Ik kan nauwelijks naar Aaron kijken, hij ziet er zo slecht uit. Hij is lijkbleek en heeft allemaal blauwe en paarse plekken over zijn lichaam. 'Wat is er gebeurt?' Fluistert Shawn, hij ziet ook erg bleek. Aarons moeder snikt en begint te praten 'Nou we waren naar het park geweest en toen liepen we terug en toen zagen we een huilend jongetje op de stoep staan dus we vroegen wat er was. Hij was zijn moeder kwijt geraakt. We gingen helpen zoeken en toen we een tijdje hadden gelopen zag hij zijn moeder aan de overkant van de straat staan. Hij rende zonder kijken de straat over en toen kwam er een bestelbusje aan scheuren. Aaron zag het en rende er op af en toen..' Ze stopt midden in haar zin en begint heel hard te huilen. Shawn heeft ook tranen in zijn ogen. Ik sta daar maar een beetje, het voelt als een droom. Een nachtmerrie. Dit kan niet waar zijn. Onder tussen vertelt Aarons moeder weer verder, half huilend. 'Hij duwde het jongetje naar voor zodat hij niet geraakt werd, maar zelf had hij geen tijd om weg te komen. Hij werd vol geraakt door het busje. Het was afschuwelijk. Hij heeft iemand gered maar misschien kan hij zichzelf wel niet redden.' Die woorden schudden me wakker. Dit is geen droom, het is echt. Aaron kan elk moment sterven en ik sta hier maar te staan. Ik begin te snikken en moet steeds harder huilen, ik kan niet meer stoppen. Niet Aaron, niet Aaron. Het doet zeer, het doet zeer om Aaron zo te zien. Het voelt alsof er een mes door mijn hart snijd. Ik heb nooit beseft hoeveel ik om Aaron ben gaan geven. Hij voelt als een broer, als meer dan een een broer, als een beste vriend. En we delen het mooiste wat er op aarde bestaat, een kindje. Nee niet Aaron! Ik kan nog steeds niet stoppen met huilen. Ik krijg nauwelijks lucht en ik zak langzaam door mijn benen. Ik voel dat iemand me optilt en op een stoel neerzet. 'Tess, rustig, adem in en adem uit.' hoor ik iemand zeggen. Het geluid klinkt ver weg. Alsof de persoon een kilometer bij me vandaan staat. Ik adem in en adem uit. Langzaam lukt het me om te stoppen met huilen en ik kan weer normaal ademen. Shawn zit op zijn hurken en pakt mijn handen. 'Gaat het weer?' vraagt hij bezorgd. Ik knik en kijk beschaamd naar beneden. Aaron ligt vechtend voor zijn leven in een bed, zijn moeder zit er snikkend naast en ik ga een beetje lopen hyperventileren. 'Moet ik een dokter halen?' Vraagt Shawn. 'Nee, nee echt niet. Het gaat al weer' Zeg ik. Shawn knikt. Er komt een dokter binnen lopen, het is Jack, de dokter die mij heeft geholpen met Daniel. 'Familie van Carpenter?' Vraagt hij. We knikken en hij pakt zijn ipad waar waarschijnlijk de uitslagen op staan. 'Mischien moet u even gaan zitten want ik heb geen goed nieuws'. Zegt hij ernstig. Dan ziet hij mij en hij glimlacht somber naar me. Ik ga weer zitten en Shawn komt naast me staan. Hij pakt mijn hand. 'Aaron heeft een enorme klap gehad, het is een wonder dat hij niet is overleden op dat moment. Zijn longen zijn onploft. Hij zal nooit meer kunnen adem halen. Het apparaat doet het nu voor hem. Er zijn 2 opties voor hem. Of we halen hem uit coma en hij is ander half uur wakker en daarna sterft hij. Of hij ligt de rest van zijn leven in coma. Ik laat jullie nu alleen om een beslissing te maken.' Jack loopt de deur uit en laat ons verslagen achter. Aaron kan nooit meer wakker worden, of hij gaat dood. Hij zal nooit voor Daniel kunnen zorgen, hij zal Daniel niet kunnen zien opgroeien. 'Becky, jij moet de keus voor Aaron maken, jij bent zijn moeder' zegt Shawn. Ze snikt en zegt 'Ik kan hem niet de rest van zijn leven in coma laten, dat is geen leven, dan heeft hij altijd pijn. Ik moet hem verlossen van zijn pijn, ik moet hem terug geven aan God, in de hemel is hij gelukkig en heeft hij geen pijn.' Ik begin weer te huilen en Shawn nu ook. Daniel word wakker en begint ook te snikken. 'IK ga Cameron en de rest bellen' zegt Shawn en hij loopt naar buiten.
