naman ay ganun din ang ginawa kay Jacobo.

Maglalakad n asana kami pero napansin ko na hindi mawala ang tingin ni Mama sa leeg ko.

"Ano bang meron? May libag ba ako?" tanong ko sa sarili ko.

Sinipat ko kung ano ang tinitingnan niya, at yun ay ang kwentas ko.

-------------------------------------------------------------------------

Ano kayang meron sa Kwentas?

Sa tingin nyo? Hahahaha

Sorry na....... wala lang talaga akong maisip

Pardon the Grammars and Spelling Errors

---------------------------------------------------------

THANK  YOU FOR READING