{1 uur later}
Iedereen is bij elkaar gekomen en Jack en wat andere dokters staan klaar om Aaron uit coma te halen. Ze trekken aan wat hendels en zitten aan draden, dingen waar ik niks van snap. Jennie is wakker geworden en ik heb haar er toch bij laten komen om afscheid te nemen. De dokters zijn klaar en lopen de kamer uit. Aaron knippert met zijn ogen en kreunt. 'Hey liefie' afluister Becky. Aaron glimlacht flauwtjes en opent zijn ogen. Ik kan mijn tranen nauwelijks binnen houden. Aaron schraapt zijn keel en zegt dan 'Ik ga dood he?' Ik kan het niet meer inhouden en snik. Ik kijk de andere aan en die hebben ook allemaal tranen in hun ogen. 'Ja, je gaat naar God vandaag, maar eerst mag je nog een tijdje met ons zijn.' Zegt Becky en ze probeert te glimlachen. Iedereen zegt Aaron gedag, en uiteindelijk zijn alleen, Shawn, Cameron, Jennie, Daniel, Becky en ik er nog. Zijn beste vrienden, zijn moeder, en zijn zoontje. Aaron schraapt zijn keel en zegt 'Dat was het dan, Ik wil jullie allemaal bedanken, jullie hebben mijn leven geweldig gemaakt, ik hou super veel van jullie.' Iedereen begint weer te huilen en Aaron, die zich hele tijd had ingehouden, nu ook. 'Mag ik Daniel vasthouden?' vraagt hij. Ik pak Daniel snel op uit zijn maxicosi en leg hem in Aarons armen. 'Dit vind ik nog het ergst.' Zegt Aaron zacht en de tranen stromen over zijn wangen. 'Daniel heeft geen vader meer straks, hij verdient het niet om hier achter gelaten te worden.' Hij drukt Aaron tegen zich aan. Baby's kunnen emoties voelen denk ik, want Daniel begint nu ook te jammeren. 'Shawn, beloof alstjeblieft dat je voor Daniel, Tess en Jennie zorgt. Laat ze nooit alleen. Zorg voor Daniel en hou van hem alsof het je eigen kind is.' De tranen stromen nu over mijn wangen, de andere moeten ook huilen maar niemand maakt geluid. 'Ik beloof het.' Zegt Shawn. Daarna praten we nog over dingen die we mee hebben gemaakt enzo. We nemen nog een filmpje op waar Aaron zijn fans bedankt. Hij neemt nog een filmpje op voor Daniel, voor als hij later groot is. Aaron word steeds moeier. 'Het is tijd, denk ik.' Fluisterd hij. Cameron loopt naar hem toe en omhelst hem. Daarna Jennie en daarna Shawn. Dan loop ik naar hem toe en omhels hem. 'Ik wil niet dat je gaat' snik ik. 'Ik wil ook niet gaan, maar ik moet. Ik hou van je Tess, je bent en blijft mijn kleine zusje, mijn beste vriendin.' fluister hij. Ik snik en zeg 'Ik hou ook van jou, ik zal je nooit vergeten, en ik zal zorgen dat Jennie en Daniel je ook nooit zullen vergeten.' Hij glimlacht en bedankt me. Dan Knuffelt hij Daniel en zegt 'Ik wil hem graag blijven vasthouden.' Ik knik en dan staat Becky op en knuffelt hem. Ze fluisteren nog wat tegen elkaar. Becky laat hem langzaam los maar blijft zijn hand stevig vasthouden. 'Ik hou van jullie' Fluistert Aaron en dan sluit hij zijn ogen.
